อยากบอกเอาไว้นะเว้ย ถึงจะเป็นตายร้ายดียังไง ถึงจะทิ้งคนที่อยู่เป็นเพื่อนมานับเกือบสิบกว่าปีคนนี้เนี่ยเชิญทิ้งได้เลยนะเว้ย เพราะถึงยังไง อดีตที่กูเคยทำอะไรพวกไว้มันก็มากพอและ แต่ตอนเนี้ยมันไม่เหมือนเดิมแล้วเว้ย พวกเลิกมองกูเป็นคนแบบนั้นสักที  ถึงแม้ลึกๆกูจะเป็นคนอ่อนแอ ร้องไห้ง่าย ดูเฮฮา พึ่งพาแต่คนอื่น ตอนนั้นพวกเรา 5 คนก็เกือบต้องแยกกัน กู?เป็นคนเดียวที่ช่วยพวก กูรัก ไว้ใจพวกมาตลอด ถึงกูจะเป็นคนไร้ค่า ทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้ (บางครั้ง)รู้ทั้งรู้ว่าพวกเกลียดนิสัยอย่างกูที่ชอบยืมจมูกคนอื่นมาหายใจ ชอบเสแสร้ง แต่จริงๆมันก็เป็นนิสัยกูแบบนั้นอยู่แล้ว จริงๆตอนกูโดนพวกด่า พวกว่าไร นินทาไรกู กูก็อยากตบพวก เหยียบปากพวกจะแย่และ กูเห็นพวกเป็นเพื่อน และพวกก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กกูด้วย และกูก็ไม่ค่อยมีคนคบ(รึป่าว) แต่เวลากูทุกข์ ร้องไห้ แม่มไม่มีใครอยากจะช่วยกูสักคน ไล่กูอีก  เออ กูรู้แก่ใจดี กูก็แค่คนดีแต่ปากเท่านั้นแหละ จำไว้อีก ถ้าวันไหนที่มีปัญหากูจะไม่ช่วยเลย กูขี้เกียจเดินตามพวกและ กูจะจำแต่คนที่ดีกับกู ไม่ด่ากู เล่นกับกู ช่วยกู อีพวก ๆที่วันๆกรี้ดแตกแต่กับผช. สมองกูน่ะไม่จำหรอกค่ะ "จะคิดยังไงก็เรื่องของ" อ้อ หรอ วันนั้นยังบอกกูอยู่เลยเศร้าว่ะ อะไรว่ะ โทรมาแล้วร้องไห้ กูรู้ว่ากูเสร่อแต่เรื่องชาวบ้าน โทดทีตะเอง กูเป็นคนดีมีศิลธรรมจ่ะ ด่ากูดิกูจะยิ้มให้พวกดู กูไม่กลัว ไม่แคร์กับความรู้สึกหมาๆของพวกหรอกค่ะ  บอกไว้เลยถ้าเกิดว่าสักวันพวกเป็น ไรขึ้นมา ถึงแม้จะกราบตีนกูกูก็ไม่ให้อภัยหรอก เฮอะ ถุ้ย!