ึแม่เรามีลูก3คน เราเป็นลูกคนโตสุด ทุกอย่างที่แม่ซื้อมาจะให้น้องก่อนเสมอ เราต้องนึ่งข้าว ล้างจาน ล้างขวดนม ก่อนไปโรงเรียน และเวลาเราทำอะไรไม่ถูกใจ แม่ก็ด่าด้วยคำหยาบคาย (หยาบคายมากเกินกว่าที่เด็ก15ปีจะรับไหว) และเวลาเราอธิบายให้แม่ฟังแม่ก็บอกว่าเถียง และไม่พูดกับเรา เราก็ต้องคอยไปง้อตลอด มีครั้งนึงเรากลับจากโรงเรียนเหนื่อยๆ เดินไปหาแม่ กำลังจะกอดแม่ แม่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินหนีไปเลย เราไม่เคยได้รับคำถามว่า เหนื่อยมั้ย เรียนเป็นยังไง มีแต่คำว่า แค่นี้เหนื่อยโตขึ้นจะไปทำอะไรกิน แม่ด่าเรามาเรื่อยๆ มันบั่นทอนจิตใจเรามาก เราร้องไห้แทบทุกวัน เราเริ่มเครียด เราเริ่มนอนไม่หลับ
เราเริ่มเหนื่อย และเบื่อสิ่งที่ตัวเองชอบที่สุด แต่เราก็เงียบมาตลอดและคอยง้อแม่ตลอด(ทุกครั้งที่ง้อต้องใช้เงิน เราได้เงินมาจากพ่อ ซึ่งพ่อเราเลิกกันกับแม่ได้6-7ปีละ) ละก็มาถึงวันหนึ่งวันที่ความอดทนของเราหมดลง แม่ด่าเราเรื่องไม่ยกกระสอบข้าวให้แม่ เราไม่ยกเพราะเรากำลังจะไปโรงเรียนใส่ชุดนักเรียน กลัวมันเปื้อน แม่ก็ด่าเราว่า กระแดะ แสดง อยากเป็นลูกคุณหนู อย่างนะก็คงเป็นได้แค่ อีตัว นั้นแหละ ด่าต่อหน้าเพื่อน เราโคตรอายเลย และเราก็เดินเข้าไปในห้อง ไม่ทำงานบ้านไม่ทำอะไรเลย แม่ก็ทำเอง แม่ก็ด่าๆๆๆและก็แช่งเราว่า ขอให้ชีวิตไม่มีความเจริญ เราผิดมากเหรอ ที่ความอดทนของเรามันหมด ทั้งๆที่แต่ก่อน เราเป็นเด็กที่เชื่อฟังแม่เสมอ.