ครอบครัวเรามี 2 คน เราเป็นลูกสาวคนโตที่รู้สึกว่า พ่อแม่ไม่เคยรัก ตั้งแต่เด็กก็โอนลำเอียง และเราถูกส่งไปอยู่กับญาติ ขณะที่น้องได้อยู่กับพ่อแม่ จน เราจะขึ้นป.4 กลับมาแม่ก็ให้เรียนหนังสือก็เข้าโรงเรียนวัด เข้าโรงเรียนวัด น้องได้แต่งตัวน่ารักไว้ผมยาว ถูกแม่ทะนุทะนอมถักผมเปีย
แม่ไม่เคยพูดจาดีๆ กับเรา เจอหน้าเราก็ไม่รู้ว่าจงเกลียดจงชังอะไร ขึ้น พูดกู ใส่เราตลอด โดนตีเจ็บแสบไปหมด ทั้ง ๆ ที่บางครั้งเราก็ไม่เข้าใจว่าเราผิดอะไร
เคยได้ยินญาติว่า จะตีอะไรมันหนักหนา เราถูกส่งไปให้ญาติเลี้ยง เราเรียน จบปริญญาตรี เงินที่ได้จากการเรียนก็ไปหางานทำพิเศษ จบ 3 ปี ใช้เงินของแม่ไม่ถึง 5,000 บาท
น้องเรียนไม่จบ เรามีงานทำ ส่งเสียพ่อแม่สักพัก รู้สึกเหนื่อยเพราะไม่เคยได้ทั้งความรักและความชมเชย
เงินให้เกิดเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ พอน้อยใจ เกิดทะเลาะกัน แม่ชอบพูดเสมอว่า
เงินไม่เอาไปไหนหรอกก็เก็บเอาไว้ให้ หลายครั้งที่เราทำงานหนัก จนเกือบจะเกิดอุบัติหลายครั้ง เราก็ยอมเพราะเหนื่อยงานและเหนื่อยความรู้สึกของพ่อแม่
เราถูกด่าทุกครั้งแม้บางครั้งไม่เข้าใจความคิดซึ่งมันก็เป็นความผิดที่เราไม่ได้ก่อ แต่เป็นความผิดที่เราไม่แก้ไขปัญหาให้เค้าได้ พูดกูหยาบคายใส่เราตลอด
จนเราเรียนจบปริญญาโท พ่อแม่ก็ไม่เคยยินดีเหมือนเดิม เพราะน้องเรียนไม่จบ และน้องเองเคยพูดว่าอิจฉาเรา เราทำงานได้งานระดับผู้บริหาร แม่มีปัญหาก็มักจะโทรศัพท์เข้ามาเสียงดับโวยวายขณะที่เราเข้าประชุม
จนทำให้เราพูดไม่ทันจะต้องตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง ตลอด ยิ่งทำให้แม่รู้สึกโกรธและเกลียดเรา ที่เราช่วยอะไรไม่ได้ ตลอดระยะเวลา 40 ปี ต้ังแต่เล็กจนโต เราไม่เคยได้รับความสุขจากแม่เลย ยิ่งทำให้แม่มากเท่าไหร่ เค้าก็ไม่เคยเห็นค่าและเกลียดเรามากเท่านั้น
จนทำให้เรารู้สึกว่า ตัวเราเป็นสาเหตุ ต้นเหตุที่ไม่น่าเกิดมาบนโลกใบนี้เลย