สิ่งสำคัญที่สุด เมื่อจิตจะออกจากร่าง "
เมื่อเวลาตายนั้น จิตก็จะต้องเข้าภวังค์ ต้องอาศัยความสงบ ถ้าไม่สงบแล้วเข้าไม่ได้ อันนี้แหละที่เราต้องพากันทำสมาธิ ต้องการที่จะให้มีสติ สมาธิที่เราได้ทำไว้ จะเป็น ครั้งหนึ่ง สองครั้ง สิบครั้ง ร้อยครั้ง พันครั้ง ก็ตาม สมาธิเหล่านั้น จะไม่สูญเสียไปในทางใด นอกจากฝังสนิทติดอยู่ในใจของเรา ด้วยเหตุอย่างนี้ เมื่อเวลาที่จิตนี้จะออกจากร่างนี้ไป สมาธิทั้งมวลที่มีอยู่ก็รวบรวมพลังทั้งสิ้น แล้วก็มารวมอยู่ ณ ที่จิตนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ ทางที่ผู้ทำสมาธิจะไปตกนรก หรือไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน หรือจะไปเกิดเป็นเปรตอะไรอย่างนี้ ไปไม่ได้ เพราะเหตุที่ว่าจิตนี้ได้รับการฝึกฝน ชำนาญแล้ว ยกเว้นแต่ว่าทำไม่ได้จริงได้จัง
เมื่อเวลาจิตจะออกจากร่างนั้นสมาธิเท่าที่เราทำนั้น มันจะเข้ามารวมตัว การรวมตัวนั้นจะรวมเสร็จภายในชั่ววินาทีเท่านั้นเอง เรียกว่า ชวนจิต(ชะ วะ นะ จิต) ถ้าหาก ชวนจิต ที่ยังไปคิดไปนึกอะไรอื่นๆอยู่นั้น มันก็ไม่เกิดความรวดเร็ว ถ้าชวนจิตที่เกิดการฝึกฝนแล้ว มันเร็วมาก รวมตัวกันชั่ววินาทีก็พร้อมที่จะเดินทางต่อไป
จิตของบุคคลไม่ได้ฝึกฝนในการทำสมาธินั้นก็ต้องไปตามยถากรรม ไม่สามารถที่จะควบคุมขณะที่จิตนั้นออกจากร่างได้ เมื่อควบคุมไม่ได้ ก็สุดแล้วแต่ชวนจิตหรือความคิดความนึกของจิตนั้น จะไปยึดเอาที่ตรงไหน ไปยึดเอาตรงโน้นตรงนี้ ก็ไปเกิดเอาตามภาวะแห่งการยึดถือ ท่านจึงบอกว่า อุปาทาน เป็นปัจจัยให้เกิดภพ
บุคคลผู้ที่ไม่ได้รับการฝึกฝนอบรมจิตนั้น จำนวนมากเหลือเกิน ทำบุญทำทานไป ก็นึกถึงบุญทานได้ก็ยังดี หรือไม่ได้ทำบุญทำทานอะไรกับเขามีแต่คิดถึงลูกคิดถึงเต้า ทรัพย์สินสมบัติ นั้นนะ ร้อยเปอร์เซ็นต์ ที่จะต้องไปเกาะเป็นตำแหน่งของสัตว์เดรัจฉานอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเป็นเปรต อสูรกาย อย่างใดอย่างหนึ่ง บางทีไปนึกได้ว่าเออ เราเคยไปให้รางวัลคนใช้สักร้อยบาท นึกได้แค่นั้น เขาก็อาจจะไม่ต้องไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานหรือเปรต ก็ได้ คือการสงเคราะห์ ช่วยเหลือคน
ในเวลาที่จิตจะออกจากร่างนี้ มันเป็นเรื่องสำคัญที่สุด หากเราทำสมาธิไว้อย่างที่พวกเราทำอยู่นี้ อาตมาก็แน่ใจแล้วว่าพวกเราไม่ต้องไปแล้ว ทั้งเปรต ทั้งนรก เพราะว่าจิตของเราได้สงบเป็นสมาธิด้วยกันทุกคน
...............................................
ถอดความจาก พระธรรมเทศนา หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินธโร channel youtube ธรรมะวัดป่า
(ขออนุโมทนา กับผู้ถอดความ)
Cr.onnie
ไม่ต้องพูดถึงดับกิเลส เอาแค่ชวนะจิต ก่อนตายก็ทำกันยากแล้ว
เมื่อเวลาตายนั้น จิตก็จะต้องเข้าภวังค์ ต้องอาศัยความสงบ ถ้าไม่สงบแล้วเข้าไม่ได้ อันนี้แหละที่เราต้องพากันทำสมาธิ ต้องการที่จะให้มีสติ สมาธิที่เราได้ทำไว้ จะเป็น ครั้งหนึ่ง สองครั้ง สิบครั้ง ร้อยครั้ง พันครั้ง ก็ตาม สมาธิเหล่านั้น จะไม่สูญเสียไปในทางใด นอกจากฝังสนิทติดอยู่ในใจของเรา ด้วยเหตุอย่างนี้ เมื่อเวลาที่จิตนี้จะออกจากร่างนี้ไป สมาธิทั้งมวลที่มีอยู่ก็รวบรวมพลังทั้งสิ้น แล้วก็มารวมอยู่ ณ ที่จิตนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ ทางที่ผู้ทำสมาธิจะไปตกนรก หรือไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน หรือจะไปเกิดเป็นเปรตอะไรอย่างนี้ ไปไม่ได้ เพราะเหตุที่ว่าจิตนี้ได้รับการฝึกฝน ชำนาญแล้ว ยกเว้นแต่ว่าทำไม่ได้จริงได้จัง
เมื่อเวลาจิตจะออกจากร่างนั้นสมาธิเท่าที่เราทำนั้น มันจะเข้ามารวมตัว การรวมตัวนั้นจะรวมเสร็จภายในชั่ววินาทีเท่านั้นเอง เรียกว่า ชวนจิต(ชะ วะ นะ จิต) ถ้าหาก ชวนจิต ที่ยังไปคิดไปนึกอะไรอื่นๆอยู่นั้น มันก็ไม่เกิดความรวดเร็ว ถ้าชวนจิตที่เกิดการฝึกฝนแล้ว มันเร็วมาก รวมตัวกันชั่ววินาทีก็พร้อมที่จะเดินทางต่อไป
จิตของบุคคลไม่ได้ฝึกฝนในการทำสมาธินั้นก็ต้องไปตามยถากรรม ไม่สามารถที่จะควบคุมขณะที่จิตนั้นออกจากร่างได้ เมื่อควบคุมไม่ได้ ก็สุดแล้วแต่ชวนจิตหรือความคิดความนึกของจิตนั้น จะไปยึดเอาที่ตรงไหน ไปยึดเอาตรงโน้นตรงนี้ ก็ไปเกิดเอาตามภาวะแห่งการยึดถือ ท่านจึงบอกว่า อุปาทาน เป็นปัจจัยให้เกิดภพ
บุคคลผู้ที่ไม่ได้รับการฝึกฝนอบรมจิตนั้น จำนวนมากเหลือเกิน ทำบุญทำทานไป ก็นึกถึงบุญทานได้ก็ยังดี หรือไม่ได้ทำบุญทำทานอะไรกับเขามีแต่คิดถึงลูกคิดถึงเต้า ทรัพย์สินสมบัติ นั้นนะ ร้อยเปอร์เซ็นต์ ที่จะต้องไปเกาะเป็นตำแหน่งของสัตว์เดรัจฉานอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเป็นเปรต อสูรกาย อย่างใดอย่างหนึ่ง บางทีไปนึกได้ว่าเออ เราเคยไปให้รางวัลคนใช้สักร้อยบาท นึกได้แค่นั้น เขาก็อาจจะไม่ต้องไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานหรือเปรต ก็ได้ คือการสงเคราะห์ ช่วยเหลือคน
ในเวลาที่จิตจะออกจากร่างนี้ มันเป็นเรื่องสำคัญที่สุด หากเราทำสมาธิไว้อย่างที่พวกเราทำอยู่นี้ อาตมาก็แน่ใจแล้วว่าพวกเราไม่ต้องไปแล้ว ทั้งเปรต ทั้งนรก เพราะว่าจิตของเราได้สงบเป็นสมาธิด้วยกันทุกคน
...............................................
ถอดความจาก พระธรรมเทศนา หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินธโร channel youtube ธรรมะวัดป่า
(ขออนุโมทนา กับผู้ถอดความ)
Cr.onnie