ตอนนี้เราอยู่ม.6 และด้วยความที่เป็นพี่ใหญ่สุด จึงได้รับหน้าที่จัดกิจกรรมในโรงเรียนส่วนใหญ่ แต่ด้วยที่เราพึ่งได้เรียนแบบ ออนไซร์หลังเรียนออนไลน์ 2 ปี ทางโรงเรียนให้ทำจัดการกิจกรรมเยอะมาก ทั้งที่บ้างอันก็ไม่จำเป็น โดยปัญหาที่เราประสบคือ เรานั้นได้เป็นผู้นำเชียร์ ในงานกีฬาสีที่จะจัดขึ้น และทุกครั้งที่ซ้อมเชียร์เสร็จ เราจะมาประชุมปัญหากัน วันแรกของการซ้อมทุกหน่วยสีมีปัญหาเหมือนกันหมด เพราะเราไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน วันถัดๆมาจนถึงวันนี้ สมาชิกส่วนใหญ่หายไป ทำให้เราที่เป็นผู้นำเชียร์ และเป็นพี่ใหญ่สุด เราจึงพยายามควบคุมสถานการณ์ไว้ พอมาช่วงที่ต้องประชุมกันว่า มีปัญหาอะไรบ้าง คือมีน้องกลุ่มนึงนั่งนิ่งเหมือนไม่ช่วยร้องเพลง และมีน้องแอบเอาการบ้านมาทำตอนซ้อม แต่เราได้คำตอบจากครูคนนั้นประมาณว่า "อย่าโทษน้อง ต้องดูตัวเองก่อนว่าทำยังไงให้น้องเอางานมาทำ" สำหรับเรามันเป็นเหมือนว่า เราไม่สามารถทำให้น้องใส่ใจในการซ้อมได้ มันทำให้เราหมดกำลังใจมาก เราเลยไประบายกับเพื่อนที่อยู่ ฝ่ายเดียวกัน จากนั้นไม่นาน ครูคนนั้นก็โทรพร้อมคุยเรื่องต่างๆที่อาจจะเข้าใจผิดกัน เราก็เคลียร์กันได้ แล้วเราก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเหนื่อยต่างๆนานา และแม่ก็เดินผ่านมาแล้วถามว่า "เป็นไร" เราก็บอกให้แม่ฟัง แล้วแม่ก็พูดออกมาประมาณว่า " เรื่องแค่นี้ก็ต้องร้องไห้ " มันทำให้เราไม่อยากแสดงความรู้สึกใดๆแม่อีกเลย เราก็รู้ดีว่า มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ แต่เราไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่แม่คิด และไม่ได้แข็งแกร่งมากพอที่จัดการความรู้สึกที่ประสบเป็นครั้งแรก เราควรทำยังไง 😢
การที่เราร้องไห้กับปัญหาหนึ่งที่เราไม่เคยมา ต่อหน้าแม่ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเสียใจที่มากขึ้น เราควรทำยังไง?