สวัสดีค่ะทุกคน... ก่อนอื่นต้องเกริ่นก่อนนะคะ  เรื่องของเราเป็นเรื่องจริง อาจจะเป็นเรื่องเบาๆ ที่เบสิคมากๆ  แต่เราแค่อยากพิมพ์ไว้เพื่อบันทึกเป็นความทรงจำของเรา. (และถึงเค้าคนนั้นที่เคยบอกเราว่าเค้าชอบเข้ามาอ่านพันทิปเป็นประจำ).  โดยที่เราเพิ่งจบการพูดคุยการสนทนากับผู้ชายคนหนึ่งที่เค้าเคยทำให้หัวใจเรากลับมามีความสุขอีกครั้ง แต่ก็พังไปโดยที่เราไม่รู้ตัว 
🔎ย้อนไปเมื่อวันที่ 30. มิ.ย.64 ของปีที่แล้ว มีผู้ชายคนหนึ่งทักแชทมาหาเรา ซึ่งเค้าคือคนที่เรารู้จัก แต่เราไม่รู้ว่าเค้ารู้จักเราไหม  เราคุยกันตามอัธยาศัย กล่าวแนะนำตัวและจบด้วยการแยกย้ายกันไป. หลังจากนั้นต่อมาเมื่อวันที่ 26 ก.ค.64 เค้าคนนั้นก็ทักมาหาเราอีก ทักมาพูดคุย แลกเปลี่ยนชีวิตของกันและกันว่าเป็นอย่างไรบ้าง. ด้วยความรู้สึกเอ๊ะใจ!ของเรา. และเค้าก็ทักมาหาเราทุกวัน ทุกวัน และทุกๆๆวัน  จนกลายเป็นความเคยชินที่รู้สึกใจหายเมื่อวันหนึ่งเค้าได้หายไปไม่ทักทายมา. (จุดนี้เองเป็นจุดเปลี่ยนของความรู้สึกเราที่ทำให้เรารุ้ใจตัวเองแล้วว่า เค้าได้เข้ามาอยู่ในหัวใจเราแล้ว แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เราก็ไม่รู้ตัว). 
🍃 จนวันหนึ่งเค้ากลับมา โดยให้เหตุผลต่างๆนานาของเค้า  เราคุยกับเค้าด้วยความสบายใจเรื่อยมา. คอยปลอบเค้า ให้กำลังใจ ดูแลเท่าที่คนๆหนึ่งจะทำได้โดยไม่หวังจะพัฒนาความสัมพันธ์มากกว่าพี่น้อง  เพราะเรารู้ว่าในใจเค้าสับสนอะไรในใจบางอย่าง.  ยิ่งนานวันความผูกพันธ์มันยิ่งมากขึ้นๆๆ. เราไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกย่างไรกับเราในช่วงนั้น. แต่ที่เรารู้คือหัวใจเราต้องการอยากคุยกับเค้า เพราะในมุมของเค้าที่ไม่มีใครเข้าใจ เราดันมองเห็นในจุดนั้น และเข้าใจเค้าในสิ่งที่เค้าเป็น    เมื่อวันหนึ่ง เค้าเกิดอุบัติเหตุรถชน  ด้วยความเป็นห่วง เรารีบไปเยี่ยมเค้าทันที ตอนนั้นเราเข้าใจหัวใจเราแล้วว่ารู้สึกกับเค้าเข้าแล้ว
เราช่วยเหลือกันในทุกเรื่อง  คอยดูแลกันในช่วงที่สำคัญของชีวิต. เป็นทั้งพี่ เพื่อน และคนรัก(เราอาจแค่คิดไปเอง).  จนถึงวันที่เค้าประสบความสำเร็จในชีวิต ก็ยังมีเราที่ยืนอยู่เคียงข้างเสมอมา  ด้วยรอยยิ้มและความภูมิใจในตัวเค้าเสมอ แม้ว่าเค้าจะวีน เหวี่ยงใส่เราเท่าไหร่ก็ตาม. อาจจะเป็นด้วยความเป็นคนง่ายๆของเรา ก็ความเข้าใจเค้า รับในตัวตนที่เค้าเป็นได้ โดยที่ไม่รู้สึกเบิ่อเลยสักครั้ง

🍃จวบจนวันหนึ่งครบรอบ1 ปีที่เราคุยกัน และรู้จักกัน. ซึ่งตรงกับวันเกิดของเราพอดี (31 ก.ค.)  เค้าก็ไปจากเราโดยไม่เราไม่รู้ตัว  (เป็นกันจากเป็นที่เจ็บปวดโดยไม่มีสัญญาณอันตรายแจ้งมาก่อน)   หลังจากวันนั้นเค้าก็เงียบหายไป หายไป หายไปแลเค่อยๆหายไปปๆ   ... เป็นการหักดิบที่โคตรใจร้ายมาก.  บางทีการจากตายยังไม่ทรมานเท่ากับการจากเป็นเลย. เพราะเค้าไปโดยไม่มีคำลาหรือกล่าวบอกให้รู้ตัวเลย
 
🤍 ด้วยสัญชาตญาณของมนุษย์ที่รู้ดีว่านี่คือการจากลา  เราเข้าใจได้ดี. ถึงแม้จะเกิดคำถามขึ้นมามากมายว่าทำไมเค้าถึงจากไป. •• ตอนแรกเราต้องการคำตอบจากเค้า. แต่ตอนนี้เราไม่ต้องการแล้ว เพราะเราคิดว่าคนทุกคนมีเหตุผลในการกระทำของตัวเองอยู่แล้ว  และก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง. 
(พูดไปก็เหมือนนางเอก 555 แต่นี่คือความรู้สึกของเราที่อยากให้เค้าได้รับรู้ค่ะ)   เราเคารพในการตัดสินใจของเค้านะ แม้จะเกิดคำถามทั้งต่อว่าเค้าในใจหรือโทษตัวเองลึกๆ. แต่อยากบอกว่าที่ผ่านมาทั้งหมด  เค้าเป็นคนหนึ่งที่เข้ามาสร้างความทรงจำดีๆให้เรา และเราก็จะขอเลือเก็บแต่เรื่องที่ดีของเค้า ว่าอย่างน้อยครั้งนึงเราเคยมีความสุขได้มากแค่ไหน  ก็เพราะเค้านี่แหละ มันมากกว่าความรักจนกลายเป็นความผูกพันไปแล้ว 

🤍เสียใจ แต่ไม่เสียดายในสิ่งที่เคยได้ให้และทำไป.  ถ้าหากเค้ามีโอกาสเข้ามาอ่าน เราอยากบอกเค้านะว่าเราไม่โกรธเค้า.  และให้อภัยเสมอ และถ้าอนาคตเราได้หวนมาเจอกัน หากเรายังใช่ของกันและกันก็ขอให้เค้ากลับมาและเข้าใจหัวใจตัวเองว่าไม่ลังเลอีกแล้ว. แต่ถ้าหมดบุญวาสนาตรอกัน ก็ขอให้เราต่างเป็นสิ่งที่ดีของกันและกัน ที่อยู่ในกล่องของความทรงจำที่เมื่อเปิดกล้องขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ทำให้ยิ้มได้และนีกถึงกันและกันนะคะ•

#สุดท้าย อยากบอกเค้า คุณชายเย็นชา " อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีใคร ไม่มีใครรัก อย่างน้อยก็พ่อที่รักเค้ามาก.  กินข้าวให้เยอะๆ.  ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ. กินหมูกระทะให้อร่อย.  ถ้าเห็นบิงซูสตอร์เบอร์รี่ให้นึกถึงกันบ้าง.  เวลาไม่สบายก็กินยาหรือถ้าไม่ไหวก็ให้บอกจะขับรถพาไปหาหมอนะ.  

         # รัก.