สวัสดีดีค่ะ
หนูอายุ14จะ15แล้ว(ม.3นะคะ)
เมื่อเดือนก่อนหนูได้นั่งคุยปรึกษาเพื่อนเกี่ยวกับอาการต่างๆที่หนูเป็นอยู่ให้เพื่อนฟัง แล้วเพื่อนที่เป็นโรคซึมเศร้าก็บอกหนูว่าหนูอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าก็ได้ หนูก็เคยคิดว่าหนูอาจจะเป็นก็ได้เพราะหนูมีอาการแบบนี้ตั้งแต่ตอนป.4แล้วค่ะ แต่ก็ไม่ได้หนักเหมือนตอนนี้นะคะ ตอนป.4จะมีช่วงหนึ่งที่มีคุณหมอมาที่รร.แล้วเขาพูดถึงอาการของโรคซึมเศร้า หนูเห็นว่ามันตรงกับอาการของหนู หนูก็เลยไปปรึกษากับคนในครอบครัวแต่เขาไม่ค่อยสนใจ เขาบอกว่าคนที่ร่าเริงแบบหนูไม่มีทางเป็นหรอก ตอนนั้นหนูเลยคิดว่าหนูคงคิดไปเอง แต่อาการก็เริ่มหนักขึ้นตอนม.1 หนูเริ่มจะหลงๆลืมๆ อารมณ์แปรปรวนขึ้น พักผ่อนมากเกินไปบางครั้งก็10ชม.ขึ้นหรือพักผ่อนน้อยเกินไปน้อยสุดคือ3ชม.ค่ะร่างกายเริ่มรู้สึกอ่อนเพลียไม่ค่อยมีแรงจะทำอะไร ความสนใจในเรื่องต่างๆก็ลดลง ไม่มีสมาธิเวลาทำอะไร รู้สึกว่าทุกอย่างมันช้าไปหมดรวมถึงตัวหนูเองด้วยหนูเริ่มทำอะไรก็ช้าไปหมดจนโดนพ่อกับแม่ว่าอยู่บ่อยครั้ง จากที่กินเยอะก็กินได้น้อยลงหรือไม่กินอะไรเลยทั้งวันนอกจากนํ้า หนูมักคิดสั้นอยู่บ่อยครั้งแต่หนูก็ไม่อยากให้ความรู้สึกสุดท้ายในชีวิตคือความเจ็บทรมาณ หนูแค่อยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกไม่ต้องมีความรู้สึกอะไร แล้วหนูก็มีเป่าหมายว่าอยากเรียนแพทย์ด้วยค่ะ ถึงที่บ้านจะไม่อยากให้หนูเรียนแพทย์ก็ตาม พอขึ้นม.2หนูเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆบางครั้งก็เป็นเสียงวี๊ดๆหรือเสียงชีพจรตัวเอง แต่ก็ไม่บ่อยนัก แต่พอขึ้นม.3อาการก็ยิ่งแย่กว่าเดิมหนูเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆมากขึ้น ทุกอย่างมันดูน่าเบื่อไปหมด แล้วก็มีอาการปวดหัวทุกเย็นเพิ่มเข้ามา หนูไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี หนูอยากไปพบแพทย์เพื่อความมั่นใจว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว แต่หนูก็ไม่รู้ว่าจะไปอย่างไง เพราะถ้าบอกพ่อกับแม่ละก็พวกเขาก็คงจะบอกว่าหนูคิดไปเองเพ้อเจ้อ แต่ถ้าแอบไปสักวันเขาก็ต้องรู้แล้วดุหนูว่าไปทำไม อีกเหตุผลที่หนูไม่กล้าบอกพวกเขาคือเวลาหนูป่วยพวกเขาชอบว่าหนู หนูรู้ว่าเขาเป็นห่วงหนูแต่ทุกครั้งที่ได้ยินมันทำให้หนูรู้สึกแย่เหมือนหนูเป็นภาระเขา แล้วหนูก็กินยาเม็ดไม่ได้ด้วยไม่รู้ทำไมแต่ทุกครั้งที่กินมันเหมือนมีอะไรติดคอจนอาเจียนออกมา หนูควรทำอย่างไงดีค่ะ หนูคิดมากเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว