เรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่เรามีหนี้สินจำนวนหนึ่ง ซึ่งเยอะพอสมควร เราก็ปรึกษาเเฟนว่าเออจะทำยังไงดีถึงจะใช้หนี้หมดเพราะเราก็คิดเรื่องนี้คนเดียวมาสักพักเเล้วมันทำให้จิตใจเราย่ำเเย่มากอยากหาคนคุยหรือคนปรึกษาหาทางออก ตอนเเรกก็ไม่อยากจะคุยกับเเฟนเพราะหนี้ของเราเองเราก็ต้องรับผิดชอบเอง    เเต่ถ้าเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวมันก็ฟุ้งซ่าน จนมาวันนี้ก็ได้คุยกันตอนเเรกๆเขาก็โทษตัวเองว่าเป็นเพราะตัวเขาอย่างงั้นอย่างงี้ ซึ่งเราก็เคยบอกเคยเตือนอะไรเเล้วเเต่เขาไม่เคยรับฟังสิ่งที่เราพูดเลยคิดเอาเเต่ความสุขตัวเองคิดเเค่ว่าตอนนั้นตัวเขาเองต้องมีความสุขในสิ่งที่เขาทำก่อนเรื่องอื่นช่างมันจนบางทีเราก็รู้สึกว่าเออคนเป็นเเฟนกันมันควรเตือนกันได้ไม่ใช่หรอว่าสิ่งไหนดีไม่ดี พอเราปล่อยทุกอย่างจนมาวันนี้ที่มีหนี้สินท่วมหัวเขาก็ทำได้เเค่พูดโทษนั่นโทษนี่ซึ่งเขารู้ทุกอย่างว่าเป็นเพราะอะไรเเต่พอเราพูดกลับมาโมโหเราว่าเราพูดซ้ำพูดย้ำซึ่งเราก็เเค่บอกเตือนสติเขาให้เขาละเลิกในสิ่งที่คิดว่าเป็นปัญหาทำให้มีหนี้เเต่เขาก็ไม่รับฟังเเถมยังว่าเราว่า คนอย่างเราจะมีปัญญาขนาดนั้นหรอ เเค่ไปทำงานยังไม่มีปัญญาเลย มันเสียความรู้สึกมากๆเลยนะคะไม่เคยเสียความรู้สึกอะไรมากขนาดนี้ มันทำให้เรารู้สึกได้เลยว่าที่พยายามมาทั้งหมดพยายามเพื่อให้ชีวิตคู่ดีขึ้นเเต่กลับกลายเป็นว่าเหมือนมันเเย่ลง การที่เราไม่ได้ไปทำงานมันก็เหมือนคนไม่มีปัญญาทำอะไรเลยหรอคะ สาเหตุที่เราไม่ได้ไปทำงานคือเราก็ท้องเข้าเดือนที่7เเล้วละอยู่ๆก็ปวดหลังมาก2วันติดไม่หายเลยจนเราไม่ไหวเเล้วเรารู้สึกว่าไม่อยากเป็นภาระเพื่อนร่วมงานเลยหยุดงานไป 2 วัน เเค่นั้นเลยค่ะเราก็กลายเป็นเหมือนคนไม่มีปัญญา ไม่มีความอดทนอะไรทำไมคนท้องคนอื่นเขาถึงไปทำได้ทั้งๆที่บางคนเขาท้องใหญ่กว่าเราด้วยซ้ำ ในสายตาเขาในความคิดเขาคงเป็นเเบบนี้ไปแล้ว เราก็เลยบอกว่าเออถ้าคิดว่าเราไม่มีปัญญาขนาดนั้นก็ไม่ต้องพึ่งเราก็ได้เรื่องหนี้สินเราๆจัดการเอง บางทีก็เหนื่อยนะคะเลิกจากงานประจำมาก็มาช่วยงานที่บ้านอีกขายของอีกไม่ใช่ว่าเราไม่อดทนอะไรเลยเเต่ถ้าววันนึงเราไม่ไหวเราก็ไม่ควรฝืนตัวเองมั้ยคะเพราะเราก็ไม่ได้ตัวคนเดียวมีลูกในท้องอีก พูดเเล้วก็เหนื่อยใจกับปัญหาชีวิตคู่จริงๆค่ะ ทุกวันนี้คือทำใจไว้เเล้วว่าวันนึงคงไปด้วยกันไม่รอดถ้ายังเป็นเเบบนี้ต่อไป อยากได้ความเห็นจากทุกคนที่เข้ามาอ่านว่าคิดยังไงกับเรื่องนี้