ผ่านมาก็จะสิ้นปีแล้วแต่เรารู้สึกไม่ค่อยมีความสุขเลยค่ะเราขอเล่าเรื่องชีวิตเราคร่าวๆแล้วก็อยากมาขอกำลังใจค่ะก่อนหน้านี้เราทำงานอยู่ที่บริษัทนึงค่อนข้างที่จะเป็นบริษัทใหญ่มีผู้คนมากมายการทำงานกับคนกลุ่มใหญ่เราพบเจอสังคมที่มีความคิดที่แตกต่างจนเราเป็นซึมเศร้าอาจเป็นเพราะเราเข้ากับคนได้ไม่มากเท่าที่ควรจะเป็นเจอสถานการณ์โควิดอะไรๆก็ยิ่งแย่ค่ะ การงานการใช้ชีวิตก็เปลี่ยนไป ช่วงโควิดมีแฟนค่ะช่วงแรกแรกอะไรก็ดีแต่พอเลิกกันมันทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใครเลยบนโลกใบนี้ อาจเป็นเพราะว่าเลิกกันไม่ดีเค้าทำร้ายร่างกายเราและเสพยาเราคิดว่าเราทำถูกแล้วที่เลิกกับเขาแต่ความรู้สึกเรา เราคุยกับใครไม่ได้พ่อก็เสียแม่ก็ไปมีแฟนใหม่เราอยู่ตัวคนเดียวค่ะเราจึงตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อที่จะมาหางานใหม่ค่ะกับกลายเป็นว่าที่ทำงานใหม่ดีมากๆอาการซึมเศร้าเราดีขึ่น เราไม่ได้เคยคิดเรื่องเครียดอีกเลยพี่พี่ในร้านที่เราทำงาน ร้านนี้เป็นร้านอาหารเล็กๆมีคนเป็นกลุ่มเล็กๆค่ะอยู่กันแบบพี่น้องรักกันดูแลกันดีมากๆเรารู้สึกสนุกมากๆหนึ่งเดือนมี 30 วันเราทำงาน 30 วันเลยค่ะเราไม่รู้สึกเหนื่อยจนมาวันนึงเจ้าของร้านของเราจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศค่ะเลยทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่มีใครอีกครั้งพี่เค้าดูแลเราดีมากทำเหมือนกับว่าเราเป็นคนในครอบครัวรักเราคอยให้คำปรึกษาคอยดูแลช่วยเหลือต่างๆและสนับสนุนในเรื่องการงานเรื่องเรียนและการใช้ชีวิตสอนเรื่องเล็กๆน้อยๆจนทำให้เรารู้สึกว่าอย่างน้อยไม่มีใครก็เหมือนมีคนนี้เป็นพี่ชายเป็นพ่อคนนึงค่ะ พี่เค้าก็มาบอกว่าเค้าอาจจะมาไทยได้แต่ว่าเรารู้สึกเหมือนมันไม่มีความสุขรู้สึกว่าความสบายใจกำลังจะขาดหายไปคนๆนึงครอบครัวกำลังจะหายไปอีกเรากลัวมากๆกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตกลัวการอยู่คนเดียวค่ะแล้วเราก็กลัวว่าเราจะกลับไปเป็นซึมเศร้าเรากลัวว่าจะไม่มีที่ที่สบายใจให้เราอีกทุกทุกคนต้องแยกย้ายกันไปเติบโตตัวเราเองก็ต้องไปเติบโต เราเข้าใจค่ะแต่เรายังยอมรับมันไม่ได้ในชีวิตนี้เราเกลียดการจากลามากที่สุดเราคิดว่าหลายๆคนก็น่าจะเข้าใจเราร้องไห้หนักมากไม่มีกำลังใจไม่มีคำปรึกษากลัวว่าต่อไปคงจะไม่มีความสุขชีวิตเราไม่ต้องการอะไรเลยเราต้องการแค่ความสบายใจเท่านั้นสำหรับเราแล้วเดือนธันวาคือเดือนที่มีความสุขที่สุดแต่ปีนี้อาจจะไม่ใช่แบบนั่นแล้วค่ะ 😢 ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่ถึงสามเดือนก็ต้องจากลาจากคนที่เรารักค่ะเราคิดในใจว่าหลังจากนี้ก่อนจากกันเราจะเก็บเกี่ยวความสุขไว้ให้มากที่สุดก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก นอกจากพี่เจ้าของร้านแล้วเด็กๆในร้านพอเรียนจบก็จะออกกันไปเหมือนกันเลยทำให้เรากังวลว่าต่อไปในร้านอาจจะเหลือเราคนเดียวที่อยู่ท่ามกลางผู้คนใหม่ๆพี่เค้าไปอยู่ต่างประเทศเราเป็นผู้จัดการร้านเราก็ต้องดูแลร้านพี่เค้าเองร้านนี้เงินเดือนไม่เยอะมากแต่เรามีความสุขมากๆเราเลือกที่จะอยู่ที่ที่สบายใจมากกว่าที่ที่ได้เงินเยอะแต่เสียสุขภาพจิตไปแต่ต่อไปกลัวว่าที่นี่อาจจะไม่ใช่ที่ที่สบายใจที่สุดเลยกังวลค่ะ พี่แกก็สอนเราตลอดว่าสิ่งที่ต้องเจอคือการจากลามันเป็นสิ่งที่เราต้องยอมรับให้ได้ในการทำงานแต่ก็นั่นแหละค่ะเรายังยอมรับมันไม่ได้