Yesh in India อยู่อินเดียไม่มีเหงา EP.13 Lonely man...มูฮัมหมัดเพื่อนรัก

กระทู้สนทนา

ประเทศอินเดีย คนไทยในต่างแดน บันทึกนักเดินทาง เที่ยวอินเดีย

.
EP.12 Ganesh Chaturthi Festival 2022 Pune, India 10 วันแห่งศรัทธาพระพิฆเนศ
https://ppantip.com/topic/41629430
.
ความเหงาเป็นส่วนหนึ่ง เมื่อครั้งมาใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน มันคืบคลานเข้ามา เหมือนยามค่ำคืนที่ไม่ว่าจะพยายามให้แสงสุดท้ายอยู่นานเท่าไหร่ก็มิอาจทำได้
.
ค่ำคืนหนึ่ง มูฮัมหมัดเพื่อนรัก ส่งข้อความมาหาผมเช่นเคย "come to the hell (hall)" ผมตอบเขาไปว่าวันนี้มีงานที่ต้องทำไม่อาจลงไปนั่งคุยกับเขาได้
.
หลังจากเคลียร์งานเสร็จไปหนึ่งอย่าง ผมลงไปหาเขา มูฮัมหมัดนั่งคอตกอยู่คนเดียวผมถามเขาว่าเป็นอะไร เขาบอกว่า "I am alone" ก่อนหน้านี้ทุกค่ำคืนห้องโถงของหอพักจะเต็มไปด้วยผู้คนที่มานั่งคุยกัน แต่เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนตามเวลา เพื่อนชาวเยอรมันทั้งหลายพออยู่ไปสักพัก การออกไป hang out ข้างนอก หรือได้พบเจอผู้คนใหม่ๆ คงน่าสนุกกว่าการนั่งจุ่มอยู่ที่ห้องโถง
.
"ตอนอยู่เยเมน ทุกๆคืน ฉันจะนั่งคุยกับเพื่อน พี่ น้อง เต็มไปหมด เราจะไปนั่งชิวกันที่ฟาร์ม"
.
ผมถามมูฮัมหมัดว่าอยากกลับบ้านไหม เขาบอกว่าไม่อยากกลับ หลังจากนั้นผมขอตัวขึ้นไปทำงานต่อ เขาขอต่อเวลา 10 นาที อยากให้ผมนั่งคุยกับเขา ระหว่างรอเพื่อนชาวเยอรมันกลับมานั่งคุยกับเขา
.
"ไม่มีใครกลับมานั่งคุยกับนายแล้ว เชื่อเถอะ time change people always change."
.

.
ผมเองก็ใช่ว่าจะได้ออกเที่ยวทุกสัปดาห์ บางสัปดาห์ก็ไม่มีที่ไปเอาดื้อๆ ยังดีที่มีมูฮัมหมัดเพื่อนข้างห้องอยู่ หลายครั้งเราก็ชวนกันออกไปขับมอเตอร์ไซต์เล่นกันข้างนอก ฆ่าเวลาความเหงา
.
ครั้งหนึ่งเราขี่มอเตอร์ไซต์ไปจอดไว้ที่ตีนเขา Baner hill ห่างจากหอพัก 3 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินไต่ขึ้นไปไม่เกิน 20 นาทีก็ถึง เราสองคนไปถึงยอดเขากันในช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านของแสงสุดท้ายก่อนการเข้ามาของรัตติกาล
.
ท้องฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนสีจากส้มจนดำมืด ความมืดกลืนแสงสี ตึกอาคารค่อยๆ ส่องแสง ไม่ยอมจำนนต่อความมืด เมืองปูเน่มองจากบนยอดเขานี้ใหญ่ไม่แพ้ กทม. มีเสียงกลองดังเข้ามาเป็นระยะ ต้อนรับการมาถึงของเทศกาล Ganesh Chaturthi Festival
.
ผมกับมูฮัมหมัดนั่งจมกันอยู่ในความมืด ผมบอกเขาว่า รอบหน้าจอดแวะให้ผมซื้อเบียร์ก่อนเดินขึ้นมาด้วย การได้จิบเบียร์รับลมเย็นๆ บนนี้คงเปรมปรีดิ์ไม่น้อย เขาบอก no no no สักวันผมต้องกรอกเบียร์ใส่ปากเขาให้ได้ -.-
.
เครื่องบินลำหนึ่งค่อยๆ แล่นขึ้นจากสนามบินปูเน่ ผมจินตนาการเครื่องบินลำนี้ในอีก 1 ปี ข้างหน้า มันอาจจะเป็นลำเดียวกันกับที่จะพาผมกลับกรุงเทพฯ ถ้าถึงวันนั้น ผมขอให้ได้นั่งติดหน้าต่างที่ทำให้เห็นภูเขาลูกนี้ การเดินทางยังอีกไกลแสนไกล มีสิ่งที่อยากทำรายทางรออยู่เป็นระยะ เดือนหน้าผมจะนั่งรถไฟขึ้นเหนือไปดูความอลังการของภูเขาที่อินเดีย
.

เหลือบดูนาฬิกาสองทุ่มกว่า สองหนุ่มค่อยๆ เดินลงเขา เปิดแฟลชชำเลืองมองซ้ายขวา มองเห็นหนุ่มสาวอินเดียหลายคู่ นั่งโรแมนติกกันอยู่ท่ามกลางความมืด มูฮัมหมัดมองหน้าผมแล้วยิ้ม เขายิ้มทุกครั้งที่เจอสาวๆ
.
เขาสตาร์ทรถ ยังไม่ทันได้ออกไปไหนไกล รถเก๋งคันหนึ่งขับลงแอ่งน้ำ น้ำสาดกระเซ็น มาโดนตัวพวกเราจนเปียก มูฮัมหมัดผู้ยังไม่แข็งแกร่งในการพูดภาษาอังกฤษ ออกเสียงภาษาอังกฤษดังฟังชัดไปถึงหน้าปากซอย " you"
.
ยังคงเป็นเรื่องที่น่าตลกอยู่วันยังค่ำ ที่ผมมักได้เพื่อนสนิทจากคนที่ไม่ชอบขี้หน้าเมื่อเจอตอนแรก ไล่เรียงมาตั้งแต่ประถม มัธยม มหาลัย ยันวัยทำงาน นึกถึงหน้าเหล่าเพื่อนสนิททั้งหลาย แทบทุกคนล้วนไม่ถูกชะตาในตอนต้น แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดดันมาสนิทกันได้ทุกที และเขาเหล่านี้ล้วนมีนิสัยบางอย่างคล้ายๆ กัน
.

.
ท้ายที่สุดแล้วบางครั้ง เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะต้องอยู่ให้ได้กับความเหงา หรือไม่อย่างนั้นก็ต้องหาใครสักคนมาอยู่เคียงข้าง เพื่อนๆ ทุกคนต่างแนะนำให้มูฮัมหมัดหาแฟนสักคน จะได้เลิกเหงาสักที...
.
ส่วนสำหรับผมแล้วนั้น บางทีก็เหงา แต่ส่วนใหญ่แล้วจะมีภารกิจรัดตัวมากกว่า เพื่อนอินเดียคนหนึ่งตั้งฉายาให้ผมว่า Busy man of Pune. บางทีผมอาจแค่ทำตัวให้ยุ่ง เพียงเพื่อแค่ว่าต้องการกลบความเหงาไม่ให้มันออกเดินเพ่นพ่าน ผมก็เป็น Lonely man ไม่ต่างจาก มูฮัมหมัด เพื่อนรัก