สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อนะคะ เราขออธิบายทุกอย่างรบกวนเพื่อนๆเเสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ เราไม่สบายใจมากๆ
ตอนนี้เราอายุ 17 ปีค่ะ พ่อกับแม่เราเเยกทางกัน ( เลิกกัน ) แต่ไม่ได้หย่านะคะเเต่แม่เรามีแฟนใหม่และมีลูกกับเเฟนใหม่ด้วยกัน 1 คน
เเต่พ่อของเราไม่มีค่ะ พ่อกับแม่เลิกกันตอนเรา 5 ขวบเราอยู่กับแม่มาตลอดเเต่พ่อเป็นคนส่งเสียเราทุกอย่างตั้งเเต่พ่อกับแม่เลิกกัน
เริ่มเเรกเลยค่ะคือเราขึ้น ม.4 และเข้ากับเพื่อนไม่ได้เลยขอแม่ดรอปเรียนก่อนปีนึง เพราะเรามีเหตุผลที่เราไม่สามารถอยู่ต่อได้จริงๆค่ะ
แม่ก็ให้ออกเเต่ก็ไม่เต็มใจ ระยะเวลาที่เราออกมาจาก รร เราไม่มีอะไรทำเราก็หาของมาขายออนไลน์ ทำไปสักพักมีปัญหากับแม่ค่ะ
แม่ไล่เราออกจากบ้าน ไล่เรา เราเก็บของออกจากบ้านแม่หมดทุกอย่างไปอยู่กับพ่อสักพักนึง เเต่ที่พ่อไม่มีสัญญาณเลยไม่สามารถอยู่ได้
เราเลยมาเช่าคอนโดเองในเมืองค่ะ อยู่ตัวคนเดียว ตอนนั้นจำได้ว่าพ่อไม่เคยพูดให้เราต้องน้อยใจเลยค่ะ พ่อให้กำลังใจดีมากในตอนที่สถานการณ์เเย่พยายามไม่ให้เราคิดมากเลย ให้เราสู้อย่างเดียวกับการย้ายมาอยู่ในเมืองคนเดียวครั้งเเรกของเรา เเต่พอเรามาอยู่ในเมืองสักพักแม่ติดต่อเรามา มาขอโทษเราที่ไล่เราออกจากบ้าน เราก็กลับมาคุยกับแม่ค่ะ เพราะคิดว่ายังไงคือแม่ เเต่ชีวิตเราตอนนี้คือกำลังไปได้ดี เราสามารถออกรถด้วยตัวเอง+ผ่อนเองได้ เช่าคอนโดได้เดือนละ 10k+ และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของตัวเองทุกอย่างไม่เคยไปรบกวนพ่อกับแม่เลย ย้ำนะคะเราอายุ 17 ปีเอง พอชีวิตเรามันเริ่มดีขึ้น พ่อไม่เคยมารบกวนอะไรเลยค่ะ เเต่แม่จะชอบมาน้อยใจเวลาเราไปกินอะไรกับคนอื่นไปเที่ยวกับคนอื่น เเต่เวลาเราไปหาแม่เราพาแม่ไปตลอดนะคะ แม่ชอบน้อยใจชอบด่าเวลาเราไม่รับสาย เพราะเรายุ่งจริงๆค่ะ บางทีเดินตลาดอยู่ ไม่สามารถรับได้จริงๆ แม่เป็นคนชอบเล่นเเชร์มาก บางทีหมุนไม่ทันมาขอให้เราช่วย(ส่งให้แม่เดือนละ7000ทุกเดือน) ต่อให้เราหาเงินเองได้ก็ไม่ใช่ว่าเราจะช่วยแม่ได้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่เราไม่ช่วยแม่ แม่จะชอบด่าเราว่า "ให้ไปมีความสุขกับผัวเพื่อน" และจะชอบมาประชดว่า แม่คือคนที่รังเกียจที่สุด แช่งเราสารพัดค่ะว่ากูจะคอยดูชีวิตจะไปได้สักกี่น้ำ ทำกับกูแบบไหนตอนมีลูกลูกก็จะทำเหมือนที่ทำกับกู กูจะคอยดูว่าชีวิตจะเป็นอะไรได้บ้าง แม่บอกว่ากว่าแม่จะได้อะไรจากเราสักทีนึงแม่ต้องเหมือนขอทาน เราก็ได้เปิดใจพูดกับแม่นะคะว่า ทำไมสิ่งที่เราทำไป เราพยายามถีบตัวเองออกมาให้อยู่ในจุดที่ไม่ต้องรบกวนใคร เรารับผิดชอบทุกอย่างได้ ซื้อรถเองได้ แต่แม่ไม่เคยพูดให้เราได้ยินเลยว่าแม่ภูมิใจในตัวเรานะ ไม่เคยชมเลยค่ะ กลับเอาเราไปเทียบกับคนที่เค้าเรียนหนังสือ เเต่ผิดกับพ่อเรามาก พ่อเราไม่เคยบังคับเราเลยค่ะ พ่อภูมิใจในตัวเรามาก และเราก็เคยถามพ่อนะว่าพ่อเสียใจมั้ยที่ลูกไม่เรียนหนังสือ พ่อพูดกลับมาว่าในชีวิตพ่อไม่ต้องการอะไรมาก นอกจากให้ลูกเอาตัวรอดได้ ตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยจริงๆค่ะ จะชอบคุยกับพ่อมากเพราะพ่อเป็นคนให้คำปรึกษาดีเป็นคนใจเย็น เราทำงานหาเงินทุกวัน ถึงเราไม่เรียนหนังสือเเต่ในหัวเราคืดิดเเต่เรื่องอนาคตค่ะ เเต่ทุกครั้งมันจะมีความรู้สึกบั่นทอนใจทุกครั้งที่แม่ชอบมาพูดแบบนี่ใส่ คิดมาก กระวนกระวาย นอนไม่หลับชอบร้องไห้ เคยโทษตัวเองว่าทำไมถึงช่วยแม่ไม่ได้ แต่ไม่เคยโทษแม่เลยค่ะที่แม่มาขอความช่วยเหลือ เจอคำพูดแบบนี้เหมือนจะทุกวันจนบางทีอยากหายไปเหมือนกันนน แม่ด่าแม่ว่าเราทีนึงเราคิดมากไปประมาณ2-3 วันกว่าจะหาย บางทีไม่มีจิตใจจะทำอะไรเเต่แม่ไม่เคยรับรู้ จะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี😭😭😭😭😭😭😭😭😭
เสียใจและบั่นทอนกับคำพูดของแม่มากๆ
ตอนนี้เราอายุ 17 ปีค่ะ พ่อกับแม่เราเเยกทางกัน ( เลิกกัน ) แต่ไม่ได้หย่านะคะเเต่แม่เรามีแฟนใหม่และมีลูกกับเเฟนใหม่ด้วยกัน 1 คน
เเต่พ่อของเราไม่มีค่ะ พ่อกับแม่เลิกกันตอนเรา 5 ขวบเราอยู่กับแม่มาตลอดเเต่พ่อเป็นคนส่งเสียเราทุกอย่างตั้งเเต่พ่อกับแม่เลิกกัน
เริ่มเเรกเลยค่ะคือเราขึ้น ม.4 และเข้ากับเพื่อนไม่ได้เลยขอแม่ดรอปเรียนก่อนปีนึง เพราะเรามีเหตุผลที่เราไม่สามารถอยู่ต่อได้จริงๆค่ะ
แม่ก็ให้ออกเเต่ก็ไม่เต็มใจ ระยะเวลาที่เราออกมาจาก รร เราไม่มีอะไรทำเราก็หาของมาขายออนไลน์ ทำไปสักพักมีปัญหากับแม่ค่ะ
แม่ไล่เราออกจากบ้าน ไล่เรา เราเก็บของออกจากบ้านแม่หมดทุกอย่างไปอยู่กับพ่อสักพักนึง เเต่ที่พ่อไม่มีสัญญาณเลยไม่สามารถอยู่ได้
เราเลยมาเช่าคอนโดเองในเมืองค่ะ อยู่ตัวคนเดียว ตอนนั้นจำได้ว่าพ่อไม่เคยพูดให้เราต้องน้อยใจเลยค่ะ พ่อให้กำลังใจดีมากในตอนที่สถานการณ์เเย่พยายามไม่ให้เราคิดมากเลย ให้เราสู้อย่างเดียวกับการย้ายมาอยู่ในเมืองคนเดียวครั้งเเรกของเรา เเต่พอเรามาอยู่ในเมืองสักพักแม่ติดต่อเรามา มาขอโทษเราที่ไล่เราออกจากบ้าน เราก็กลับมาคุยกับแม่ค่ะ เพราะคิดว่ายังไงคือแม่ เเต่ชีวิตเราตอนนี้คือกำลังไปได้ดี เราสามารถออกรถด้วยตัวเอง+ผ่อนเองได้ เช่าคอนโดได้เดือนละ 10k+ และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของตัวเองทุกอย่างไม่เคยไปรบกวนพ่อกับแม่เลย ย้ำนะคะเราอายุ 17 ปีเอง พอชีวิตเรามันเริ่มดีขึ้น พ่อไม่เคยมารบกวนอะไรเลยค่ะ เเต่แม่จะชอบมาน้อยใจเวลาเราไปกินอะไรกับคนอื่นไปเที่ยวกับคนอื่น เเต่เวลาเราไปหาแม่เราพาแม่ไปตลอดนะคะ แม่ชอบน้อยใจชอบด่าเวลาเราไม่รับสาย เพราะเรายุ่งจริงๆค่ะ บางทีเดินตลาดอยู่ ไม่สามารถรับได้จริงๆ แม่เป็นคนชอบเล่นเเชร์มาก บางทีหมุนไม่ทันมาขอให้เราช่วย(ส่งให้แม่เดือนละ7000ทุกเดือน) ต่อให้เราหาเงินเองได้ก็ไม่ใช่ว่าเราจะช่วยแม่ได้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่เราไม่ช่วยแม่ แม่จะชอบด่าเราว่า "ให้ไปมีความสุขกับผัวเพื่อน" และจะชอบมาประชดว่า แม่คือคนที่รังเกียจที่สุด แช่งเราสารพัดค่ะว่ากูจะคอยดูชีวิตจะไปได้สักกี่น้ำ ทำกับกูแบบไหนตอนมีลูกลูกก็จะทำเหมือนที่ทำกับกู กูจะคอยดูว่าชีวิตจะเป็นอะไรได้บ้าง แม่บอกว่ากว่าแม่จะได้อะไรจากเราสักทีนึงแม่ต้องเหมือนขอทาน เราก็ได้เปิดใจพูดกับแม่นะคะว่า ทำไมสิ่งที่เราทำไป เราพยายามถีบตัวเองออกมาให้อยู่ในจุดที่ไม่ต้องรบกวนใคร เรารับผิดชอบทุกอย่างได้ ซื้อรถเองได้ แต่แม่ไม่เคยพูดให้เราได้ยินเลยว่าแม่ภูมิใจในตัวเรานะ ไม่เคยชมเลยค่ะ กลับเอาเราไปเทียบกับคนที่เค้าเรียนหนังสือ เเต่ผิดกับพ่อเรามาก พ่อเราไม่เคยบังคับเราเลยค่ะ พ่อภูมิใจในตัวเรามาก และเราก็เคยถามพ่อนะว่าพ่อเสียใจมั้ยที่ลูกไม่เรียนหนังสือ พ่อพูดกลับมาว่าในชีวิตพ่อไม่ต้องการอะไรมาก นอกจากให้ลูกเอาตัวรอดได้ ตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยจริงๆค่ะ จะชอบคุยกับพ่อมากเพราะพ่อเป็นคนให้คำปรึกษาดีเป็นคนใจเย็น เราทำงานหาเงินทุกวัน ถึงเราไม่เรียนหนังสือเเต่ในหัวเราคืดิดเเต่เรื่องอนาคตค่ะ เเต่ทุกครั้งมันจะมีความรู้สึกบั่นทอนใจทุกครั้งที่แม่ชอบมาพูดแบบนี่ใส่ คิดมาก กระวนกระวาย นอนไม่หลับชอบร้องไห้ เคยโทษตัวเองว่าทำไมถึงช่วยแม่ไม่ได้ แต่ไม่เคยโทษแม่เลยค่ะที่แม่มาขอความช่วยเหลือ เจอคำพูดแบบนี้เหมือนจะทุกวันจนบางทีอยากหายไปเหมือนกันนน แม่ด่าแม่ว่าเราทีนึงเราคิดมากไปประมาณ2-3 วันกว่าจะหาย บางทีไม่มีจิตใจจะทำอะไรเเต่แม่ไม่เคยรับรู้ จะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี😭😭😭😭😭😭😭😭😭