แม่เลี้ยงเราเห็นแก่ตัวและไม่เคยคิดถึงจิตใจเราเลย 
เอาเราไปนินทาและพูดไม่ดีใส่เราตั้งแต่เด็กยันโต 
เราเคยโดนเพื่อนรังแก ก็ไปพูดใส่เพื่อนสนิทเราฟังอีกว่าเราเป็นคนเพื่อนไม่คบ 
พยายามหาทางทุกอย่างเพื่อจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเรา
เสร็จแล้วก็กลับมาทำดีด้วยกับเราตอนต้องการผลประโยชน์จากเรา 
เราทำอะไรดี เราดีใจพูดให้พ่อฟัง เค้าจะต้องมาเกทับว่าลูกเค้าทำได้ดีกว่าเราตลอด 
รู้ว่าเราขาดความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็บอกให้พ่อเราสนใจแต่ลูกเค้าให้เราไปจัดการตัวเอง
เราพูดอะไรขึ้นมาในบ้าน เค้าก็จะทำท่ารำคาญ หรือ ทำหน้าไม่พอใจ เราก็อึดอัดนะ ไม่เคยไปทำอะไรให้เลย 
ทำเป็นรู้เรื่องทุกอย่างทั้งๆที่ตัวเองไม่รู้อะไรเลย คุยกันอาทิตย์นึงไม่ถึง 10 ประโยค แต่ทำเป็นรู้จักชีวิตเราดีมาก 
บอกให้เราเลิกไปเที่ยวกับครอบครัวด้วยเพราะเราโตแล้ว โอเค เราก็ไม่ไป 
เราพยายามออกห่างมาเค้าจะได้มีความสุขกันแบบไม่ต้องมาคิดถึงจิตใจเรา
เราอยู่แล้วไม่มีความสุข อยากเลิกเปรียบเทียบ ตัวเองจะได้ไม่น้อยใจเลยออกไปอยู่ข้างนอกกับแฟน
พยายามทำให้ตัวเองมีความสุข พยายามจะมีครอบครัวของตัวเองบ้างเผื่ออะไรมันจะดีขึ้น
แต่ก็มานินทาบอกเราขาดความอบอุ่นเลยหนีไปหาผู้ชาย ให้พ่อสนใจลูกตัวเองด้วยเพราะกลัวลูกจะหนีไปบ้าง

คืองงมากนะ นี่คือเจ้ากรรมนายเวรจริงๆ ที่ผ่านมาพยายามคิดพยายามเข้าใจเค้ามากๆแล้ว 
แต่วินาทีที่เค้าบอกว่าให้พ่อเราสนใจลูกเค้า เพราะกลัวจะเป็นแบบเรา นี่คือเราโกรธมากๆ 
ถึงเราจะโตแล้วไม่ได้หมายความว่าตอนเด็กๆและที่ผ่านมาเราไม่เจ็บปวดนะ 
ในใจมันแค้นมาก ทั้งเกลียด ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากแม้แต่จะอยู่ในห้องเดียวกัน รู้เลยว่าแบบนี้ไม่ดีกับตัวเองแน่ๆ อยากได้คำแนะนำว่าเราควรจะทำยังไงถึงจะหายแค้นคนที่เราแค้นมากๆๆแล้วสามารถปลงได้