ขอเกริ่นก่อนนะคะ หนูอายุ21 หาเลี้ยงตัวแต่ตั้งแต่17 ตัวคนเดียวโดยไม่มีการได้รับการสนับสนุนหรือซัพพอร์ตใดๆจากพ่อแม่ (พ่อแม่หย่ากันตั้งแต่เด็ก อยู่กับแม่2คน แม่ติดหนี้ ติดยา ติดการพนัน ซึ่งแม่เองก็ไม่ได้ทำหน้าที่แม่เท่าไหร่) ทำให้โตมาเป็นคนจัดลำดับความสำคัญให้เรื่อง เงิน เรื่องคอนเนคชั่น มาเป็นอันดับ1 เพราะตั้งแต่เด็กหลายๆประสบการณ์ทำให้เราได้เรียนรู้ว่าการที่ไม่มีเงิน ไม่มีคอนเนคชั่น มันทำให้เสียโอกาสอะไรไปบ้าง รับผิดชอบตัวเองทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นค่าเทอม ค่าจ่ายในชีวิตประจำวัน ค่านู้นนี่ ถ้าจะให้เห็นภาพ ให้ทุกคนนึกถึงเด็กคนนึงที่เวลามีปัญหาไม่สามารถหันไปหาใคร หรือขอความช่วยเหลือจากใครได้เลยแม้กระทั่งแม่ของตัวเอง ทำให้ตัวเองเป็นคนที่มีความคิดหรือทัศนคติที่มองโลกในความเป็นจริง มองโลกในแบบที่ได้เจอมาซึ่งมันก็ไม่ค่อยดี จนบางคนมองว่ามันเป็นความคิดที่ค่อนข้างลบ ซึ่งเราเองก็เข้าใจไม่ได้ตำนิหรือไปยัดเยียดทัศนคติของเราให้เขา เพราะเข้าใจว่าเราทุกคนมีมุมมองไม่เหมือนกันจากประสบการณ์ชีวิตที่ได้เจอ ซึ่งต้องนี้แหละค่ะที่มันทำให้เกิดปัญหาไปถึง "เรื่องความรัก"
หนูอายุ21ก็จริงแต่มีสเปกคือชอบคนที่แก่กว่า ไม่มีความรู้สึกชอบหรือสนใจคนวัยเดียวกันเลย ส่วนใหญ่คนที่คบด้วยอายุห่างกัน5-6ปีตั้งแต่มีแฟนคนแรก โดยคนที่หนูคุยด้วยล่าสุดอายุ26 ซึ่งอยู่ในวัยกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว เรา2คนต่างกันมากค่ะ เค้าเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ มีความครัวที่อบอุ่น เรียนนานาชาติตั้งแต่เด็ก มีแม่บ้านคอยทำความสะอาดให้ ซึ่งต่างจากหนูทุกอย่าง ทำให้บางครั้งเค้าไม่เข้าใจแล้วเริ่มตั้งคำถาม มองหนูทัศนคติลบ ไม่เข้าใจทำไมหนูถึงต้องแสร้งเป็นคนเฟรนลี่เพื่อหาคอนเนคชั่น ทำเพื่อเงินอะไรขนาดนั้น (ปัจจุบันหนูมีทำธุรกิจอาจจะไม่ได้กำไรเยอะมากแต่ก็สบายและได้เงินเยอะกว่างานที่เคยทำสมัยเด็ก ถ้าไม่มีคอนเนคชั่นก็คงไม่มีวันนี้) หนูก็พยายามอธิบายเค้าว่าทำไมหนูถึงยอมทำทุกอย่างเพื่อฉุดชีวิตตัวเองขึ้นมาให้มันดีขึ้น ซึ่งเค้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี สุดท้ายไปไม่รอด เสียใจ ผิดหวังเพราะหนูมองว่าหนูมีข้อบกพร่องเยอะมาก รู้สึกปัญหาที่บ้านมันเป็นปมแต่เค้าก็ยังอยู่กับเราถึงจะเป็นช่วงเวลานึง ได้แต่บอกตัวเองว่าเราอายุแค่นี้ยังต้องเจอคนอีกเยอะแต่ จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเราบกพร่องก็ยังอยู่กับเรา แต่ก็นะ ชีวิตมันมีแต่ปัญหา จนเริ่มตั้งคำถามว่าทำไมกันนะ ชีวิตคนเราต้องดิ้นรนขนาดนี้ ทำไปเพื่ออะไร เราจะมีความสุขจริงๆหรอ? อะไรคือความหมายของชีวิต? แล้วทำไมมนุษย์ถึงต้องมีความรู้สึกกันนะ? ที่ผ่านมาเรายังอดทนไม่มากพอที่จะเจอสิ่งดีๆอีกหรอ
อายุ21 เริ่มตั้งคำถามกับชีวิตว่า ทำไม
หนูอายุ21ก็จริงแต่มีสเปกคือชอบคนที่แก่กว่า ไม่มีความรู้สึกชอบหรือสนใจคนวัยเดียวกันเลย ส่วนใหญ่คนที่คบด้วยอายุห่างกัน5-6ปีตั้งแต่มีแฟนคนแรก โดยคนที่หนูคุยด้วยล่าสุดอายุ26 ซึ่งอยู่ในวัยกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว เรา2คนต่างกันมากค่ะ เค้าเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ มีความครัวที่อบอุ่น เรียนนานาชาติตั้งแต่เด็ก มีแม่บ้านคอยทำความสะอาดให้ ซึ่งต่างจากหนูทุกอย่าง ทำให้บางครั้งเค้าไม่เข้าใจแล้วเริ่มตั้งคำถาม มองหนูทัศนคติลบ ไม่เข้าใจทำไมหนูถึงต้องแสร้งเป็นคนเฟรนลี่เพื่อหาคอนเนคชั่น ทำเพื่อเงินอะไรขนาดนั้น (ปัจจุบันหนูมีทำธุรกิจอาจจะไม่ได้กำไรเยอะมากแต่ก็สบายและได้เงินเยอะกว่างานที่เคยทำสมัยเด็ก ถ้าไม่มีคอนเนคชั่นก็คงไม่มีวันนี้) หนูก็พยายามอธิบายเค้าว่าทำไมหนูถึงยอมทำทุกอย่างเพื่อฉุดชีวิตตัวเองขึ้นมาให้มันดีขึ้น ซึ่งเค้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี สุดท้ายไปไม่รอด เสียใจ ผิดหวังเพราะหนูมองว่าหนูมีข้อบกพร่องเยอะมาก รู้สึกปัญหาที่บ้านมันเป็นปมแต่เค้าก็ยังอยู่กับเราถึงจะเป็นช่วงเวลานึง ได้แต่บอกตัวเองว่าเราอายุแค่นี้ยังต้องเจอคนอีกเยอะแต่ จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเราบกพร่องก็ยังอยู่กับเรา แต่ก็นะ ชีวิตมันมีแต่ปัญหา จนเริ่มตั้งคำถามว่าทำไมกันนะ ชีวิตคนเราต้องดิ้นรนขนาดนี้ ทำไปเพื่ออะไร เราจะมีความสุขจริงๆหรอ? อะไรคือความหมายของชีวิต? แล้วทำไมมนุษย์ถึงต้องมีความรู้สึกกันนะ? ที่ผ่านมาเรายังอดทนไม่มากพอที่จะเจอสิ่งดีๆอีกหรอ