ช่วงนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยอยากมีชีวิตอยู่ จริงๆก่อนหน้านี้ก็เป็นบ่อย รู้สึกหนื่อยหน่ายกับทุกอย่าง
ไม่มีอารมณ์อะไรเลย แบบว่าไม่สุข ไม่เศร้า แต่แค่รู้สึกไร้เป้าหมาย
เหมือนตัวเองไม่มีอะไรยึดเหนี่ยวในชีวิต เหมือนบางคนอยากไปเที่ยว อยากไปชอปปิ้ง อยากทำอาหาร อยากดูหนัง
แต่เราไม่เหลือสิ่งนั้นอยู่อีกแล้ว ต้องบอกก่อนว่าก่อนหน้านี้เราเป็นคนที่ชอบเที่ยวธรรมชาติมากๆ
ไปทุกวันหยุด แม่ว่าเมื่อก่อนหยุดแค่วันเดียว ก็ยังถ่ออดหลับอดนอนไป ขึ้นเขาลงห้วยไปมาแทบทุกจังหวัด
แต่ปัจจุบันคือเบื่อมากแค่นึกว่าต้องไปเจอกับอะไร ต้องเดินทางไกล ต้องนั่งรถผ่านอะไรบ้าง
ก็เหมือนร่างกายจะรับไม่ไหวแล้ว ยอมรับว่ามีปัญหาชีวิตด้วยระดับนึง
ด้วยวัยที่ใกล้เลข3 ต้องแบกรับหลายอย่าง ทั้งต้องพยายามเป็นเสาหลักของครอบครัว
อยากให้พ่อแม่ภูมิใจ เหมือนความคาดหวังที่มีมันหนักมาก จนล้มไม่ได้ แต่ทุกวันนี้รู้สึกไม่เคยดี
เหมือนที่ทำมาตลอดไม่เคยดีเลย ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ บางครั้งก็นั่งร้องไห้ทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุ
กดดันตัวเอง เปรียบเทียบกับคนอื่น พยายามหาวิธีปลอบใจตัวเอง ดึงตัวเองขึ้นมาหลายครั้ง
แต่สุดท้ายจะกลับไปที่จุดเดิม นอนเยอะมากจากเมื่อก่อนต้องเข้าออฟฟิศ แต่ ปจบ . Wfh เลยทำให้ชีวิตมีแต่งาน
 แบบไม่เคยแบ่งเวลาได้ เหมือนมันผสมกันไปทุกอย่าง แต่ไม่มีสมาธิทำอะไรได้นาน ทำได้สักพัก
อยู่ๆนึกอยากทำอะไรก็ทิ้งสิ่งที่ทำอยู่และเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนไม่เคยมีอะไรสำเร็จเลย

แล้ววันนึงได้ไปดูรายการเจาะใจ เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า พอเค้าเล่าก็เทียบกับชีวิตตัวเอง จนคิดว่าตัวเองเป็นไหมนะ?
พอไปถึงตอนที่เขาไปหาหมอแล้วกินยา พอเขาเล่าว่าไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อน อยู่ๆน้ำตาก็ไหล
คิดได้ว่าเราไม่เคยมีความสุขจริงๆมานานแล้วเหมือนกันนะ อยากมีความสุขเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมรู้สึกแย่ขนาดนี้

ใครมีปัญหาคล้ายๆกัน ลองแชร์กันได้นะคะ อยากฟัง ปสก จากคนอื่นๆว่าผ่านความรู้สึกแย่ๆนี้ไปยังไง
ปล.เราพยายามหาเหตุผลในการใช้ชีวิตอยู่ตลอด