หนูเป็นโรคซึมเศร้าที่ไม่ได้รับการรักษาเพราะครอบครัวไม่ยินยอมเเล้วบอกว่าหนูไม่ได้เป็น ครูที่โรงเรียนจะชอบถามกับหนูตลอดเลยว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรอ? หนูก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นจริงๆ มั้ยเพราะเคยมีหมอมาตรวจโรคซึมเศร้าเเล้วหนูเคยได้ยินครูพูดกันว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้า ทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นจริงรึปล่าว เอ๋หรือว่าเป็น55

พ่อกับเเม่หนูเเยกทางกัน เเล้วหนูก็ได้ย้ายมาอีกจังหวัดโดยทิ้งหนูให้อยู่กับตายาย ตอนเเรกที่หนูอยู่มันรู้สึกอบอุ่นกว่าตอนที่อยู่ปู่กับย่าเพราะที่นู้นจะมีน้องอีก2คน หนูที่เป็นพี่ใหญ่จึงไม่ได้รับความอบอุ่น
พอหนูโตขึ้นมาอีกหน่อยอายุไม่ถึง10ขวบตากับยายให้หนูดูคลิปคนจนเเละให้หนูทำงานบ้านทุกวัน โดนบังคับมายิ่งขึ้น ทั้งๆที่ฐานะมีเงินเเต่ก็ด้วยความหวังดีเขา ที่ว่าหนูโตขึ้นเเล้วจะต้องทำให้ได้เเต่หนูคิดว่านี้มันหนักหน่วงเเละโหดเกินไปสำหรับเด็กอย่างหนู หนูเหนื่อยมาก ไม่มีอิสระเลย ไม่ได้ออกได้วิ่งเล่นเเบบเด็กเขาเลยจึงทำให้หนูไม่ค่อยมีเพื่อน
   หนูเคยโดนตาบีบคอจนเเดงเพราะหนูเอารถของเล่นเหยียบเท้าน้อง หนูก็ไม่รู้ด้วยว่ามันโดน เเล้วทั้งนี้ทั้งนั้นหนูยังเคยโดนตาถ่ายก้น ตอนนั้นหนูนอนอยู่โซฟาใส่กางเกงขาสั้น ความที่หนูเคยชินเเละไว้ใจกับเขามากๆเลยไม่ได้คิดอะไรจึงทำให้ลืมเซฟตัวเราเอง

  

หนูยังหนีออกจากบ้านตั้งเเต่เด็กๆจนโต ทั้งที่หนูนับได้คงหนีมาประมาณ5รอบได้เเล้ว จนปานนี้หนูก็ยังคิดที่จะหนีอยู่ดี ทุกรอบที่หนูหนีไปเขาไม่เเม้จะร้องให้เเต่โกรธหนูเอามากๆพอตามหนูเจอก็ตีเเละด่าต่างๆนาๆเวลาที่หนูพยายามอธิบายไปก็ชอบบอกว่าเป็นเด็กอย่ามาเถียงกับผู้ใหญ่ เเล้วตอนที่เขาพูดคำที่รุนเเรง หนูก็เลยถามว่าทำไมพูดเเบบนั้นเเล้วถ้ามาเป็นหนูล่ะ เขาก็บอกว่าเด็กไม่มีสิทธิ์พูด ผู้ใหญ่พูดได้ มันทำให้หนูรู้สึกว่าคำพูดของเด็กมันไร้สาระขนาดนั้นเลยหรอ ยายกับตาจะชอบบังคับหนูเอามากๆเวลาที่หนูลองออกความคิดเห็นเขาจะชอบไม่เห็นด้วยมากๆเเละจะสวนทันที มันจึงทำให้หนูไม่กล้าออกความคิดเห็นไม่กล้าที่จะทำอะไรต้องรอคนค่อยสั่งตลอด  นอกจากนี้หนูยังเคยฆ่าตัวตายไม่สำเร็จมา2รอบ ด้วยความที่เป็นบ้านนอกเวลาที่จะฆ่าตัวตายจะต้องสันหาวิธีเเบบเถื่อนๆซึ่งมันจะต้องทรมานมากเเน่ๆ จนคิดไว้เสมอว่าถ้าเราโตขึ้นคงมีสิทธิ์มากกว่านี้
   ปัจจุบันหนูเจอเพื่อนที่เยียวยาค่อยซัพพอร์ตเสมอ หนูอยากขอบคุณเขามาก