ตอนนี้ ลูกชายอยู่ ม.3 ตั้งแต่ ป.1 จนถึงปัจจุบัน เราให้เค้าทำกิจกรรมตลอด และเป็นนักกีฬาของโรงเรียน เช้าซ้อม กลางวันเรียน เย็นซ้อม เลิกเป็นตอน ม.1 ย้ายโรงเรียน ก็มาทำกิจกรรมชมรม เข้าชมรมทุกเย็น จนตอนนี้ ม.3 วันนี้ลูกมีคำถามว่า
- ลูก: แม่ ม.ปลาย ยังต้องเข้าชมรมแบบนี้ไม?
   แม่: ก็เข้าสิ ไม่งั้นตอนเย็นจะทำอะไร
   แม่: ถ้าไม่เข้าชมรม ตอนเย็นจะกลับบ้านกี่โมง
   ลูก: กลับทุ่มกว่าๆ
   แม่: ทำไมละ เลิกเรียนไม่กลับเลย
   ลูก: ก็อยู่กับเพื่อน
   แม่: แล้วเพื่อนๆ กลับกี่โมง พากันทำไร
   ลูก: เล่นบาส คุยกัน
   แม่: นี่แหละมั้ง เหตุผล ที่ต้องเข้าชมรม ก็ได้อยู่
          กับเพื่อนเหมือนกัน ได้ทำอย่างอื่นด้วย
   แม่: แม่ว่าแม่เลี้ยงมาแบบเป็นเด็กกิจกรรมนี่นา
          ตอนทำก็มีความสุขไม่ใช่หรอ ทำไมอยาก
          เลิกละ
   ลูก: แค่คิดว่า ใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย ไม่ได้เล่นสนุก
          แบบเพื่อนๆ ทุกวันมีเวลาจำกัด

   ความรู้สึกของเราคือ ฉันทำอะไรพลาดไปไม ทั้งๆ ที่ทุกครั้งในการทำกิจกรรม หรือจะให้ทำอะไร เราจะถามความสมัครใจ และเค้าเป็นคนเลือกเองเสมอ เราแค่เป็นผู้สนับสนุน และทุกครั้งเค้าก็ทำได้ดี และดูมีความสุขเสมอ ที่ทำสำเร็จ
   อยากถามคนที่มีประสบการณ์ หรือ เด็กที่อยู่ในวัยนี้  ว่าที่เราทำ มันคือการบังคับใจ หรือ มันเป็นช่วงอารมณ์ในวัยของเค้า