เมื่อผมนั่งสมาธิผ่านไปราว 15-20 นาที ลมหายใจจะหยุดนิ่ง แต่ยังนั่งต่อไปอีกราว 30 นาที จึงออกจากสมาธิ แต่ช่วง 3 เดือนที่ผ่านมานี้  ขณะที่ใกล้จะออกจากสมาธิ อารมณ์ของสมาธิจะไปจับที่ความว่างเปล่าโดยอัตโนมัติ ทำให้เกิดความรู้สึกเบาสบายกว่า  การพิจารณาลมที่ปลายจมูก เป็นอย่างนี้เกือบทุกครั้งที่นั่งสมาธิ มีบางครั้งที่ผมประคองลมหายใจให้กลับมาที่รูจมูก เพื่อให้สมาธิอยู่ที่กายสังขาร  ... ขอสอบถามว่า ควรจะปล่อยให้อารมณ์สมาธิไปจับที่ความว่างเปล่าดีไหม เพื่อเรียนรู้ว่า สมาธิจะเป็นไปอย่างไร ....ท่านที่มีประสบการณ์กรุณาให้คำแนะนำด้วยครับ 

    ..  การใช้ถ้อยคำอาจจะไม่สื่อความหมาย เพราะผมไม่ได้ศึกษาธรรมะมาโดยตรง คิดอย่างไรก็ว่าไปตามนั้น