เทอมเดียวเราฝึกได้2ที่ เราคนเดียว ฝึกวันเเรกกลับมาก็ร้องไม่รู้ร้องทำไม ที่เเรกอาจจะกดดัน เเต่ที่ๆสองเค้าให้เราไปนั่งเฉยๆทำไมเรากลับมาต้องร้องด้วย ทุกๆการร้องก็มีความคิดอยากตายตลอด เราโดดเดี่ยวเราไม่มีเพื่อน เราเบื่อที่จะต้องไปไหนมาไหนคนเดียว เราเบื่อที่จะต้องฝึกคนเดียว เราไม่มีเพื่อนคุย เราเบื่อ เราเหงา เราเป็นซึมเศร้าไปหาหมอทานยาก็เเล้ว เราควรทำยังไง เราไม่ได้อยากเป็นคนคิดมาก เราอยากมีความสุข เเต่ทำไมความสุขมันหายากจัง บางครั้งเราคิดอยากจะฆ่าตัวตายเเต่เราก็ไม่กล้า บางทีตอนขับรถเราคิดน้ะเเบบทำไมรถนั้นไม่มาชนกูให้ตายๆไปเลย เราไม่อยากมีความคิดเเบบนี้เเต่ทุกครั้งมันจะคิดตลอด เราอยากตายมาก เเต่เราฆ่าตัวตายไม่ได้ ต้องทำยังไง เราอยากกินยานอนหลับ เเต่ยาเเม่เราเอาไปเก็บซ่อนที่ไหนไม่รู้ เราเป็นเเบบนี้ตลอดอยากหายจากอาการบ้าๆนี้สักที เราอยากมีความสุขบ้าง อยากยิ้มบ้างทำไมมันยากจัง เราควรตัดการกับตัวเองยังไง เราอยากเรียบจบเเต่ทำไมรู้สึกเหมือนทุกอย่างยากไปหมด ทั้งๆที่ตัวเองเคยเป็นคนที่เรียนเก่ง ทำไมตอนนี้รู้สึกว่ามันยาก มันเป็นไปไม่ได้ มองโลกในเเง่ร้ายตลอด จะเเก้ยังไงดี มันไม่หายสักที เบื่อ อ่อทุกอย่างเหมือนเราจะใช้โรคเป็นข้ออ้างตลอด เเต่เรารู้สึกใช่มันเเบบบอกไม่ถูก