สวัสดีครับผมเป็นมนุษย์เงินเดือนอายุ28 ในวัยเด็กชีวิตของผมจะถูกเลี้ยงมาแบบตีกรอบ คือห้ามไปเล่นกับเพื่อนต้องอยู่อ่านหนังสือทำงานที่บ้าน และการเรียนผมอยากเรียนช่างยนต์ แต่แม่ก็มักจะพูดกรอกหูอยู่เสมอว่า มีคนดูถูกแม่นะว่าลูกเรียนไม่จบเรียนไม่ถึงปริญญา คือผมไม่มีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตตัวเองนะครับ ถ้าออกนอกทางไม่ทำตามแบบคือไม่มีใครส่งเรียน  ช่วงแรกชีวิตจบม.3 ไปสมัครช่างยนต์กับเพื่อนซื้อเสื้อช๊อปเรียบร้อย แต่อาทิตย์ต่อมาพ่อแม่แอบไปสมัคร รร สายสามัญให้พร้อมทั้งจ่ายค่าเทอมและซื้อชุดประจำโรงเรียน แน่นอนว่าเด็กในกรอบอย่างผมไม่ได้เรียน โรงเรียนในเมืองอยู่แล้วเพราะกลัวผมไปเกเร  ผมก็เรียนให้ไปจนกระทั่งจบ ม.6  พ่อแม่ก็พาไปสมัครสอบมหาลัยเหมือนเดิม คราวนี้จะให้เรียนครู อยากเห็นลูกเป็นข้าราชการ  แต่คือมันไม่เคยอยู่ในหัวผมเลย  แต่ผมก็ไปสอบเรียนต่อให้นะ  แต่ช่วงประกาศผลสอบมีชื่อผมสอบติดนะ แต่ผมบอกพ่อแม่ว่าผมสอบไม่ผ่าน  ผมก็เลยได้มีสิทธิ์เลือกคณะที่โอเครสำหรับผมคือรัฐศาสตร์  จนกระทั่งจบ4ปี ระหว่างเรียนพ่อแม่ผมก็ชอบบอกตลอดนะถ้ามีแฟนขอให้มีแฟนที่ทำไร่เป็นค่าสินสอดไม่แพง แต่มันคือชีวิตผมไง ผมเลือกเองแต่ไม่ค่อยถูกใจพ่อแม่ สาวนมากพูดไรไปพ่อแม่ก็เฉย เวลาที่ผมกับบ้านเหมือนผมอยู่ตัวคนเดียว  เอ่อเกือบลืมผมมีแฟนและมีลูกชาย1คนตอนนี้2ขวบกว่าๆ แต่ผมยังไม่ได้แต้งงานนะก็คือแฟนผมท้องก่อนแต่งนั้นแหละ  แต่เขาก็บอกไปแต่งนะ ผมก็ปรึกษากับพ่อแม่คือพ่อแม่เดินหนีเลยครับส่วนมากจะไม่ตอบคำถาม ที่ผมถามไปคือผมขอให้พ่อแม่ช่วยแสนนึง  พ่อแม่ก็มักจะบอกว่าไม่มี แต่พ่อแม่ก็เอาตังค์ที่บอกว่าไม่มี  ไปจ่ายค่ารถไถ และเอาไปลงผู้ใหญ่บ้าน กับต่อเติมบ้าน   ทำไมผมไม่หาแต่งเองน่ะหรอครับ ส่งเสียลูก กับจ่ายค่างวดรถ ปล ชีวิตปัจุบันผมแม้จะมีลูกมีเมียแต่ก็ยังยุในกรอบ เวลาที่ผมอยู่บ้านจะไม่มีใครถามผมเลยนอกจากผมจะเอ่นปากไปก่อน ส่วนมากพ่อแม่ก็จะคุยกับพี่สาวที่อยู่เกาหลี  เรื่องหลานพ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนใจลูกผมเหมือนกัน แต่หลานที่เกาหลีพ่อแม่เห่อมาก ตอนเด็กๆผมมักจะถูกตีเสมอ เพราะไม่ท่องสูตรคูณ ไม่ล้างจานช่วยพี่สาว เล่นของเล่นตอนจะกินข้าว ไม่อยากไปไร่  ผมเลิกถูกตีตอนพี่สาวมีสามีนี่เอง ก็ประมาณช่วง ม.3  พี่สาวห่างจากผม 7ปีนะครับ  มอไซค์ผมก็เพิ่งมีโอกาสได้จับจริงๆจังๆ ตอนม.5  แต่พี่สาวผมเรียนต่อม.1 พ่อแม่ก็ซื้อรถให้แล้วนะครับ   พี่สาวผมสามารถไปไหนก็ได้ แต่ผมต้องได้รับอนุญาตก่อน  สมัยก่อนขอไปเล่นกับเพื่อนก็ไม่ได้นะครับ ถ้าออกคือโดนตี ก้านมะยมบ้าง ก้านฝรั่งบ้าง  จนเดี๋ยวนี้เพื่อนๆในหมู่บ้านผมไม่สนิทใครเลย  ช่วงนี้ถ้าไม่ได้ไปบ้านแฟน ผมก็อยู่ที่ทำงานนะครับคือพักที่นั้นเลย  เวลามาบ้านเป็นแปลกๆไม่มีคนคุยเหมือนตัวคนเดียว  จนตอนนี้ผมก็ยังเสียดายตลอดที่ผมไม่ได้ตามฝันของผมการเป็นช่างยนต์   ปลถ้าใครมีลูกอย่าไปบังคับลูกนะครับว่าต้องเป็นอะไรให้เขามีสิทธิ์เลือกทางเดินนะครับ พ่อแม่อาจจะมีความสุขแต่ตัวเด็กอาจจะทุกข์ก็ได้