ข้อเกริ่นเลยนะคะว่าเราเองก็ไม่แน่ใจมากนักว่ามีภาวะสูงมากน้อยแค่ไหน รวมถึงมีความเข้าใจเกี่ยวกับโรคนี้ค่อนข้างน้อย เลยตัดสินใจตั้งกระทู้เพื่อสอบถามผู้ใหญ่ที่มีความรอบรู้ในเรื่องนี้ เราค่อนข้างรู้สึกว่าหลัง ๆ นี้ตัวเองมีความผิดปกติขึ้นเรื่อย ๆ มีเรื่องทุกข์ใจมาก ๆ ค่ะ แต่ก็ไม่สามารถบอกหรือปรึกษาใครได้เลย ความหวังเดียวเราคือชาวกระทู้ ได้โปรดช่วยแนะนำและชี้ทางให้เด็กคนนี้ด้วยเถอะนะคะ

แนะนำตั้งแต่ต้นคือครอบครัวของเรา พูดตามตรงนะคะความทรงจำที่เรามีต่อครอบครัวมันไม่เยอะ ดี ๆ ก็มี ไม่ดีที่เป็นแผลฝังใจเราก็เยอะเช่นกัน เราไม่ลังเลเลยที่บอกว่าครอบครัวที่เราเติบโตไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่ดีนัก มีพี่สาวต่างพ่อที่เป็นเด็กเกเรเป็นต้นเหตุเกือบทำพ่อแม่เลิกกันและทะเลาะบ่อยครั้ง พ่อที่เงียงขรึมไม่ค่อยพูด นิสัยหัวโบราณ เวลาทะเลาะชอบใช้ความรุนแรงกับแม่จนปมลึกในจิตใจเรา และแม่ที่เลี้ยงเราในกรอบ เลี้ยงดังไข่ในหิน จนปัจจุบันเราเป็นเด็กที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ รวมถึงมีภาวเก็บกด รู้สึกไร้อิสระ

ปัจจัยเหล่านี้ทำให้เราเติบโตมาเป็นเด็กขี้อาย เข้าสังคมไม่เก่ง รวมถึงกลัวการไม่ถูกยอมรับ ขี้ขลาดและขี้กังวล

ปัจจุบันพ่อกับเเม่เราเลิกกันแล้วค่ะ แต่เรายังต้องร่วมอาศัยกับพี่สาวเฮงซวยอยู่ ซึ่งเราอึดอัดและเก็บกดมาก ๆ อยากให้มันตาย ๆ  พ้น ๆไปซะ เราไม่ได้เกลียดชังพี่สาวโดนไม่มีเหตุผลแต่ขอไม่เล่าในตอนนี้ 

คือเรื่องมันเริ่มที่ว่าหลังจากหลายโรงเรียนให้นร.มาเรียนon siteได้ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เราได้พบเจอเพื่อนในห้องครั้งแรกหลังจากที่1ปีไม่พบหน้ากันเลย กระทู้ก่อนหน้าก็เคยตั้งไปต่ะเกี่ยวเพื่อนกลุ่มนี้ เรามีปัญหากับการเข้าสังคมจริง ๆ รู้สึกขี้ขลาดมากที่จะเข้าหาและชวนคุยเพื่อน ๆ ในห้อง จนขณะนี้เราแยกตัวออกมาคนเดียวอย่างสมบูรณ์แบบ ตอนแรกเหมือนจะดีที่ไม่อึดและกระอักกระอ่วน ทว่ามันกลับอ้างว้างจนบ้างครั้งก็รู้สึกโทษตัวเอง ทำไมไม่หัดเข้าเพื่อนให้มากกว่านี้กันนะ สุดท้ายก็ต้องเผชิญกับเหงาและเรื่องยากลำบากเวลาทำงานกลุ่ม  บ่อยครั้งที่เรารู้สึกโทษตัวเองและนึกถึงความทรงจำแย่ ๆ ในอดีต บางครั้งก็เศร้าจนร้องไห้ หรือบ้างครั้งก็ซึมไปทั้งวัน มองเพื่อนห้องก็อยากเข้าหาแต่ในขณะเดียวกันเราก็รู้สึกหวาดกลัว เพราะการถูกเมินเฉยจากเพื่อนกลุ่มแรกทำให้เราหมดความมั่นใจไปเลย

เราอารมณ์แปรปรวนมากค่ะระยะหลัง ๆ ร่วมถึงมีเรื่องให้ทุกข์ใจ และอึดอัดใจที่รอบข้างไม่ใครที่เราสามารถเปิดเผยความใจได้เลย จึงได้แต่เก็บและแสร้งว่าตัวเองปกติดีค่ะ มันค่อนข้างเศร้าที่เหมือนเราเป็นระบายอารมณ์ของแม่หลายครั้งคำพูดของแม่มันบาดลึกในใจเรามากค่ะ เราทั้งเกลียดและรักแม่ เราร้องไห้และมักมีความคิดว่าไม่น่าเกิดมาเลย ถ้าต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมและครอบครัวที่บัดซบแบบนี้  พี่สาวก็เฮงซวย พ่อก็พึ่งพาไม่ได้แถมไม่ค่อยสนใจ แม่ที่คอยแต่ถนุถนอม มันทำให้เราทรมาณใจมากค่ะอยากจะหลุดพ้นจากที่ตนเป็นอยู่ แต่ก็ทำไม่ได้เลยคิดอยากจะตาย ๆ ไปซะ เพราะอย่างน้อยก็จะได้หลุดพ้นและเป็นอิสระสักที การไม่มีเพื่อนทำให้เราโดดเดี่ยวอ้างว้างยิ่งกว่าเดิม เริ่มรู้สึกว่าอนาคตข้างหน้าเริ่มมืดบอด  ไม่มีแรงจูงใจจะทำอะไรแล้วนอกจากอ่านนิยาย เล่นมือถืออยู่แต่บ้าน จากที่เมื่อก่อนชอบออกกำลังกายก็ขี้เกียจจะทำ

 

ขอโทษที่เขียนกระทู้ยาวมาก แต่ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะอย่างน้อยก็ยังมีคนให้ความสนใจและระบายก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วค่ะ( ◜‿◝ )♡