เรื่องมีอยู่ว่าเราได้ฉะกับคุณป้าท่านนึงบนรถไฟฟ้าเรื่องนึง

ขอพื้นที่ เรื่องยาวหน่อยค่ะ

ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะว่าส่วนตัวเราเป็นคนที่ขี้ร้อนมากๆ ขี้ร้อนชนิดที่ว่าถ้าในชีวิตประจำวันเราเลือกได้ว่าจะอยู่ในที่ที่มีแอร์ เราก็จะเลือกไปอยู่แค่จุดนั้นค่ะ

แต่เรื่องที่จะเล่าเนี่ย มันเกิดจากที่ว่าวันนี้เมื่อตอนห้าโมงกว่าๆ เราเพิ่งเลิกงาน ก็ได้เดินทางกลับบ้านโดยรถไฟฟ้า ปกติเราจะกลับคนเดียว แต่วันนี้มีเพื่อนจากที่ทำงานกลับทางเดียวกันด้วย เรากับเพื่อนขึ้นโบกี้สุดท้ายและยืนสุด ผ่านไป 1 สถานีก็ได้มีหญิงวัยกลางคนขึ้นมาและนั่งตรงที่นั่งข้างเรา เรายืนอยู่ตรงกระจกใสๆฝั่งประตู ตรงข้ามกับเพื่อนนะคะ คุณป้าคนนั้นเขาก็นั่งริมที่เรายืน ก็ยังไม่มีอะไร จนผ่านไป 3 สถานี คนเริ่มน้อยลง เรากับเพื่อนเห็นว่าที่นั่งแถวที่เรายืนมันว่าง เราก็ลงไปนั่ง เพื่อนเรานั่งข้างคุณป้าคนนั้น เรานั่งข้างเพื่อน แล้วเราก็บ่นกับเพื่อน เราจะจำลองบทสนทนานะคะ

ร : ว่าแอร์รฟฟจะเย็นกี่โมง(เราพูดติดขำ)
พ : ก็เราเพื่งขึ้นปะ อ่ะพัดลม (เพื่อนยื่นพัดลมจิ๋วมาให้)
ร : แรงมากเพื่อน ขนตากูยังไม่กระดิก
พ : เออใช้ๆไปเถอะ (อีนนี้เราพูดกันปกตินะคะ )
ร : เมื่อไหร่จะถึงแม่งูร้อน ดูเหงื่อกูยังไม่แห้งเลย
หลังจากนั้นเราก็ขำกัน จนมีเสียงนึงแทรกขึ้นมา

หญิงป้าท่านหนึ่ง : ร้อนอะไรขนาดนั้น เด็กสมัยนี้ไม่มีความอดทนเอาซะเล๊ย

ฉันกับเพื่อนนี่งงเลยค่ะ เราหันขวับทันทีแต่เพื่อนก็ห้ามไว้ว่าเออช่างเขา
เราก็เงียบขนผ่านไปอีก 2 สถานี คุณป้าแกกำลังจะลุกยืนเหมือนจะว่าลงแล้ว เราก็เลยมอง แต่สาบานได้ว่าเราไม่ได้มองด้วยสายตาที่ไม่ดีเลย เราแค่มองเฉยๆ
แต่ป้าแกเห็นเรามองแก แกส่ายหัวแล้วพูดขึ้น ดีที่ฉันไม่มีลูกไม่มีหลาน โชคดีจริงๆ
เรานี่แบบ ว้อท!!!???
พูดแบบนี้คือ คือชีพูดใส่ฉันแน่ๆ ฉันก็หมดความอดทนเลยจ้า
ฉันพูดสวนกลับป้าพูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ คือกำลังจะด่าแล้ว แต่เพื่อนห้ามบวกกับนางมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วลงขบวนไป

ฉันนี่ได้แต่นั่งหัวติดไฟพรึ่มๆ คันปากยิบๆๆๆ เจอกับตัวแล้วมนุษป้าเป็นแบบนี้เองสินะ !!!