เราเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬามาก​ ตอนประถมมักจะเป็นคนที่เข้าร่วมแข่งขันกีฬาเกือบทุกประเภท​ ไม่ว่าจะเป็นเตะบอล, วอลเลย์บอล, วิ่งแข่ง​ อื่นๆอีก​ไปแข่งได้เหรียญทอง​บ้างได้ถ้วยนั่นนี่และก็จะมีคนมาชื่นชมเราตลอด​ เราก็แอบดีใจนะรู้สึกดีว่ามีคนมาชื่นชมเรา​ แต่วันหนึ่งจำได้ว่าเป็นตอนป.5​ เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปวิ่งแข่งแล้วก็แพ้​ ตอนนั้นเราก็เฟลเรารู้แล้วว่ามีแพ้มีชนะเป็นเรื่องปกติแต่สิ่งที่เราเฟลเพราะครูมาพูดว่า​ "รู้อย่างงี้ฉันเอาคนอื่นมาแข่งแทนเธอดีกว่า​ ไม่ได้เรื่อง" เขาพูดแบบนี้กับเราต่อหน้าเพื่อนคนอื่นๆโครตรู้สึกเสียใจ​ เราตั้งใจซ้อมวิ่ง​ เราตั้งใจมาตลอด​ เราก็แอบเก็บไปร้องไห้คนเดียวไม่ให้ใครเห็น​ และคิดในใจว่าจะไม่แข่งกีฬาหรือเล่นอะไรอีกแล้ว​ หลังจากวันนั้นก็ไม่ไปแข่งกีฬาหรือร่วมกิจกรรมอะไรเลยจนเข้ามาเรียนม.ต้น​ ตอนนี้ยุม.3แล้ว​ ก็ยังไม่ชอบการไปแข่งกีฬาหรือแม้แต่กิจกรรม​อื่นๆเป็นเด็กที่เน้นเรียนอย่างเดียวแทบไม่มีผลงานอะไรเลย:-[ วิชาพละเขาก็จะมีการเก็บคะแนนเช่นการเตะบอลเข้าโกนับเป็นลูกลูกละคะแนน​  ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็จะสบายมากแต่พอกลับไปเล่นมันทำให้เราเกร็ง​ มันเหมือนฝืน​ 
ดูเอ๋อๆ ทำไม่ได้ซักอย่างแล้วพอตอนเก็บคะแนนก็จะมีเพื่อนๆมานั่งล้อมดูเราซึ่งเราก็ทำมันไม่ได้​เหมือนคนเพิ่งหัดจับบอล เพื่อนๆก็หัวเราะเยาะ​ ก็จริงอาจจะหัวเราะเล่นๆแต่มันทำให้เรารู้สึกแย่​ จากคนที่มีแต่ชื่นชมมีคนอยากให้สอนเล่นกีฬาต้องกลายมาเป็นคนที่ไม่มีทักษะอะไร​ มันแย่มากๆ​ เราก็พยายามจะกลับไปฝึกซ้อมเหมือนเดิม​ ส่วนครูคนนั้นเหมือนได้ยินข่าวว่าเขาลาออกไปแล้ว
ถ้าครูมาเห็นอยากจะบอกว่า​  คุณพูดแบบนั้นมันทำให้เด็กรู้สึกแย่​ ครูไม่รู้หรอกว่าเด็กคนนั้นต้องซ้อมหนักแค่ไหน​ อยากให้ครู​ พูดให้กำลังใจเด็กซักนิดก็ยังดี

ควรแท็กห้องไหนดีอ่ะ​ จิ้มมั่วๆแล้วกัน665