เวลาโมโหเราจะด่าแรงมากไม่ทำอะไรเลยเล่นโทรสับทั้งวันคือเราคิดได้นะคะแต่ไม่ยอมทำ พอถึงเวลาจริงๆจะบอกกับตัวเองว่าเดี๋ยวทำอีกแปป หลังจากนั้นก็ข้ามวันถึงจะทำ  เราด่ายายด้วยตอนแรกรู้สึกผิดมากร้องไห้ทุกครั้งที่ด่ายายแต่ตอนนี้ไม่ร้องไห้แถมยังด่าแรงแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย. บางทีก็คิดนะว่าเราเกิดมาทำไมเกิดมาเพื่ออะไร พอจะหาที่ตายมันก็ยาก เพราะถ้าจะผูกคอมันก็ต้องมีคนเก็บศพ ถ้าจะไปกระโดดน้ำอาจต้องมีคนงมหาเรา
เป็นคนไม่อยากโดนบ่น. แบบฉันจะเป็นอย่างไงมันก็เรื่องของฉัน  เสื้อผ้าถ้าไม่มีใส่ก็จะซักเองทำนองนั้น แต่ยายชอบซักให้เพราะเราชอบปล่อยให้มันเยอะจนไม่มีใส่ พอเวลาทะเลาะกันยายก็จะเอาเรื่องนี้มาพูดเราไม่เคยขอร้องให้ทำด้วยซ้ำ แต่ยายต้องมายุ่งตลอด  เราเคยทะเลาะกับลูกน้องสาวยายก็เพราะยาย  แบบเราทะเลาะกับยายเถียงทุกคำเพราะรำคาญ
น้องยายได้ยินก็มาด่ารุมด่าแบบคอมโบ
แล้วประโยคที่ทำให้ทุกคนไม่ชอบเราก็คือ"ไม่ต้องมายุ่ง". น้องสาวยายบอกว่า ไม่มีใครเขาอยากยุ่งกับหรอกบลาๆ
เราก็เลยบอกก็ไม่ต้องมายุ่งสิ!! แบบใส่อารม(ตอนนั้นเสียใจมากน้ำมูกไหลเข้าปากน้ำตาไหลไม่หยุด). เขาก็ไปบอกลูกเขาว่าเราว่าเขาว่า  ลูกรับไม่ได้ที่เราว่าแม่เค้าว่าเค้าก็เลยมาด่าเรา "ว่าแม่กูทำไมอี..แม่กูกูก็รัก"อะไรทำนองนี้
จริงๆเรื่องมันผ่านมา2ปีแล้ว แต่เรายังจำได้พอนึกถึงก็ร้องไห้ตลอด. เคยคิดที่จะไปอยู่คนเดียวแต่เงินมีแค่2พัน. พ่อเราบอกว่าถ้าเรามีแฟนเราก็จะทิ้งยายแต่สำหรับเราถ้ามีหรือไม่มีเราก็จะไปจากยาย. เข้าใจแหละว่ายายรักเราแต่บางทีแค่หยุดบ่นแค่ดูแลตัวเองไปเถอะไม่ต้องมายุ่งมันยากนักหรือไง. พอเวลาทะเลาะกันเราก็จะบอกว่าไม่ต้องยุ่งยายก็จะบอกเออกูจะไม่ยุ่งแล้วยายก็มายุ่งตลอด