สวัสดีครับ แนะนำตัวนิดนึง ผมเป็นสถาปนิก อายุ 23 ปี พึ่งจบใหม่ร้อน ๆ เลย ทำงานมาได้ 5 เดือนละครับ กับฐานเงินเดือนอยู่ที่ไม่ถึง 20k บาท
อยากถามว่า พี่ๆหรือคนในรุ่น ๆ เดียวกัน จัดการกับปัญหาเหล่านี้ได้ยังไงบ้าง ส่วนตัวผมทำงานค่อนข้างหนัก เข้างาน 9 โมง ถึง 6 โมง แต่ก็เลิกดึกเป็นประจำ 2 - 3 ทุ่มบ้าง บางครั้งก็ต้องทำงานถึงยันเช้า (ผมพอเข้าใจในหน้าที่การงานสายวิชาชีพนี้ทำงานค่อนข้างหนัก) ส่วนตัวผมมองว่า หลังจากเรียนจบแล้วรูปแบบชีวิตอาจจะดีขึ้น ไม่ถึงกับสบายแต่แค่อยากมีชีวิตเหมือนคนทั่ว ๆ ไป แต่นี้เหมือนจะเหมือนตอนเรียนเลยครับ ทำงานล่วงเวลา จัดการเวลาดีแค่ไหน สุดท้ายก็เอาเวลาทั้งวันทั้งเดือนทุ่มไปกับงานจนหมด จนเรารู้สึกว่า เราใช้ชีวิตแบบ พนักงานเงินเดือนแบบสุดโต่ง ทำแต่งานและก็รอหวังรายได้ ทุกๆสิ้นเดือน (บริษัทผมไม่มีโอทีนะครับ) คนรอบตัวก็คอยบอกเป็นห่วงหรือถามว่าเลิกดีมั้ย แต่ส่วนตัวผมชอบสายวิชาชีพนี้ แต่เรารู้สึกถูกด้อยค่ามากเมื่อเราเป็นแค่ลูกจ้างที่อยู่ในความเป็นสถาปนิกในไทย (ผมไม่ได้อยากจะเปรียบเทียบอาชีพอื่น เพราะรู้สึกว่าทุกอาชีพควรมีคุณค่าหมด และบวกกับที่ผมอายุยังไม่ได้เยอะมาก แค่ผ่านช่วงวัยรุ่นมานิดหน่อย เลยอาจจะยังไม่เห็นโลกมาก)


สิ่งที่อยากจะรู้แล้วถามเลย ว่า ทุกคนจัดการกับความรู้สึกที่ท้อแบบนี้ยังไงครับ ผมรู้สึกเหมือนใช้ชีวิตแบบไปเรื่อย ๆ ทำงานกับเงินที่ไม่พอเก็บ เอาเวลาและสุขภาพในปัจจุบันแลกมากับอะไรหลายๆ อย่างเผื่อสิ่งที่อยากได้อยากมีในอนาคตจนทุกวันนี้แทบจะลืมไปแล้วว่าปัจจุบันที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็คือเวลาของชีวิตที่ค่อยๆเสียไป(เทียบกับค่าครองชีพและค่าใช้จ่ายที่พยามส่งให้ครอบครัว) และก็โหมร่างกายไปเรื่อย ๆ แบบนี้ รู้สึกแย่กับตัวเอง จนอยากลองออกไปทำอย่างอื่นบ้าง แต่ก็ยังกลัวที่จะออกจากตรงนี้เพราะถ้าออกไปตอนนี้ไม่รู้ว่า จะหางานทำได้อีกตอนไหน รวมถึงก็ถ้าไม่ทำสายวิชาชีพนี้ก็ไม่รู้จะไปทำอันไหนแล้วเพราะเรารู้สึกมันเป็นสิ่งเดียวที่เราทำได้ดี แล้วไหนจะเรื่องค่าใช้จ่ายที่จะตามมา เพราะไม่อยากกลับไปขอเงินที่บ้านใช้อีกแล้ว 😔

ขอบคุณครับ