วันนี้ เจ้าของกระทู้จะมาเมาส์เรื่องราวตัวเอง 
จขกท. เป็นคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ มีพี่ชายของแม่ รับมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ซึ่งฉันเข้าใจมาตลอดว่าเขาคือพ่อที่แท้จริง
นี้เป็นการบอกเล่าในมุมมองของลูกคนนึง และ คนที่เป็นแม่ของเด็กคนนึง

ซึ่งการแสดงออกของคนรุ่นเก่านั้น อาจจะไม่ใช่การกอดหรือพร่ำบอก ในทุกๆวันให้เด็กได้รับรู้ 
ตัวฉัน จขกท. ขอออกตัวก่อนว่าไม่ได้สนันสนุนความรุนแรงแต่อย่างใด ฉันมีลูกสาว ซึ่งฉันเคารพในตัวเขาเต็มที่พร่ำบอกเค้าและสนันสนุนเขาในทุกๆทางที่ฉันมีความสามารถทำให้เขาได้ ถึงแม้การตีจะไม่ใช่การแสดงออกว่ารักของคนรุ่นใหม่ในสมัยนี้ 
แต่ในมุมของฉัน พ่อเลี้ยงที่เลี้ยงฉันมา พ่อผู้ไม่เคยกอด พ่อผู้ไม่เคยบอกรักฉันแม้แต่ครั้งเดียว การผ่านช่วงเวลาวัยเด็กของฉันมันยากเย็นขึ้น
ด้วยความดื้อรั้นของตัวฉันเองด้วย และความโหดของพ่อ ที่สามารถตีฉัน ด่าฉันได้ในทุกๆการกระทำ แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เช่นการถือจาน วางแก้วน้ำไม่ระวัง  พ่อแทบจะไม่เคยชม ได้แต่พูดว่าต้องเรียนให้ดี มีหน้าที่เรียน กูส่งเรียน ต้องท่องศัพท์500คำ จำให้ได้  ตอนเด็กการโดนพ่อตีคือปัจจัยมากมายในการเริ่มทำพฤติกรรมหลายอย่าง แอบทำ หน้าไหว้หลังหลอก โกหก ฉันไม่แน่ใจว่าสามารถเอาเรื่องการตีของพ่อมาเป็นข้ออ้างได้มั้ย เพราะตอนนั้นฉันเองก็คงแสบหน้าดู ฉันเรียนไม่จบและหนีออกจากบ้านมาเจอโลกของความจริงที่ต้องหาเงินเอง ใช้ชีวิตกับเพื่อนและแฟน แค่ผ่านไปวันๆ ในช่วงวัยของวัยรุ่น ทำงานเผื่อแลกห้องเช่า และรู้ซึ่งว่าค่าน้ำค่าไฟนี้มันโครตโหดเลย!!! เที่ยวเล่นกินให้ผ่านไปวันๆโดยไม่ต้องแคร์อะไร หรือใครก็ตาม ไม่พอใจก็แค่ออกจากงาน หางานทำใหม่ กินเหล้า เมายา ครบ
วันนี้วันที่ฉันเล่า ลูกสาวฉัน 8 ขวบแล้วค่ะ มีการงานทำเป็นพนักงานเอกชน และค้าขาย ไม่ได้สบายมาก แต่ก็ส่งเค้าเรียน และมีเงินฝากเก็บสำหรับเขาพอสมควร จะบอกว่าตอนนี้ที่พิมไปก็ร้องไห้ไป เพราะฉันจะบอกว่า พ่อคนนี้ นี้แหละ ที่ให้โอกาศลูกคนนี้ที่ล้มไม่มีที่พึ่งพา สภาพตอนที่ฉันกลับไปหาพ่อ ไม่ต่างจากขอทานคนหนึ่ง หิ้วท้องกลับมาหาพ่อ เรื่องราวต่างๆที่เล่ามา คือชีวิตของเด็กคนหนึ่งที่มีผู้ชายคนหนึ่งยอมแบกรับภาระ แม้จะไม่ใช่ภาระของเขาเลย พ่อเอง ณ.เวลานั้น พ่อก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าการเป็นพ่อต้องทำยังไง รู้แค่ต้องทำงาน หาเงินมาเพื่อเลี้ยงเด็กคนนี้  จนถึงตอนนี้ พ่อก็ไม่เคยเล่าหรือบอกว่าตัวเองสุขภาพเป็นอย่างไร อะไรที่จะทำให้เราเดือดร้อน พ่อไม่เคยแม้แต่จะขอให้ช่วยเหลือเลยด้วยซ้ำ เลี้ยงหลานให้เราอีก แต่หลานหลงหนักมากเลย ให้อิสระเต็มที่ มีแต่บอกว่า" อย่าดุเขาๆ สอนเขาดีดี " ทุกวันนี้ฉันมีความสุขมากค่ะ ถึงจะลำบากหาเงินแต่มีความสุขที่ได้อยู่กับพ่อ แม่เลี้ยง และลูกสาว

ในมุมของฉันที่เป็นแม่ ฉันกอดลูกเยอะมาก และพยายามรับฟังเขามาก พยายามบอกรักเยอะมากๆๆๆๆๆ เพราะฉันรู้สึกว่า ครอบครัวของฉันนั้นไม่เคยแสดงออกว่ารักกันเลย บางการกระทำของผู้ใหญ่ มันต้องใช้เวลาเยอะมากในการพิสูจน์ กว่าฉันจะเข้าใจหรือรู้ซึ้ง ว่าพ่อนั้น เสียสละตัวเองมากมายแค่ไหน ฉันว่าฉันเสียเวลามาก ถึงตอนนี้ก็ยังตอบแทนอะไรพ่อไม่ได้ด้วยซ้ำ ได้แต่พยายามทำตัวให้ไม่เป็นภาระมากที่สุด โชคดีอย่างยิ่งที่พ่อสุขภาพแข็งแรง  โชคดีที่พ่อเกษียณอายุราชการ มีเวลาในการทำสวนเลี้ยงหลาน กิน นอน เที่ยวพักผ่อนบ้างบางครั้ง ฉันได้แต่หวังว่าฉันจะมีโอกาศได้ดูแลท่านบ้างเมื่อยามท่านแก่ไปในอนาคต จริงๆ มีเรื่องราวอีกมากมาย แต่ตอนนี้นึกไม่ออกแล้ว ขอไปทำงานก่อนนะคะ ไว้นึกออกจะมาเล่าในกระทู้นี้แหละ 
#เพื่อนๆคนไหนอยากเล่าถึงครอบครัวที่บ้าน มาแชร์ได้น๊า