อาการผิดปกติที่จำความได้ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อผมอยู่ประมาณ ป.2 ในการสอบวิชาคณิตตอนนั้นผมจำได้ว่าตัวเองไม่สามารถทำข้อสอบได้
จนเริ่มมีอาการเครียด กดดัน อึดอัด กังวล ที่เด็กทั่วไปก็เป็น แต่ก็ต้องทำข้อสอบต่อไปให้เสร็จให้ทันเวลา แต่ที่ต่างออกไปคืออาการเหล่านี้เริ่มทวีคูณ
ขึ้นเรื่อยๆ ๆ จนมันระเบิดออกมา นั่นแหละครับผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่อาการพวกนั้นเหมือนมันระเบิดออกมาจนผมอยากทำตัวให้อยู่ไม่สุก ผมรู้สึกไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่สิ่งที่ผมทำตอนนั้นคือผมยืน ยืนอยู่คนเดียวในห้องโดยที่ทุกคนนั่งกันหมด ผมไม่สามารถนั่งได้แล้วในใจผมต้องการจะกระโดดโลดเต้นแบบสุดเหวี่ยง หรือทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่นั่งอยู่เฉยๆ แต่ตอนนั้นกล้าทำได้แค่ยืน ในใจมันว้าวุ่นสับสนไปหมดและงงด้วยว่ากุเป็นอะไรวะเนี่ย (ตอนนี้ก็รู้สึกอธิบายไม่ถูกอยู่เหมือนกัน) เหตุการณ์ครั้งนี้เหมือนปลดล็อกอาการผิดปกตินี้ของผมแต่ด้วยความกลัว เราไม่เคยมองว่ามันเป็นอาการผิดปกติเลย
กลัวในที่นี่ผมไม่แน่ใจเพราะตอนนั้นเด็กมาก แต่คิดว่ากลัวที่จะไม่เหมือนคนอื่นกลัวโดนล้อว่าเป็นบ้าเป็นโรคจิตยิ่งยุคนั้นเป็นยุคแห่งการบูลลี่และเราเป็นคนที่ขี้อายเป็นทุนเดิม

ปัจจุบันผมอายุเกือบ 30 แล้วแต่อาการระเบิดนี่มันยังมีอยู่อาการอื่นๆ เพิ่มเติมคือ
-ขี้ลืมมากๆ เวลาจะออกจากบ้านต้องคิด คิดนานมากว่าเราจะต้องเอาอะไรไปบ้าง พอออกจากบ้านปุ๊บต้องมีของที่ลืมแทบทุกครั้ง
-ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเรียงลำดับความสำคัญต่างๆ หรือวางแผนได้ไม่ดีเท่าที่ควร
-ผมไม่สามารถฝืนทำอะไรที่ไม่อยากทำได้ เช่นการอ่าน ผมอยากอ่านหนังสือมากแต่อาการระเบิดมักจะออกมาโดยเฉพาะตอนผมพยายามอ่านหนังสือ
อีกอย่างคือเวลาอ่านต้องโฟกัสเพ่งทำความเข้าใจมากรู้สึกจับใจความยาก วอกแวกไม่มีสมาธิเลย (ทั้งๆที่เป็นหนังสือที่อยากอ่านแต่ไม่ชอบการอ่าน)
-หงุดหงิดง่าย 
-เวลาคนมาคุยด้วยต้องพยายามจับใจความเช่นกัน เพราะไม่ค่อยมีสมาธิไปคิดเรื่องอื่นแทน
-ทำงานผิดพลาดบ่อยๆ
-ส่งงานไม่ทันกำหนด(เพราะตามข้อบนจัดการเรื่องต่างๆได้ไม่ดี)
-ชอบหาข้ออ้างให้ตัวเองเพื่อที่จะไม่ต้องทำอะไรยากๆ
-ย้ำคิดย้ำทำ
เป็นต้น
นึกออกเท่านี้จริงน่าจะมีอีกแต่ลืม 
ผมควรไปหาหมอมั้ยครับ หรือถ้าหาหมอแล้วจะมียาตัวไหนในทางการแพทย์ที่ช่วยผมได้บ้างครับ 
เป็นปัญหากับการใช้ชีวิตและกับการทำงานมากเลยครับ