ตอนเขียนกระทู้นี้อยู่รู้สึกแย่มาก.. ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้อง..

ย้อนไปเมื่อ 10 ก.ย. 2018 วันที่ชีวิตของเราได้ถูกเปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันหวนคืน

วันนั้น.. บังเอิญ.. เราได้ไปรู้จักกับเด็กหนุ่มอายุ 29 คนหนึ่ง เค้าเข้ามาทักทายเรา ยังจำได้แน่นสนิทในความทรงจำถึงแวบแรกที่ได้เห็นหน้าเค้า 

เค้าเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดี ผิวขาว สูง ดวงตาเป็นประกายปนขี้เล่น แต่ดูขี้อายเล็กน้อยเวลาที่คุยกับเรา วันนั้นเราสองคนคุยกันแค่เล็กน้อย แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด เค้าให้ไลน์เราไว้เพื่อพูดคุยติดต่อกันอีก

และวันต่อๆมา เราก็ได้คุยกันทุกๆวัน เค้าบอกว่าชอบเรา อยากเป็นแฟน ไม่รู้นึกอย่างไรเราถึงตกลง นับแต่นั้นมาเราสองคนก็มีความสุขมาก.. แม้ว่าตอนนั้นเราคิดว่ารูปร่างหน้าตาเราดูแย่มาก ถึงขนาดน่าเกลียดด้วยซ้ำ จนถูกเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานล้อเลียนและบูลลี่ สิ่งที่เป็นข้อดีของเรา คือนิสัย มันสมอง และตำแหน่งทางหน้าที่การงาน

ก่อนหน้าที่จะได้พบเค้า เราคิดว่าชีวิตของเราไร้ความหมาย ไม่รู้จักความสุข.. เราต้องทุ่มเทเวลาให้งาน และการดูแลพ่อแม่ เงินทุกบาททุกสตางค์หามาเพื่อพ่อแม่ ท่านอยากได้อะไร อยากทานอะไร เราซื้อให้ เราพาท่านไปทาน ของบางอย่างที่เราอยากได้ เราทน ไม่ซื้อ จนพ่อป่วยหนักและจากไป พร้อมหนี้สินก้อนใหญ่ที่เราต้องรับภาระ

ย้อนมาถึงชีวิตหลังจากที่ได้พบแฟน ชีวิตเราเปลี่ยนไปมาก เค้าทำให้เรายิ้ม เราหัวเราะ จากคนที่ดูเหมือนไร้ความรู้สึก กลายเป็นผู้หญิงที่สวย สดใส ยิ้มได้ตลอด เรารู้สึกโชคดีมากที่มีเค้า แฟนเราคอยให้กำลังใจ รับฟังปัญหา เป็นทุกอย่างและขุมพลังในชีวิตให้เรา

หลังจากนั้นไม่นาน เราประสบอุบัติเหตุรถชน วันนั้นเราคิดว่าเราคงต้องตายแน่ๆ แต่ในใจลึกๆ เราคิดว่าเราอยากกลับไปหาแฟนเรา เราจะตายไม่ได้ ระหว่างทางที่รถ ร.พ.พาเราไป เราละเมอถึงแฟนเราตลอด บอกเจ้าหน้าที่ว่าฝากบอกแฟนเราด้วย.. ว่ารัก..

เรื่องราวในร.พ.ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก หัวเราแตก กระโหลกยุบ เลือดออกในสมอง โลกหมุนติ้ว.. จนในที่สุดเวลาเหมือนจะผ่านไปนาน เราถูกผ่าตัด เย็บแผล และส่งตัวขึ้นตึกนอน วันนั้นแม่เราอยู่ด้วยตลอด

จนเราพอขยับตัวและแขนได้ โทรหาแฟน เค้าไม่รับเนื่องจากงานยุ่ง เราเลยส่งข้อความไป พอเค้ารู้ เค้าตกใจมาก ร้องเสียงหลง หน้าเค้าดูเศร้าเหมือนจะร้องไห้ แฟนเราอยู่กับเราในช่วงที่ต้องนอนร.พ.ทุกวัน เค้ากลับมาจากงานประมาณเที่ยงคืน นอนสักพักก็ทาหาเราที่ร.พ.ตอนเช้า สายๆก็ไปทำงาน หมุนวนอย่างนี้จนเราอาการดีขึ้น และได้ออกจากร.พ.

วันที่กลับบ้าน เค้าก็มาคอยดูแลเรา อุ้มเราเข้าห้องน้ำ ช่วยเราเปลี่ยนเสื้อ ทั้งที่เค้างานยุ่งมาก เหนื่อย แทบไม่ได้นอน วนระหว่างบ้านเค้า บ้านเรา ที่ทำงาน จนแฟนเราขอบตาดำคล้ำ สัปหงกทุกวันที่มาดูแลเรา 

ผ่านไปประมาณ 2 เดือน เราเริ่มดีขึ้น ไปทำงานได้เหมือนเดิม เรากับแฟนก็ยังมีกันและกัน ถึงจะเริ่มทะเลาะกัน 1-2 วันก็ดีกัน เราเองก็เริ่มสวยขึ้น ผอมลง 16 ก.ก. ในเวลาอันรวดเร็ว เราเริ่มรู้สึกดีกับตัวเองมากๆ ยิ้มได้ทุกวัน ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่เอาแต่ทำงานเหมือนเมื่อก่อน ทุกๆวันครบรอบ.. เราจะเอ่ยขอบคุณแฟนเราเสมอ.. ว่าเค้าทำให้เรามีความสุขอย่างไรบ้าง ซึ่งแฟนเราจะอายมากทุกครั้งที่เราชมเค้า

หลายๆคนถามว่า ทำไมเราถึงรักแฟนเรามาก เราไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เค้าสามารถเปลี่ยนชีวิตเราให้รู้จักความสุขที่แท้จริงในชีวิต เค้าสอนเราหลายๆอย่าง ทำให้เรารู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่กว่าที่เคยเป็น เรามานั่งคิดว่าทำไมก่อนหน้านั้น เราถึงไม่เคยเห็นโลกงดงามอย่างนี้บ้าง กับแฟนเก่าเรา เราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมเหมือนเวลาที่มีแฟนคนนี้..

4 ปีผ่านไป.. เราสองคนผ่านอะไรด้วยกันมามาก ผ่านช่วงเวลาทุกข์สุข ยากลำบาก ช่วงที่เลิกกัน ช่วงที่สวีทหวานด้วยกัน ช่วงเวลาที่เราเกือบจะเสียชีวิตเพราะรถชน ช่วงที่แม่เราป่วย ช่วงที่เค้าตกงานจนเครียดมาก ฯลฯ

ทุกอย่างไม่มีอะไรแน่นอน แต่.. ทุกๆความทรงจำยังติดแน่นในใจเราเสมอ.. วันนี้เราไม่มีเค้าอีกต่อไป.. แต่สิ่งที่อยู่ในใจยังคงเป็นความรักที้มีให้เค้าเสมอ.. 

แด่ทุกๆความทรงจำ ที่ทั้งหวาน ขม สุข ทุกข์ เศร้า สนุก สดใส.. แด่รักที่จากไป ไม่มีแม้แต่คำล่ำลา..

จริงๆ เรามีสิ่งอื่นๆที่อยากเล่าอีกมาก.. แต่เกรงว่าจะพิมพ์ไม่หมดในกระทู้เดียว เรากับแฟนผ่านอะไรด้วยกันมามากจริงๆ..

แด่คนที่มีกันและกันมา 4 ปี.. เหมือนมีกันและกันมากกว่าชั่วชีวิต.. รัก.. และลาก่อน.. แม้เค้าจะไม่ได้ยินคำจากลา