ตามหัวข้อค่ะ 
คือเราเพิ่งมารู้สึกตัวเองว่าตัวเองนั้นเป็นคนที่กลัวความสัมพันธ์ หรือกลัวการมีความรัก (Philophobia) มากค่ะ 
สาเหตุอาจจะมาจากสถานะทางครอบครัวที่เรามักจะเห็นพ่อและแม่นั้นทะเลาะกันตั้งแต่เรายังเรียนอยู่ชั้นม.ต้น และสุดท้ายพ่อเราก็เลิกกับแม่ไปมีครอบครัวใหม่ เราเห็นแม่เสียใจและเลี้ยงเราและน้องเพียงลำพัง เราเห็นแม่ลำบากและเริ่มไม่ชอบพ่อที่พ่อทำให้แม่เราเป็นแบบนั้น

สาเหตุต่อมาเกิดตอนเราเข้ามหาลัย อาจจะมาจากที่เรานั้นเห็นเพื่อนสนิทที่เขามีแฟนและมักจะทะเลาะกันตลอดเวลา สุดท้ายก็จบกันแบบที่เพื่อนเรามักจะร้องไห้เสียใจ เราก็ไม่รู้จะปลอบใจยังไงจึงได้แต่นั่งอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ จนมีคำถามในใจว่า "ถ้าคบกันแล้วเจ็บปวดแบบนี้ทำไมถึงไม่เลิกกันนะ?" แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป และวันต่อมาก็เห็นเพื่อนเรากลับไปพูดจาดีกับแฟนต่อ และวันต่อมาก็ทะเลาะกัน ร้องไห้ วนลูปอยู่อย่างนั้น เราจึงคิดในใจว่าทำไมความรักถึงยากอย่างนี้ มันดูทุกข์จังเลย

กระทั่งเรามาทำงาน เราได้รู้จักกับรุ่นพี่ที่ทำงานสองคน (เป็นผู้หญิง) เนื่องจากเราเป็นเด็กบ้านนอกที่บังเอิญได้เข้ามาทำงานในองค์กรที่ส่วนใหญ่เป็นสังคมแบ่งชนชั้น (ทหารนั่นแหละ) เราที่เป็นเด็กเด๋อด๋าดูใสซื่อและตอนนั้นมองโลกในแง่บวกมาก (เกินไป) รุ่นพี่สองคนนี้จึงเข้ามาดูแลเรา ช่วงแรก ๆ พวกพี่เขาดูแลเราดีมาก จนเราเชื่อใจและนับถือ กระทั่งผ่านไปเราก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับพวกพี่เขา เพราะพวกเขาเริ่มจะเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตเรามากเกินไป (เป็นพวกสุดโต่ง...แบบปฏิบัติธรรมสุดโต่ง) ต้องเดินจงกรม นั่งสมาธิ ไปวัดกับเขา จนเราไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว พอเราตั้งใจจะเฟดตัวออกมา ก็ถูกข่มขู่ คุกคาม เคาะประตูด่า บุกเข้ามาในบ้านเอานิ้วผลักศีรษะจนหน้าหงาย ซึ่งเราไม่คิดเลยว่าคนที่เราไว้ใจและเคารพจะทำกันแบบนี้ได้

เหตุการณ์นั้นมันทำให้เรานั้นกลายเป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรัง และเป็นโรคแพนิก รวมถึงเป็นโรคไฟโบรมัยอัลเจีย (เป็นออฟฟิศซินโดรมบวกกับโรคซึมเศร้าจนทำให้กล้ามเนื้อเกิดพังพืดและสารเคมีในสมองผิดปกติ คือรับรู้ความเจ็บปวดมากกว่าปกติหลายร้อยเท่า) ต้องเข้ากายภาพบำบัดเป็นเดือน 

มันจึงทำให้เราเริ่มที่จะสร้างกำแพงขึ้นมา ไม่เชื่อใจใครง่ายเกินไป จนกลายเป็นแข็งกระด้าง (เพราะสังคมที่เราอยู่นั้นมักจะมีคนจ้องจะเอาเปรียบตลอดเวลา เราจึงต้องป้องกันตัวเอง) 
 
ทั้งหมดทั้งมวลจึงทำให้เราโสดมาจนถึงปัจจุบัน (55555) ซึ่งตอนนี้อายุ 29 ปีแล้ว และไม่เคยมีแฟนมาเลย เราจึงอยากจะถามเพื่อน ๆ หรือใครที่เป็นแบบนี้หรือเคยเป็นแบบนี้ ว่าคุณปรับตัวอย่างไรหรือทำอย่างไรถึงจะพ้นสภาวะนี้หรืออยู่กับมันอย่างมีความสุขคะ

ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ