ที่บ้านเราเป็นคนอีโก้สูงกันทั้งบ้านเลยอ่าค่ะ เวลาผิดจะชอบหาเหตุผลมาทําให้ตัวเองไม่ผิดน่ะค่ะ เราไม่ชอบมากๆ เราเคยลองเปิดใจคุยที่บ้าน แต่แม่เราชอบพูดแทรกมากๆค่ะ เราอธิบายไม่จบเค้าก็หาข้อผิดพลาดเล็กๆของเรามาพูดมาอ้างทั้งที่เรื่องที่เราพูดไม่ได้เกี่ยวอะไรกับประเด็นนี้เลย ตอนแรกเราก็ไม่ยอมนะคะแต่หลังๆเราเหนื่อยที่จะพูดแล้ว เรารู้สึกว่า พูดไปพ่อแม่ก็ไม่ฟังเราอยู่ดีเราเลยเลือกที่จะเป็นฝ่ายยอมมาโดนตลอดถึงจะรู้สึกอึดอัดมากๆแต่ก็ทําอะไรไม่ได้อยู่ดี  แต่กลับอยู่ต่อหน้าสังคมเค้าทําตัวดีกับเรานะคะ แต่พออยู่ที่บ้าน คนละแบบเลยค่ะ เค้าเคยด่าเราด้วยว่าแล้วจะมาเกิดทําไม บางทีเราก็คิดนะคะ หรือเป็นที่เราเองหรือเปล่าที่ไม่เข้าใจอะไรเลย เราพยายามไม่ชวนทะเลาะทําตัวดีๆแต่พ่อแม่กับยังหาข้อผิดพลาดเล็กๆของเรามาพูดอีก ทั้งที่เราก็ปรับปรุงตัวแล้วรู้สึกเหนื่อย รู้สึกอยากหนีไปไกลๆ อยากอยู่คนเดียวเราเหนื่อยมากๆ ส่วนตัวคุณแม่เป็นซึมเศร้าค่ะ เราก็เป็นซึมเศร้าแต่รักษามา5-6ปีแล้วค่ะ มีช่วงนึงที่อาการมันดีขึ้นแต่ก็กลับมารู้สึกเศร้าเหมือนเดิมอาจจะเพราะเราเครียดเรื่องที่บ้าน ที่กดดันเราเรียนแต่ตอนนั้นเราเหนื่อยมากๆ บวกต้องย้ายบ้านย้านรร มาที่ใหม่เพราะโควิด ทําให้เราเครียดมากๆ เราเคยไประบายกับแม่นะคะ เพราะเพื่อนเราเคยพูดว่าถ้ามีอะไรก็ลองเปิดใจคุยกับแม่ดู พอเราคุยกับแม่ แม่กับด่าเราว่า เราเองไม่รู้จักปรับตัวให่เข้ากับที่ใหม่แล้วก็ด่าเรา บอกตรงๆเรารส ตอนนั้นเรารส เราพูดไม่ถูด เราแค่อยากให้แม่ มาปลอบเรา อยาให้แม่มากอดเรา แต่โดนพูดงั้นใส่เรารู้สึก เราพูดไม่ออกเลยค่ะ เราอยากปรึกษาเรื่องนี้กับหมอจิตแพทย์ที่รักษาอยู่มากๆแต่เราก็กลัวคุณหมอจะเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เรา เราไม่อยากให้อม่เรารู้สึกผิดเพราะเรา เราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีหรอคะ