เมือก่อนเป็นคนที่ไม่คิดอะไรมากเลย
เริ่มมาคิดๆเลยตอนอายุ20 ตอนนั้นเสียพ่อค่ะโดยกะทันหันพ่อเป็นมะเร็งปอด หลังจากรู้ว่าพ่อเป็นมะเร็ง2อาทิตย์พ่อก็เสียเลยค่ะ ความรู้สึกตอนที่รอหมอปั้มหัวใจคือ คิดว่ายังไงก็ต้องรอด แล้วพอหมอเรียกให้เข้าห้องไปดูเห็นพ่อนอนแน่นิ่ง ตอนนั้นภาพตัดเลยค่ะร้องไห้แบบใจจะขาดเหมือนใจจะขาดจริงๆลงไปนอนกับพื้นในห้องฉุกเฉิน นั่นน่าจะเป็นจุดเริ่มต้นแรกที่เริ่มมีความคิดกลัวเสียคนรอบๆข้างไปอีก เป็นทุกวันเลยค่ะคือก่อนนอน บางทีก็ร้องไห้เอง บางทีเดินอยู่เฉยๆไม่ได้คิดอะไร เรื่องแบบนี่ก็แวบเข้ามาในหัว ภาพเหตุการณ์ตอนพ่อเสียบ้าง กลัวการจากไปบ้าง รู้สึกว่าคนรอบๆตัว ญาติผู้ใหญ่ที่เรารักรู้จักเริ่มเสียไปทีละคนๆ รู้สึกโหวงๆมั้งคะ จนตอนนี้พ่อเสียจะ3ปีแล้วเรื่องแบบนี้ยังวนเวียนคิดอยู่ สิ่งที่กลัวที่สุดตอนนี้เลยคือกลัวเสียแม่ค่ะกลัวมาก เข้าใจว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติ กลายเป็นว่าเริ่มกดดันตัวเองเครียด ว่าวันนี้ทำดีที่สุดกับแม่แล้วหรือยัง ถามเค้ารึยังว่ากินข้าวยังทำไรอยู่หนาวมั้ย
ปล.เพราะเราเรียนอยู่มหาลัยค่ะ แม่อยู่บ้านกับพี่สาวเรา เราปกติมั้ยคะ มันยากที่จะทำใจ คือไม่อยากกลับไปร้องไห้แบบใจจะขาดแบบนั้นอีกแล้วไม่รู่ว่าถ้าเสียแม่ไปจะอยู่ได้รึป่าวอะไรแบบนี้ค่ะ