ผมได้สืบทอดกิจการ SME จากพ่อที่เสียชีวิต

จุดเปลี่ยนชีวิต ได้ทำกิจการร้านโดยไม่มีความรู้ ไม่มีประสบการณ์ ทั้งยังไม่รู้จักตัวเองดีพอ 😗

ตอนนี้มาอยู่ในจุดที่จะทำต่อหรือพอแล้วไปหางานทำดี
อยากรบกวนเพื่อนๆพี่ๆช่วยมาแชร์ความคิดเห็นกันครับ 
🙏🏻🙏🏻🙏🏻

ขอเล่าปูมหลังก่อน
ในยุคเริ่มต้นกิจการ ยุคก่อน 40' พ่อลงทุนทำร้านเสื้อผ้า โดยเช่าบ้านเป็นร้านตัดเย็บพิมพ์สกรีนเสื้อ เสื้อกีฬา ยูนิฟอร์มต่างๆ ยุคนั้นกิจการร้านก็ยังมีสภาพคล่อง สามารถจ้างลูกจ้าง ได้ 2 - 3 คน ได้ยินว่าก่อนผมเกิดธุรกิจของพ่อก็ประสบความสำเร็จดี จนสามารถซื้อรถยนต์ ผ่อนบ้านได้

พอมาช่วงวิกฤติเศรษฐกิจ กิจการร้านที่บ้านเริ่มซบเซาลง  แม่เลยเริ่มนำเสื้อยีนน์กางเกงยีนส์มาขายที่ตลาดช่วยแบ่งเบาภาระได้มาก พ่อกับแม่ก็ประคองธุรกิจจนผ่านพ้นช่วงเวลายากลำบากมา

พอเศรษฐกิจเริ่มฟื้นตัวเริ่มกลับมาดีขึ้น แม่ก็มาป่วยเป็นมะเร็งและเสียชีวิต หลังจากนั้นเหลือพ่อที่ทำกิจการร้านต่อมาแต่ไม่ได้อู้ฟู่เหมือนเก่า มีช่วงที่งานเยอะและน้อยสลับกันไปจนผ่านมา 20 กว่าปี กิจการก็ถดถอยลงไปมากเพราะเดี๋ยวนี้ก็มีร้านคู่แข่งรุ่นใหม่มากขึ้น รวมทั้งการพิมพ์รูปแบบใหม่ๆก็เกิดขึ้นมามากขึ้น ลูกค้าก็ค่อยๆ น้อยลงๆ การเข้ามาของอินเทอร์เน็ตเองก็มีส่วนที่ทำให้ลูกค้าเข้าถึงตัวเลือกที่ดีกว่าถูกว่า ซึ่งพ่อเป็นคนยุคบูมเบอร์จึงไม่ค่อยทันกับเทคโนโลยีมากเท่าไหร่ จนต้องเลิกจ้างลูกจ้าง ทำเองคนเดียว 100%

จนสภาพการเงินเริ่มขัดสน จากกิจการร้านที่เคยสร้างรายได้แบบมีเงินเก็บเหลือมากมาย ตอนนี้เหลือแค่พอกินพอใช้ไปเดือนต่อเดือน  แต่ก็โชคร้ายที่พ่อก็มาตรวจพบมะเร็งอีกคนในระยะที่ 4 แล้ว

ในช่วงนี้ผมเองก็เพิ่งจบมหาวิทยาลัยทางด้านศิลปะไม่นาน ได้ไปทำงานรับเงินเดือนในสายงานที่ชอบ จนพอมารู้ว่าพ่อป่วยหนัก จึงต้องลาออกจากงานประจำมาอยู่ที่บ้าน ดูแลพ่ออยู่ในช่วงบั้นปราย ระหว่างนี้เอาจริงๆก็ไม่ได้คุยกันเรื่องกิจการร้านเท่าไหร่ เอาจริงๆพอมาอยู่บ้าน พ่อก็ป่วยมากแล้ว แต่ก็พอมีลูกค้าเก่าๆ ผมเลยได้ช่วยทำงานให้และได้เรียนรู้งานเล็กน้อย ด้วยความที่เรียบจบมาด้านศิลปะจึงทำงานประเภทนี้ไม่ยากนัก พ่อเองก็พยายามสอนงานแต่เพราะป่วยมากเลยได้สอนเล็กๆน้อยๆ ผมก็ได้ทำงานที่ร้านอยู่สักพักพร้อมกับดูแลพ่อไปด้วย

จนพ่อเสียชีวิตลง สิ่งที่ได้เป็นมรดกคือร้าน(ที่เป็นบ้านด้วย) กับรถยนต์เก่า 1 คัน ไม่มีเงินทุน แต่ก็ไม่มีหนี้(นอกจาก กยศ ของผม) ผมมีเงินติดตัวอยู่ 13,000 บาท
ตอนนั้นแต่ตัดสินใจว่าจะลองทำต่อร้านพ่อดู อย่างน้อยๆ ก็มีร้านอยู่ แล้วก็ยังคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี
_______

ทีนี้ผมก็เริ่มทำร้านต่อ ทำเพจเฟสบุ๊ค ไอจี ทำเว็ปไซท์สำเร็จรูป วางหมุดกูเกิ้ลแมพ เริ่มประชาสัมพันธ์กับลูกค้าเก่าๆว่าตอนนี้เป็นรุ่นลูกมาทำแทน พอทำแล้วก็เริ่มลงเครื่องพิมพ์เล็กๆ ที่รับงานได้หลากหลายมากขึ้น ยิงแอดโฆษณาเฟสบุ้ค(ยิงได้บ้างไม่ได้บ้าง บางทีขาดทุน) แต่งร้านให้ดูดีขึ้น (ก่อนหน้านี้ร้านกับบ้านคือสิงกันอยู่ ตอนนี้แยกโซนบ้านกับร้านชัดเจน) ทำบัญชี ทำกราฟฟิกเองทุกอย่าง ค่อยปรับเปลี่ยนภายในเวลา 1 ปีแรกหลังพ่อตาย เริ่มมีลูกค้ามากขึ้นนิดหน่อย งานเข้ามาเรื่อยๆ ทีละน้อยๆ แต่มีให้ทำเรื่อยๆ ไม่ขาด เงินก็ใช้จ่ายเกือบหมดต่อเดือน บางส่วนค่อยๆ เอาไปปรับลุคร้านด้วย

การเงินของร้านหลังจากที่ทำบัญชีรายรับรายจ่ายหักต้นทุน เฉลี่ยกำไรต่อเดือนประมาณ 5000 - 7000 บาท + งานเสริม 3000 - 4000 ทำกราฟฟิกอยู่ที่บ้าน แต่ด้วยเพราะว่ามันเป็นบ้าน จึงไม่มีค่าเช่าหน้าร้าน จ่ายแค่ค่าน้ำค่าไฟค่าเน็ต แล้วผมเองก็เป็นคนกินน้อย จึงพออยู่ได้ พาแฟนไปเลี้ยงบุฟเฟต์ได้บ้างบางวัน พอซื้อของที่อยากได้กระจุ๋มกระจิ๋ม 

รายจ่ายก็มีแต่ค่ากินส่วนตัว กับดำเนินชีวิต แต่เงินเก็บต่อเดือนนี้ถ้าไม่ประหยัดกินน้อย ก็แทบไม่เหลือเลย  เดือนไหนกินเยอะ แบบกินข้าวสามมื้อจุกๆ จะไม่พอเก็บแน่ๆ เป็นเช่นนี้มาเรื่อยๆ

_____________________

เมื่อสืบต่อกิจการร้านมาจนจะครบปีที่ 2 จึงมานั่งสรุปชีวิต😢

ทัศนคติของผมช่วงหลังมานี้ คือผมขาดความกระตือรือร้นที่จะหาลูกค้า อารมณ์แบบขี้เกียจ ไม่อยากเหนื่อย ถ้างานไหนใช้ด่วนๆก็ไม่อยากรับไม่อยากอดนอนเร่งงานให้ลูกค้า ไม่กระหายเงิน ถ้าเป็นนิสัยเจ้าของกิจการคงต้องกระหายเงินมากกว่านี้ อยากรับงานเยอะๆเงินเยอะๆ แต่ผมกลับไม่อยากรับงานเยอะๆแล้วมาเร่งทำ ผมเห็นกิจการคู่แข่งแล้วก็ท้อ ที่เขามีเครื่องดีกว่า อุปกรณ์ดีกว่า ของแพงกว่า ไอเดียดีกว่า มีไฟ
แต่ผมกลับห่อเหี่ยว ทำไปเพื่ออยู่ไปเฉยๆ เข้าใจว่าคนจะเป็นเจ้าของธุรกิจมันต้องกระตือรือร้นกว่านี้ วางแผนธุรกิจการตลาดนู่นนี่ สนุก ทุ่มสุดตัว

มานั่งคิดว่า
ผมหมดไฟ ขาดพลัง ไม่กระตือรือร้น ไม่มีแพชชั่นที่จะทำกิจการต่อ 
ตัวผมรู้สึกว่าผมไม่ค่อยเหมาะกับการเป็นเจ้าของกิจการ ผมอยากเรียนรู้ อยากเก่งให้คนอื่นยอมรับว่าผมเก่งในสกิลด้านใดด้านหนึ่งมากกว่า 
กลัวว่าจะสูญเสียเวลาช่วงอายุ 26 - 30 ไปอย่างไม่คุ้มค่า เห็นเพื่อนบางคนเงินเดือน 2 - 3 หมื่นแล้วก็แอบอิจฉา(ไหนบอกไม่ค่อยอยากได้เงิน เอ้ะ) เพื่อนบางคนได้ไปเรียนต่อเมืองนอก ผมก็เรียนเก่งอันดับต้นๆ แต่ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ คนนู่นฝีมือเก่งเกินหน้าเราไปแล้ว คนนี้เริ่มมีชื่อเสียงจากงานที่ทำแล้ว หรือกิจการร้านมันมาถ่วงชีวิตผมกันนะ แต่พอจะเลิกก็กลัวเป็นพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ พวกล้มกิจการพ่อแม่ กลัวคนมองว่าขี้แพ้อีก ไปทำประจำก็แอบกลัวเจอคนประสาทแล้วสุขภาพจิตจะแย่อีก 

สำหรับผม ข้อดี ของการทำร้านคือ
-  ผมได้อยู่บ้านเล่นกับแมว มีเวลาเยอะขึ้น สบาย ได้เล่นเกมส์ ดูหนัง จัดสรรเวลาศึกษาสิ่งที่สนใจมากขึ้น สุขภาพจิตดีขึ้น พักผ่อนมากขึ้น
- ผมควบคุมการทำงานด้วยตัวเองทั้งหมด จัดสรรเวลาว่าจะส่งงานลูกค้ายังไงให้ทัน ควบคุมการผลิตทุกขึ้นตอน ส่วนตัวชอบการทำงานคนเดียวมากกว่าทำเป็นกลุ่มอยู่แล้ว จึงค่อนข้างโอเค จะปิดร้านในวันที่เงียบๆก็ได้
- รู้สึกว่าเป็นเจ้าของกิจการมันดูเท่ก็ เป็นนายตัวเอง ตามแบบสังคมสมัยใหม่ให้การยอมรับ

ข้อเสีย
- รายได้น้อยมาก เงินไม่มั่นคงผันผวนตามงาน ยิ่งเศรษฐกิจช่วงนี้ด้วย บวกกับ ร้านคู่แข่งเกิดใหม่เยอะเพราะการพิมพ์สกรีนง่ายขึ้นมาก 
_________________________

ที่ร่ายปูมหลังมาทั้งหมดนี้ เพื่อเป็นข้อมูลประกอบให้พี่ๆ ช่วยให้คำปรึกษากับผมหน่อย จักขอบพระคุณมากที่เมตตาสละเวลา
ทั้งนี้ทั้งนั้นอยากถามว่าผมควรจะเลิกกิจการที่สืบต่อมานี้แล้วไปหางานประจำทำเพื่อสร้างทุนไปต่อ หรือพัฒนากิจการที่รุ่นพ่อแม่ได้แผ้วถางไว้ต่อดี ??
เฮ้อ ไม่เข้าเลย 😢😢😢