ขอเกริ่นก่อนคือเราเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยมีเพื่อนเลยค่ะ มาตั้งแต่มัธยม
คือตอนเด็กๆเป็นเด็กกล้าแสดงออกมากแต่มีจุดของชีวิตทำให้เราไม่กล้าแสดงออกเลย ตอนประถม ทุก2ปีคือมีเพื่อนแต่เพื่อนจะอยู่แบบแปปเดียวอ่ะ 2ปีย้ายรรกันบ้าง พอมามัธยมก็เป็นเหมือนกันมีเพื่อนสนิทมากเป็นกลุ่ม3คนเลย แต่พอย้ายห้องก็หายกันไปเลย เรามามีเพื่อนอีกตอนม.2 พอม. 4เขาก็ย้ายออกอีก ตั้งแต่ม.4เราย้ายห้องใหม่รู้สึกแต่ละคนสนิทกันเร็วมาก เป็นกลุ่มไม่มีพื้นที่ให้แทรก ทำให้เรานั่งหงอยมากตอนอยู่ที่รรแบบเหมือนเป็นคนกลัวสังคมไปเลยไม่มีใครคุย นั่งกินข้าวคนเดียวในห้อง ไม่กล้าเข้าโรงอาหาร เราไม่กล้ากินคนเดียวด้วย++ตอนนั้นมันมีภความรู้สึกแบบเหมือนโดนมองตลอดเวลาทั้งๆที่ก็ไม่ได้ทีใครเขาสนเราหรอก55
มันเหงามาก แต่ก็โอเครกับตัวเองนะแต่บางทีมันแบบอยากมีคนคุยเรื่องไร้สาระ ตลก เห็นคนอื่นเขาสนุกเดินเล่นขำกันแล้วอดอิจฉาไม่ได้เลยย มหาลัยกะจะ เริ่มใหม่ พอมาจริงๆ ก็พยายามเข้าแทรกทำตัวเฟรนด์ลี่แต่เหรื่อยมาก จนเจอเพื่อนคนนึงเขาเป็นคนเเงียบๆเหมือนกัน แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมาก แต่พอกลางเทอมเขาก็ลาออก รู้สึกเหมือนโดนเล่นตลกเลยค่ะ เหมือนมันกลับมาอีกแล้วตลอดเลย
นอนร้องไห้ตอนเขาบอกจะลาออก มันแบบ เเล้วเราจะกินข้าวกับใคร ทำงานกับใครอ่ะอยู่คนเดียวอีกแล้วเหมือนิวนลูปตลอด เหงามาก ใครมีวิธีทำให้ไม่รู้สึกเหงาบ้างไหมคะ เราดูหนังเล่นเกมฟังเพลงเดินห้างกินชาบูเที่ยวคาเฟ่คนเดียวตลอด อยากจะร้องTT น้ำตาจะไหลตลดตอนเห็นเพื่อนเขาเดินคุยกันอ่ะ ระบายมาหมดเลยอ่ะ ขอโทษทีนะ ตอนพิมนี่ก็จะร้องโฮรรร เราไม่เคยรั้งความสัมพันธ์ได้เลบ เหมือนถ้าปล่อยก็คือจบตลอด เคยทักเพื่อนคนนั้นตอนม.4ไปเขายังไม่อ่านเลย พยายามทำใจอยู่คนเดียวไม่แย่นะ แต่มันโคตรเหงาเลย
เคยรู้สึกเดจาวูตลอดบ้างไหมคะ ความสัมพันธ์จบลงจุดเดิมตลอด
คือตอนเด็กๆเป็นเด็กกล้าแสดงออกมากแต่มีจุดของชีวิตทำให้เราไม่กล้าแสดงออกเลย ตอนประถม ทุก2ปีคือมีเพื่อนแต่เพื่อนจะอยู่แบบแปปเดียวอ่ะ 2ปีย้ายรรกันบ้าง พอมามัธยมก็เป็นเหมือนกันมีเพื่อนสนิทมากเป็นกลุ่ม3คนเลย แต่พอย้ายห้องก็หายกันไปเลย เรามามีเพื่อนอีกตอนม.2 พอม. 4เขาก็ย้ายออกอีก ตั้งแต่ม.4เราย้ายห้องใหม่รู้สึกแต่ละคนสนิทกันเร็วมาก เป็นกลุ่มไม่มีพื้นที่ให้แทรก ทำให้เรานั่งหงอยมากตอนอยู่ที่รรแบบเหมือนเป็นคนกลัวสังคมไปเลยไม่มีใครคุย นั่งกินข้าวคนเดียวในห้อง ไม่กล้าเข้าโรงอาหาร เราไม่กล้ากินคนเดียวด้วย++ตอนนั้นมันมีภความรู้สึกแบบเหมือนโดนมองตลอดเวลาทั้งๆที่ก็ไม่ได้ทีใครเขาสนเราหรอก55
มันเหงามาก แต่ก็โอเครกับตัวเองนะแต่บางทีมันแบบอยากมีคนคุยเรื่องไร้สาระ ตลก เห็นคนอื่นเขาสนุกเดินเล่นขำกันแล้วอดอิจฉาไม่ได้เลยย มหาลัยกะจะ เริ่มใหม่ พอมาจริงๆ ก็พยายามเข้าแทรกทำตัวเฟรนด์ลี่แต่เหรื่อยมาก จนเจอเพื่อนคนนึงเขาเป็นคนเเงียบๆเหมือนกัน แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมาก แต่พอกลางเทอมเขาก็ลาออก รู้สึกเหมือนโดนเล่นตลกเลยค่ะ เหมือนมันกลับมาอีกแล้วตลอดเลย
นอนร้องไห้ตอนเขาบอกจะลาออก มันแบบ เเล้วเราจะกินข้าวกับใคร ทำงานกับใครอ่ะอยู่คนเดียวอีกแล้วเหมือนิวนลูปตลอด เหงามาก ใครมีวิธีทำให้ไม่รู้สึกเหงาบ้างไหมคะ เราดูหนังเล่นเกมฟังเพลงเดินห้างกินชาบูเที่ยวคาเฟ่คนเดียวตลอด อยากจะร้องTT น้ำตาจะไหลตลดตอนเห็นเพื่อนเขาเดินคุยกันอ่ะ ระบายมาหมดเลยอ่ะ ขอโทษทีนะ ตอนพิมนี่ก็จะร้องโฮรรร เราไม่เคยรั้งความสัมพันธ์ได้เลบ เหมือนถ้าปล่อยก็คือจบตลอด เคยทักเพื่อนคนนั้นตอนม.4ไปเขายังไม่อ่านเลย พยายามทำใจอยู่คนเดียวไม่แย่นะ แต่มันโคตรเหงาเลย