เรา18 เป็นคริสต์ เป็นคนเมืองเหนือ
คนที่เราคุยด้วย21 เป็นพุทธ ชาวม้ง แต่อยู่ในเมือง
อยู่ตำบลใกล้กันเราคุยกันมา3เดือนแล้วพอเราอยากไปไหนมาไหนกับพี่เขาก็ไม่ค่อยสะดวกเพราะพ่อแม่ยังไม่เคยเจอตัวของพี่เขาเลยเคยเห็นแต่ในภาพที่เราเอาให้ดูแต่เรากับพี่เขาก็เจอกันบ่อยอยู่โทรหากันทุกวันพ่อแม่รับรู้ ในความรู้สึกเราที่มีต่อพี่เขาคือเราว่าเราชอบพี่เขามาก คิดว่าคนนี้แหละที่เราจะอยู่ด้วยไปนานๆพี่เขาก็ชอบเราแล้วอยากดูเราไปนานๆ *เราเคยขอให้เขามาพบพ่อแม่แล้ว แต่เขาบอกว่าอายแล้วก็กลัวมากด้วยเราขอเขาหลายรอบแล้วจนเกือบจะได้เลิกคุยกันไปเพราะแม่พูดถึงแต่เรื่องนี้พี่เขาก็รู้สึกกดดันมาก(ที่ให้มาหาเพราะจะได้ฝากฝังเราให้เขาคอยดูแล ดูว่าพี่เขาเชื่อถือได้ไหม)จนเราตัดสินใจว่างั้นก็ยังไม่ต้องมาเจอก็ได้ พร้อมเมื่อไหรก็วันนั้นพี่มั้นใจในตัวหนูเมื่อไหรค่อยมาเจอเรื่องนี้เราคุยกันเมื่อคุยกันเดือนแรกจนเรื่องแดงตอนเข้าเดือนที่สาม เราไปกินหมูกระทะกับพี่เขาหลังสอบเสร็จเขาก็พาเพื่อน ผช.มาอีก2จากที่ดูๆแล้วเพื่อนพี่เขาก็ไม่ได้น่ากลัวแถมยังเอ็นดูเราด้วยซ้ำตอนแรกจะมีเพื่อนพี่เขาที่เป็น ผญ.ไปด้วยแต่เขาไม่ได้ไปพ่อแม่ให้เราไปกินหมูกระทะกับพี่เขาเพราะคิดว่ามีเพื่อน ผญ.ไปด้วยแต่พอเราไม่ได้บอกแม่ว่าเพื่อน ผญ.ไม่ได้ไปเราก็โดนแม่ตำหนิว่าเราใช้ชีวิตประมาทแม่ก็เริ่มพูดเรื่องให้พี่เรามาเจอก็ไม่มาเจอพ่อก็สมทบว่าพี่เขาไม่บริสุทธิใจ(ถ้าพี่เขาไม่บริสุทธิจริงพี่เขาคงทำเราไปนานแล้ว)*เราเคยถามพี่เขานะว่าทำไมไม่มาเจอพ่อแม่พี่กลัวอะไรแค่มาเจอไม่ได้มาแต่งงาน*พี่เขาบอกว่า "พี่เขาไม่รู้จะทำตัวยังไงก็เป็นครั้งแรกแล้วเขาก็อยากคุยกับเราไปนานๆจนกว่าเขาจะพร้อมมากกว่านี้(หมายถึงเรื่องการเงินด้วย)"เรื่องนี้เราก็เข้าใจ เราจะทำไงดีจะคุยเรื่องนี้กับพี่เขาอีกไหมหรือจบความสัมพันธ์นี้ดีเราเหนื่อยที่ต้องคอยรับแรงกดดันจากพ่อแม่และรับไม่ได้ที่พ่อแม่คอยพูดว่าพี่เขาไม่ดียังไงทั้งๆที่เรารู้ว่าพี่เขาเป็นยังไง(เราเคยบอกพวกท่านหมดแล้วเหตุผลทั้งหมด)และเราไม่อยากบีบบังคับให้พี่เขาหนักใจเรื่องนี้อีกเขาเหนื่อยกับงานก็มากพอแล้วเราไม่อยากให้เขามาเครียดเรื่องของเราอีก(กว่าเราจะเปิดใจกับคนนี้มันยากมากเราปิดกั้นตัวเองตั้ง6ปีก็เพราะแม่ไม่ให้เราไปไหนมาไหนกับเพื่อนขาดเป็นเพื่อน ผญ.ก็เหอะมีเพื่อนผช.ก็ก็ยิ่งทำให้เราหนักใจที่คอยมาตอบคำถามแม่)TTเราต้องทนพ่อแม่ต่อใช่ไหม(เราเป็นคนไปไหนมาไหนบอกก่อนอยู่แล้วบอกครั้งเดียวรู้เรื่องจะไม่คอยรายงานความคืบหน้า) ขอผู้เชี่ยวชาญตอบหน่อยค่ะหือให้กำลังใจเราหน่อยเราไม่รู้จะปรึกษาใครแล้วถ้าเรากับพี่เขาจะจบกันจริงๆอย่าน้อยก็มีกำลังใจจากทุกคน (((เรื่องแถม))) เรารู้สึกว่าเราอยู่กับพ่อแม่แล้วไม่เป็นตัวเองรู้สึกเหมือนถูกกด กดดันอยู่เรื่อยๆเส้นทางปากบอกให้เลือกเองแต่พอเราจะไป จะเลือก เหมือนตุ๊กตาไม้มีเชือกเต็มมือเต็มขา เราว่าเราเป็นคนร่าเริงความคิดสร้างสรรค์หานู่หานี้ทำตลอดความฝันเต็มหัวแต่ทุกอย่ามันเปลี่ยนไปเรื่อยๆเราเริ่มคิดไม่ดี พูดไม่มี โต้แย้งเรื่องที่เราไม่ได้ทำ เราเริ่มรู้สึกว่าเราผิดตลอดทำอะไรก็ไม่ถูกไม่ถูกใจแม่ไปซะหมดคนรอบข้างเห็นว่าเราก้าวร้าวเปลี่ยนไม่ได้หรอก(เรื่องนี้มีผู้ใหญ่ใจดีเอามาบอก)เราเริ่มมองด้วยสายตาที่โหดมากขึ้นแม่มักบอกว่าเราใจแข็งกระด้างไม่อ่อนน้อมเราเลยคิดว่าจะแสร้งทำดีใครว่าอะไรก็เงียบเราถูกผิดก็จะเงียบเราวันที่พี่แม่ปล่อยให้ออกไปอยู่คนเดียวได้เรานึกถึงทีไรก็คิดว่าจะมีความสุขมากๆแน่เลยเราไม่กลัวลำบากเลย(คิดว่าเราจะมีวันนั้นไหมทุกคน🥲เราเริ่มร้องให้คนเดียวบ่อยขึ้นคิดอยากตายอยู่บ่อยๆแต่ความฉลาดในการทำร้ายตัวเองไม่ให้พ่อแม่เห็นเพราะไม่อยากโดนดุเราไม่อยากเรียกร้องความสนใจเราได้แต่ตบตีตัวเองอย่างน้อยก็ไม่มีเลือด(เรามักจะทำตอนที่แม่ว่าเราทำอะไรผิดทั้งๆที่เราว่าเราก็ไม่ได้ผิดขนาดนั้นแม่มักรวมเรื่องหลายๆเรื่องมาพูดในที่เดียว)แต่บอกเลยนะว่าการที่เราทำอะไรแบบนั้นลงไปมั้นรู้สึกดีมากขึ้นจริงๆ**เรื่องนี้พี่เขาไม่รู้นะจุ๊ๆ**เรื่องเราก็ประมานนี้แหละจะคิดว่าเราไร้สาระก็ได้นะจะคิดว่าเราปัญญาอ่อนเรื่องแค่นนี้เองก็ได้นะแต่ขออย่าว่าอะไรเราเพิ่มเลย🙏🙏กราบงามๆเลย🥲
พ่อแม่อยากเจอคนที่เราคุยอยู่แต่คนที่เราคุยเขาขี้อายและกลัวทำยังไงดีเราหนักใจมาก
เรา18 เป็นคริสต์ เป็นคนเมืองเหนือ
คนที่เราคุยด้วย21 เป็นพุทธ ชาวม้ง แต่อยู่ในเมือง
อยู่ตำบลใกล้กันเราคุยกันมา3เดือนแล้วพอเราอยากไปไหนมาไหนกับพี่เขาก็ไม่ค่อยสะดวกเพราะพ่อแม่ยังไม่เคยเจอตัวของพี่เขาเลยเคยเห็นแต่ในภาพที่เราเอาให้ดูแต่เรากับพี่เขาก็เจอกันบ่อยอยู่โทรหากันทุกวันพ่อแม่รับรู้ ในความรู้สึกเราที่มีต่อพี่เขาคือเราว่าเราชอบพี่เขามาก คิดว่าคนนี้แหละที่เราจะอยู่ด้วยไปนานๆพี่เขาก็ชอบเราแล้วอยากดูเราไปนานๆ *เราเคยขอให้เขามาพบพ่อแม่แล้ว แต่เขาบอกว่าอายแล้วก็กลัวมากด้วยเราขอเขาหลายรอบแล้วจนเกือบจะได้เลิกคุยกันไปเพราะแม่พูดถึงแต่เรื่องนี้พี่เขาก็รู้สึกกดดันมาก(ที่ให้มาหาเพราะจะได้ฝากฝังเราให้เขาคอยดูแล ดูว่าพี่เขาเชื่อถือได้ไหม)จนเราตัดสินใจว่างั้นก็ยังไม่ต้องมาเจอก็ได้ พร้อมเมื่อไหรก็วันนั้นพี่มั้นใจในตัวหนูเมื่อไหรค่อยมาเจอเรื่องนี้เราคุยกันเมื่อคุยกันเดือนแรกจนเรื่องแดงตอนเข้าเดือนที่สาม เราไปกินหมูกระทะกับพี่เขาหลังสอบเสร็จเขาก็พาเพื่อน ผช.มาอีก2จากที่ดูๆแล้วเพื่อนพี่เขาก็ไม่ได้น่ากลัวแถมยังเอ็นดูเราด้วยซ้ำตอนแรกจะมีเพื่อนพี่เขาที่เป็น ผญ.ไปด้วยแต่เขาไม่ได้ไปพ่อแม่ให้เราไปกินหมูกระทะกับพี่เขาเพราะคิดว่ามีเพื่อน ผญ.ไปด้วยแต่พอเราไม่ได้บอกแม่ว่าเพื่อน ผญ.ไม่ได้ไปเราก็โดนแม่ตำหนิว่าเราใช้ชีวิตประมาทแม่ก็เริ่มพูดเรื่องให้พี่เรามาเจอก็ไม่มาเจอพ่อก็สมทบว่าพี่เขาไม่บริสุทธิใจ(ถ้าพี่เขาไม่บริสุทธิจริงพี่เขาคงทำเราไปนานแล้ว)*เราเคยถามพี่เขานะว่าทำไมไม่มาเจอพ่อแม่พี่กลัวอะไรแค่มาเจอไม่ได้มาแต่งงาน*พี่เขาบอกว่า "พี่เขาไม่รู้จะทำตัวยังไงก็เป็นครั้งแรกแล้วเขาก็อยากคุยกับเราไปนานๆจนกว่าเขาจะพร้อมมากกว่านี้(หมายถึงเรื่องการเงินด้วย)"เรื่องนี้เราก็เข้าใจ เราจะทำไงดีจะคุยเรื่องนี้กับพี่เขาอีกไหมหรือจบความสัมพันธ์นี้ดีเราเหนื่อยที่ต้องคอยรับแรงกดดันจากพ่อแม่และรับไม่ได้ที่พ่อแม่คอยพูดว่าพี่เขาไม่ดียังไงทั้งๆที่เรารู้ว่าพี่เขาเป็นยังไง(เราเคยบอกพวกท่านหมดแล้วเหตุผลทั้งหมด)และเราไม่อยากบีบบังคับให้พี่เขาหนักใจเรื่องนี้อีกเขาเหนื่อยกับงานก็มากพอแล้วเราไม่อยากให้เขามาเครียดเรื่องของเราอีก(กว่าเราจะเปิดใจกับคนนี้มันยากมากเราปิดกั้นตัวเองตั้ง6ปีก็เพราะแม่ไม่ให้เราไปไหนมาไหนกับเพื่อนขาดเป็นเพื่อน ผญ.ก็เหอะมีเพื่อนผช.ก็ก็ยิ่งทำให้เราหนักใจที่คอยมาตอบคำถามแม่)TTเราต้องทนพ่อแม่ต่อใช่ไหม(เราเป็นคนไปไหนมาไหนบอกก่อนอยู่แล้วบอกครั้งเดียวรู้เรื่องจะไม่คอยรายงานความคืบหน้า) ขอผู้เชี่ยวชาญตอบหน่อยค่ะหือให้กำลังใจเราหน่อยเราไม่รู้จะปรึกษาใครแล้วถ้าเรากับพี่เขาจะจบกันจริงๆอย่าน้อยก็มีกำลังใจจากทุกคน (((เรื่องแถม))) เรารู้สึกว่าเราอยู่กับพ่อแม่แล้วไม่เป็นตัวเองรู้สึกเหมือนถูกกด กดดันอยู่เรื่อยๆเส้นทางปากบอกให้เลือกเองแต่พอเราจะไป จะเลือก เหมือนตุ๊กตาไม้มีเชือกเต็มมือเต็มขา เราว่าเราเป็นคนร่าเริงความคิดสร้างสรรค์หานู่หานี้ทำตลอดความฝันเต็มหัวแต่ทุกอย่ามันเปลี่ยนไปเรื่อยๆเราเริ่มคิดไม่ดี พูดไม่มี โต้แย้งเรื่องที่เราไม่ได้ทำ เราเริ่มรู้สึกว่าเราผิดตลอดทำอะไรก็ไม่ถูกไม่ถูกใจแม่ไปซะหมดคนรอบข้างเห็นว่าเราก้าวร้าวเปลี่ยนไม่ได้หรอก(เรื่องนี้มีผู้ใหญ่ใจดีเอามาบอก)เราเริ่มมองด้วยสายตาที่โหดมากขึ้นแม่มักบอกว่าเราใจแข็งกระด้างไม่อ่อนน้อมเราเลยคิดว่าจะแสร้งทำดีใครว่าอะไรก็เงียบเราถูกผิดก็จะเงียบเราวันที่พี่แม่ปล่อยให้ออกไปอยู่คนเดียวได้เรานึกถึงทีไรก็คิดว่าจะมีความสุขมากๆแน่เลยเราไม่กลัวลำบากเลย(คิดว่าเราจะมีวันนั้นไหมทุกคน🥲เราเริ่มร้องให้คนเดียวบ่อยขึ้นคิดอยากตายอยู่บ่อยๆแต่ความฉลาดในการทำร้ายตัวเองไม่ให้พ่อแม่เห็นเพราะไม่อยากโดนดุเราไม่อยากเรียกร้องความสนใจเราได้แต่ตบตีตัวเองอย่างน้อยก็ไม่มีเลือด(เรามักจะทำตอนที่แม่ว่าเราทำอะไรผิดทั้งๆที่เราว่าเราก็ไม่ได้ผิดขนาดนั้นแม่มักรวมเรื่องหลายๆเรื่องมาพูดในที่เดียว)แต่บอกเลยนะว่าการที่เราทำอะไรแบบนั้นลงไปมั้นรู้สึกดีมากขึ้นจริงๆ**เรื่องนี้พี่เขาไม่รู้นะจุ๊ๆ**เรื่องเราก็ประมานนี้แหละจะคิดว่าเราไร้สาระก็ได้นะจะคิดว่าเราปัญญาอ่อนเรื่องแค่นนี้เองก็ได้นะแต่ขออย่าว่าอะไรเราเพิ่มเลย🙏🙏กราบงามๆเลย🥲