หนูเป็นเด็กม.ปลายคนนึงนะคะที่เริ่มต้นจากผิดหวังด้านความรัก หนูรู้สึกเอาตัวเองขึ้นมาไม่ได้ หนูร้องไห้มาตลอด3เดือน แต่การที่หนูร้องไห้ หนูร้องไห้กับทุกเรื่องเลยค่ะ รู้สึกอ่อนไหว ทั้งๆที่เป็นคนร่าเริงมาก หนูรู้สึกตัวเองมีพลังบวกเยอะจริงๆค่ะ แต่หลังจากโดนแฟนทิ้ง หนูก็เปลี่ยนไป  รู้สึกผิดกับครอบครัวกับเพื่อน


ทุกครั้งเวลามีคนมาปลอบตอนที่ร้องไห้ จะรู้สึกแย่กับชีวิตมากๆที่เป็นภาระให้คนอื่นมาปลอบ เคยถามเพื่อนนะคะเพื่อนบอกเขาไม่ได้คิดว่าเราคือภาระ เขาพร้อมรับฟัง แต่เรารู้สึกไม่ดีอยู่ดี


หนูเคยอยู่ดีๆก็ร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่ พ่อกับแม่หนูเครียดค่ะ เขากลัวหนูเป็นโรคซึมเศร้า เขาพยายามจะดูแลหนูมากขึ้น แต่มันกลับเป็นหนูรู้สึกแย่ที่ต้องมาทำให้เขาเหนื่อยมากขึ้น ครอบครัวหนูอยู่กันแบบเพื่อนเลยค่ะ ความจริงหนูพูดกับพ่อแม่แทบทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้หนูต้องเก็บเพราะเห็นท่านทำงานเหนื่อยมากไม่อยากเพิ่มภาระ ตอนนี้หนูสดใสต่อหน้าพ่อแม่มากๆ เพราะไม่อยากให้ท่านเหนื่อยค่ะ


ยกตัวอย่างเรื่องที่หนูร้องไห้นะคะ เช่น ตอนที่เพื่อนๆมาปลอบ เพื่อนมากอด  นึกถึงแฟนเก่า กินข้าวที่ชอบ เพื่อนพยายามหยอกล้ออะไรด้วยเราจะคิดไปเองอะค่ะว่าเขาพยายามจะช่วยเรา แต่บางครั้งหนูนั่งนิ่งๆก็รู้สึกเสียใจอยากร้องไห้ เป็นทั้งตอนอยู่กับเพื่อนและอยู่คนเดียวนะคะ ยิ่งตอนที่พ่อแม่เรียกหนูไปทานข้าว หนูรู้สึกแบบเขากำลังสนใจหนูมากกว่าปกติหรือเปล่า!?


มีบางครั้งที่หนักสุดคือ หนูอยากหนีจากโลกนี้ไปเลยค่ะ หนูอยากตาย พูดหลายครั้งมากให้เพื่อนรู้ มีครั้งนึงหนูพูดที่รร.กลับบ้านมาเพื่อนโทรหาแล้วร้องไห้ใส่หนู เขาบอกว่าเขาเครียดที่หนูอยากตาย เขาไม่อยากให้หนูทำ หนูยิ่งแบบดิ่งเลยค่ะ ว่าเรากำลังทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดี ตอนนี้หนูพยายามไม่พูดคำนั้นออกไปกลัวเพื่อนรู้สึกไม่ดีเพราะหนูก็รักเพื่อนมาก
ถ้ารู้สึกไม่ดีจริงๆหนูก็จะพยายามร้องไห้แทนหรือพูดแบบอื่นแทนค่ะ


หนูมองว่าการที่หนูอ่อนแอให้คนอื่นเห็นหรือพูดเรื่องเดิมซ้ำๆมันดู"เรียกร้องความสนใจ" หรือหนูมองโลกแย่ไปคะ ในกรณีคนอื่นหนูเข้าใจเขานะคะ คนเราอ่อนแอกันได้หนูพยายามโอบกอดคนใกล้ตัวที่รู้สึกไม่ดีตลอดไม่ว่าวิธีไหน แต่ถ้าในกรณีของตัวหนูเองหนูมองแบบนั้นจริงๆ


แต่หนูก็ยังมูฟออนไม่ได้ด้วยนะคะประมาณแบบคิดได้บ้างไม่ได้บ้างก็ร้องไห้เหมือนกัน
ซึ่งก่อนหน้านี้พ่อกับแม่พยายามจะพาหนูไปพบแพทย์นะคะ แต่หนูกลัวไปหมดเช่นกลัวพ่อแม่ลำบากอะค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องการเงินนะคะที่บ้านมีฐานะ แต่กลัวพ่อกับแม่เครียดที่สุดเลยค่ะ เลยพยายามบอกว่าช่วงนี้ทั้งเรียนทั้งกีฬาสีเครียดมาก เดี๋ยวพอหมดช่วงนั้นหนูก็กลับมาเหมือนเดิม  แต่ความจริงหนูโกหกค่ะ หนูไม่ได้ดีขึ้นเลย..

ตอนนี้หนูรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆเลยค่ะ มองอนาคตใกล้ๆ ไม่มีpassionเลยค่ะ การเรียนก็แย่ลงมากๆ การเรียนโดยปกติก็ประมาณ 3.70+ แต่เทอมนี้คงดิ่งลงเลยแหละค่ะ เรื่องนี้ก็เครียดมาก พ่อกับแม่ไม่เคยกดดันหนูเรื่องเรียนเลยค่ะ แต่เนื่องจากหนูเป็นลูกคนเดียวหนูก็คาดหวังกับตัวเองสูงเหมือนกัน เพราะอยากเลี้ยงท่านให้ได้แต่ในใจก็อยากจบชีวิต หนูสงสารพ่อแม่และคนรอบตัวหนูมากๆ

ปล.ส่วนต้นเหตุหนูคงมีความกดดันตัวเองอยู่แล้วส่วนนึง แต่ผิดหวังในความรักก็เหมือนจุดที่ใจสลายที่สุดและร้องไห้หนักสุดในชีวิตเลยค่ะ...


พี่ๆช่วยแนะนำหนูหน่อยนะคะ ว่าควรทำยังไงดี... หนูควรมองโลกยังไงแนะนำได้นะคะ หนูอยากกลับมาสดใส /ขอบคุณล่วงหน้านะคะ❤️