เราตอนนี้เวลานี้เราก็บอกไม่ได้ว่าเพราะอะไรถึงนึกอยากจะพิมพ์กระทู้นี้ขึ้นมา ทั้งๆที่ไม่ได้จะมีคำถาม คำแนะนำอะไรเลย มันอัดเเน่นไปหมด เราเครียดในหลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องเรียนต่อ การบ้าน เรื่องเล็กๆน้อยที่เราเก็บเข้ามาในหัวจนสะสม เราพยายามใจเย็นกับทุกเรื่องเราพยายามเข้าใจในสิ่งนั้น พยายามเข้าใจตัวเอง รักตัวเอง เราคิดว่าเราทำได้ แต่พอมีเรื่องอะไรบางอย่างมากระตุ้น เราก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว แต่เราก็ยังมีเพื่อนๆ เราชอบการออกไปเจอเพื่อนๆ ออกไปเที่ยวไปผ่อนคลาย เพราะมันทำให้เราไม่จมปลักกับความคิดที่สะสมมาตลอด เป็นตัวตนอีกด้านนึงที่แสดงออกมา แต่เวลาเราอยู่คนเดียวหรืออยู่กับที่บ้านเรารู้สึกโดดเดี่ยว เราไม่ชอบตัวเอง เรานิสัยไม่ดี เราชอบเถียงแม่ เราไม่รักน้อง เราชอบทำน้องร้องไห้ เราจุกจิก เราแย่ไปหมดเลย เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ มันยากมากเลย ช่วงนี้รู้สึกอ่อนไหวไปหมด เราเห็นชีวิตคนอื่นที่ดีกว่าเรา เราจะชอบเอามาเปรียบเทียบกับตัวเอง เราพยายามแล้ว พยายามที่จะไม่เปรียบเทียบตัวเองกับใคร แต่เราทำไม่ได้ เราเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ เราไม่อยากเศร้า ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย ทุกอย่างมันเหนื่อยไปหมด บางทีเราก็คิดว่าอยากไปนั่งคนเดียวริมทะเล ไม่มีจุดมุ่งหมาย ขอแค่นั้น เราเข้าใจตัวเองพอรึยังนะ? เราคิดเสมอเลย รักตัวเองได้มากพอมั้ย เข้าใจทุกสิ่งรอบตัว เข้าใจคนอื่นได้มากพอรึป่าว ความคิดที่ตีกันในหัวเหมือนนางฟ้ากับปีศาจ เราจะผ่านจุดนี้ไปได้ยังไง เราจะให้คนอื่นมาเข้าใจเราได้ยังไง ในเมื่อเรายังไม่เข้าใจตัวเองเลย