ผมก็เป็นตนๆนึงที่กำลังรู้สึกท้อแท้กับชีวิต รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง ...มันเริ่มจากผู้คนที่ผมทั้งรู้จักและไม่รู้จักมักมองผมด้วยสายตาแปลกๆ บ้างก็ยิ้มบางก็หัวเราะ ใครๆก็คงคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่คนจะยิ้มให้หรือหัวเราะให้กัน แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ผมรู้สึกได้ว่าภายใต้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะอละสายตาของผู้คนมันมีเรื่องอะไรบางอย่าง..มันเหมือนกับว่าผมไปทำอะไรมา ฃึ่งตัวผมเองก็ไม่รู้ บางตรั้งก็รู้สึกเหมือนถูกกลั่นแกล้ง..แต่ใครล่ะ ทุกวันนี้ออกจากงานมาอยู่บ้าน จะหางานทำก็ไม่รู้จะไปดีไหมกลัวว่าจะต้องเจออีก จากเป็นคนที่เคยมั่นใจ ผมกลายเป็นคนที่เก็บตัวไปแล้ว...ผมก็พยายามหาเหตุและผลแตก็ไม่เคยรู้เลย..ทุกวันนี้ไม่กล้าจะออกไปไหนเลย รู้ตัวเลยว่าตอนนี้สภาพทางด้านจิตใจอ่อนแอมากๆ กลายเป็นโรคฃีมเศร้า จนรู้สึกว่าอยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นขี้นมาอีกเลย...พยายามอดทนกบตัวเองแต่ก็ไม่รู้จะทนได้นาแค่ไหน...