หนูเกลียดพ่อ

เริ่มเเรกตอนเด็กเรากับพ่อสนิทกันมากจนพ่อไปทำงานที่ต่างจังหวัดเเล้วหนูอยู่กับเเม่หนูโทรหาพ่อทุกวันเพราะคิดถึงมาก

พอพ่อกลับมาทำงานเเถวบ้านพ่อก็กินเหล้าทุกวันจนเราไม่ชอบยิ่งกินทุกวันนับวันพ่อก็เริ่มเปลี่ยนนิสัยจากคนอบอุ่นในตอนเด็กของเรากลับกลายเป็นคนเห็นเเก่ตัว ชอบว่าเราไม่ทำงานบ้าน. ในที่เราก็ทำทุกอย่างที่จะทำได้ ยิ่งโตขึ้นเราเริ่มทนไม่ไหว บางครั้งเราก็ด่าไปเพราะโมโห เเต่บางครั้งพ่อกินเหล้าเมามาเเล้วมาทะเลาะกับเราจนจะตบตีกันเเต่เราก็ตอบโต้โดยการตบไปหลายที่ตอนเเรกเราก็รู้สึกเสียใจนะเเต่ด้วยความเกลียดที่สะสมมานานทำให้เราโต้กลับเเรงขึ้น
เเม่ตีเราเเล้วบอกว่ามันบาป เราก็รู้นะเเต่เราอดไม่ได้บางครั้งเราก็ซึมบ้าง
เวลาเราอยู่บ้านจะเป็นคนอยู่เเต่ไหนบ้านไม่ไปไหนเเต่พออยู่โรงเรียนเราจะต้องทำเป็นคนร่าเริงตลอดเวลาทำเหมือนตัวเองมีความสุข ทำอย่างนี้โครตเหนื่อย บางครั้งเราก็ทำร้ายตัวเองนับวันเราทำร้ายตัวเองหนักขึ้น
เราโครเกลียดตัวเองเลย

สุดท้ายอยากถามว่า

หนูเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าวคะ