รู้ไหม อะไรที่มันน่าขำในชีวิตผม
ผมหวังมาเป็นสิบๆปี ที่อยากให้ใครเห็นความเศร้าและโดดเดี่ยวของผม ผมอยากหยุดความเจ็บปวดนี้ ตอน18ผมบอกทุกคนเกี่ยวกับความรู้สึกผม แล้วก็ไม่มีใครสนใจ ตอนผม25ผมเก็บความเศร้าไว้แล้วทำดีกับคนอื่น เพื่อหวังให้คนอื่นมาดีด้วย แต่ไม่มีเลย และ ณ วันที่ผม35 ผมได้เข้าใจตัวเองมากขึ้น แล้วมันก็ขำที่ตัวเราไม่จำเป็นต้องไปดีกับคนอื่นขนาดนั้นก็ได้ เราจะชั่ว จะเห็นแก่ตัว จะทำร้ายคนอื่น แววตาที่คนอื่นมองเรา มันก็ไม่ต่างกันหรอก ผมมัวไปทำดีกับคนอื่นทำไมก็ไม่รู้ มันน่าขำตรงนี้แหละ และอีกสิ่งที่มันทำให้ผมฝืนทำก็คือ "เป็นผู้ชายต้อง... ห้ามร้องไห้ ห้ามอ่อนแอ ต้องเข้มแข็ง ต้องอดทน ห้ามด่าห้ามทำร้ายผู้หญิง ต้องเสียสระ" ตลอดชีวิตที่ผมทำมา มันไม่มีประโยชน์เลย ผมไม่เคยได้เป็นพระเอก ไม่ได้ดูดี ไม่ได้ดูหล่อ หรือดูเป็นคนดีมีน้ำใจในสายตาใคร มันไม่มีหรอกทำดีแล้วจะเจอแบบ"เธอๆเป็นคนดีจัง ชื่อไรคะ ขอเบอร์หน่อยได้ไหมคะ"เหอะๆ มันมีแต่ในหนังในโฆษณาแหละ ถ้าผมทำตรงข้ามแล้วมันจะไงหรอ แมงดา? หน้าต.ม? อ่อนแอ? ไม่เป็นลูกผู้ชาย? ไม่มีความอดทน? ณ ตอนที่ผมผ่านอะไรมามากมาย ในสายตาผมมันไม่มีหรอกชายหญิงอ่ะ มันก็คนเหมือนกันนี่แหละ ทั้งผมและทุกคนมันก็เกิดมามีเลือดเนื้อ มีจิตใจ มีความรู้สึกเหมือนกัน