คือเรา โดนพ่อกับแม่บังคับอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เช่น เรื่องการทำงานกับอา คือเราเข้าใจว่าเขาหวังดี แต่ว่าอาเราเป็นคนเรื่ิองมากจริงๆนะ เราทำงานอยู่ เรารู้สึกเวียนหัว และปวดขา เราเลยนั่งพัก เขาก็ถามเราว่า นั่งทำไมทำไมไม่ไปทำให้เสร็จก่อน ซึ่งเราไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอกเพราะถ้าบอกไปก็กลัวโดนว่าสำออย ขี้เกียจ ไม่กระตือรือร้นในการทำงาน เราเลยไม่ได้พูดอะไร 
พอทำงานที่นั่นเสร็จเราเลยกลับมาบ้านแล้วออกไปทุ่งนาต่อค่ะ เพื่อที่จะไปช่วยคุณตาจับปลาในหนอง แล้วเราดื้อ เดินไปตกคันนา 555555
เสร็จจากนั้นเราก็เลยกลับบ้านมา พอเช้าพ่อมาปลุกให้เราไปทำงาน เพราะพ่อต้องได้ไปส่ง เราเลยบอกพ่อว่า เราปวดขา ปวดหลัง เพราะเราตกคันนา แล้ววันนั้นที่เราไปทำงานกับอาเราได้นอนแค่ชั่วโมงเดียวเองค่ะ เรานอนน้อยมาก เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรรึป่าว แต่ก่อนจะนอนตอน3-4ทุ่ม เราก็กรนแล้วค่ะ555 แต่ทุกวันนี้เรานอนแล้วไม่หลับ แฟนต้องคอยไล่ไปนอนบ่อยๆ 
 เรื่องเรียนเราก็โดนบังคับเหมือนกันค่ะ ตอนนี้เราอายุจะ18 ตอนเราจบ ม.3 ใหม่ๆ เราขอแม่เรียนต่ออาชีวะ แต่แม่ไม่ให้เราเรียน แม่ให้เราเรียนสายสามัญ ศิลป์-อังกฤษ เราพอได้ภาษาอังกฤษค่ะเลยคิดว่าน่าจะไปต่อไหว พอเรียนๆไป ด้วยสังคมที่โดนเพื่อนล้อ ว่าอ้วนบ้าง ทำไมอ้วนจัง เราก็เริ่มนอย โดนเพื่อนนินทา ทำงานกลุ่มเขาก็ไม่ให้เราเข้ากลุ่มด้วย แต่เราก็ไม่ได้ติดอะไรนะคะ เราก็ทำคนเดียว 
แล้วพ่อกับแม่เราก็ว่าเรา ชอบเอาเรื่องส่วนตัวของเราไปเล่าให้เพื่อนเราฟัง เราก็โดนล้อ 
พอมาถึงบ้านเราเหนิ่อย เราเลยนั่งพักอยู่ที่เปล หน้าบ้าน แม่บอกว่ามานั่งทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่ไปทำงานบ้าน มานั่งขี้เกียจอยู่ได้ ไปอยู่กับใครก็ไม่ได้หรอก ขี้เกียจสันหลังยาว เกิดมาเป็นคนทำไม ทำไมไม่ไปเกิดเป็นหมาให้หมาเกิดมาแทน แต่ว่าเราทำเสร็จหมดแล้วค่ะ 
เราเลยเครียดมากๆ ล่าสุดมีเรื่องกัน เพราะกินหมูทะ เรายัง งง อยู่เลยค่ะ ว่าเราผิดอะไร คือแม่เราไปคุยกับพี่สาวเราว่าจะกินหมูทะ เราไม่รู้เรื่องนี้เลยค่ะ พี่สาวเราโทรมาบอกให้เราไปซื้อหมู แม่เราเลยบอกว่าแม่ไม่กินแล้ว เราก็บอกพี่เราว่าแม่บอกว่าแม่ไม่กินแล้ว  
ผ่านไปซักพัก แม่ทักเฟซมาว่าเรา ไปพูดไรกับพี่ ทำไมไม่บอกว่าไม่กิน พูดแบบนี้รู้มั้ยจะทำให้คนเขาผิดใจกัน เราเลยบอกไปว่าไม่รู้เรื่อง นี้มันเรื่องของแม่ไม่ใช่เรื่องของเรา แม่เลยบอกเราว่า กับกูคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ ว่าใครดีก็ไปอยู่กับเขาเถอะ ไม่ต้องมาอยู่กับกุหรอก แต่พอเอาจริงเราจะไปไม่ให้เราไปนะ เราเลยถามแกว่าแกท้าหรอ เขาเลยบอกไปเลยเถอะลูกแบบกูไม่อยากเลี้ยงให้โตมาหรอก นี้คือเรื่องในแชทนะคะ พอเขากลับมาบ้าน เราล้างถ้วยอยู่แกก็เลยพูดขึ้น ว่าจะเก่งมาจากไหน กุเลี้ยงมาขนาดนี้ ยังกล้าพูดว่าทนกูมา3-4ปึ กูทนมาตั้งแต่เกิด กูไม่เคยพูด กูส่งให้เรียนหมดกี่บาท มันชั่ว กูสาปแช่งให้ไม่ได้ผุดได้เกิด กุไม่ให้อภัยแน่แท้ แล้วแกก็ร้องไห้ เราลืมบอกไป ว่าเราอยู่กับตามาตลอดค่ะ จนอายุ15ย่าง16 แม่ก็ออกจากงานในกรุงเทพมาอยู่บ้านแล้วเขาก็ทะเลาะกับตา กับป้าของเรา เราตื่นมาเราเห็นคุณตาหอบเสื้อผ้าออกจากบ้าน น้ำตาเราไหลเลยค่ะ แต่เราก็พูดอะไรไม่ได้ พอเรารู้เรื่องจริงแล้ว เราสงสารตากับป้าเรามากเลย ด้วยความที่เขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กจนโต เราอยากอยู่กับพวกเขามากกว่า แต่ว่าแม่เราห้ามค่ะ ห้ามเราไปยุ่งกับตา ห้ามไปยุ่งกับป้า ถ้าเราไปเขาก็บอกว่าเป็นนก2หัว คุณพ่อเราก็เป็นคนต่างหมู่บ้านค่ะ แต่งมาบ้านแม่ วันนี้นแม่ซื้อกับข้าวมาแล้วใช้ให้เราเอาไปให้คุณตา พ่อเราพูดว่า เอาไปให้ทำไม  เราตกใจมากเลย 5555 เราเลยคิดว่าเราต้องออกจากตรงนี้ไปใหได้ แต่เรารู้ว่าพ่อกับแม่เราไม่ยอม 
แล้วพ่อเราก็ยังมาว่าเราอีกค่ะ เรามีพี่สาว ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เป็นลูกของป้า พี่เขาท้อง เราเลยทักถามว่าแกคลอดลูกหรอ เพราะเราเห็นพี่แกเข้าโรงบาล พ่อเราก็ตวาดเสียงใส่เราเลยค่ะ ถามเขาหรอ ไปถามเขาทำไม พ่อกับแม่เขาทำกับกุขนาดไหน เราเลยพูดไปว่า แม่กับลูกคนละคนกันนะ ถ้ายังพูดแบบนี้ แยกแยะไม่ออก ถ้าตายก็ไม่ต้องไปเผาผีกันเลยล่ะสิ เราก็เลยเดินหนีขี้นห้องไปเพราะเราไม่พอใจกับคำพูดของพ่อกับแม่เรามาก นี้แค่ส่วนหนึ่งค่ะ มีอีกเยอะเลยค่ะ เราพิมพ์ไม่หมด แต่เราเป็นแบบนี้ มา4ปีแล้วค่ะ 
เราอยากหนีไปไกลๆ อยากไปอยู่คนเดียว 
เราควรทำอย่างไรค่ะ