สวัสดีค่ะ เรารักษาโรคซึมเศร้ามาสามหรือสี่ปีแล้ว
..
เรามีเป้าหมายว่าถ้ามีชีวิตมันยากก็ไม่ต้องมีสิ(Deadline)
..และเราก็ยึดถือเป้าหมายนี้ซ่อนไว้ในใจตลอดเวลา
รู้ตัวค่ะว่าคิดได้เห็นแก่ตัวมาก แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้หรอกค่ะ
(เพราะต่อให้อยากไปแค่ไหนก็โดนดึงกลับมาอยู่ดี)
เลยใช้ชีวิตตอนนี้รอคนที่ดึง เค้าไม่อยู่ดึงแล้วค่อยไปค่ะ
..
เราตอนนี้ใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อย เรียกได้ว่าสบายเลยล่ะ
เรียนก็จบแค่ม.หก ไม่ต่อมหาวิทยาลัยด้วยเหตุผลโง่ๆและขี้เกียจว่าไม่อยากเป็นหนี้...เรามองว่ามหาลัยยังไม่คุ้ม
และมากกว่าสิ่งอื่นใดคือตอนนั้นเพิ่งเริ่มเข้ารักษาโรคซึมเศร้าค่ะ ที่บ้านเลยห่วงมากกว่าปกติ(สงสัยกลัวเราไปโดดตึกที่มอ)
นาฬิกาชีวิตก็คือพังพินาศหมดแต่ก็ช่างมัน ปล่อยเป็นไป
นอนช่วงตีสี่หรือหกโมงเช้าจนถึงบ่ายสามบางทีห้าโมงเย็น
ตื่นมาอยากกินอะไรก็มีให้กิน(แต่นิสัยเราชอบกินของเดิมๆซ้ำๆกันจนกว่าจะเบื่อ บางทีกินแต่มาม่าเกือบเดือนถึงเปลี่ยนเมนู) ก่อนกินยา แล้วกลับไปนอนเล่นโทรศัพท์หรือวาดรูปบ้างเล่นแมวบ้าง คือเรื่อยเปื่อย
พอช่วงดึกเที่ยงคืนก็ค้นขนมปังมากินก่อนกินยา แล้วก็ไปนอนเล่นโทรศัพท์จนง่วง และก็วนลูป
อาบน้ำแค่อาทิตย์ละสองครั้ง กินอาหารมื้อหลัก กับมื้อดึก(ขนมปังห่อนึง)
..
เอาจริงๆทั้งที่อายุเลขสอง แต่ยังใช้ชีวิตแบบไร้ความรับผิดชอบทุกอย่าง ยังกับเด็กประถมอยู่เลย ครอบครัวก็ตามใจตามกำลังทรัพย์ที่มีนะ พออยู่ได้แบบไม่อดมาก(แต่เราอดเอง)
วันหยุดวันพิเศษอะไรของเขาก็พาไปเที่ยวด้วยกัน
ก็สงสารที่ต้องมาเลี้ยงเรานะ บ่นเราแต่ก็ยอมทำให้แทบทุกอย่าง จนเรามีหน้าที่แค่เล่นกินนอนและอยู่กับพวกเขาต่อไป
แล้วไงต่อเกี่ยวอะไรกับซึมเศร้า...
คือ ยาก็กินนะขาดก็ไม่ได้(เคยลองไม่รู้คิดไปเองไหมแต่อาการมันแย่มาก)
แต่จริงๆส่วนนึงคือยามันถูกด้วยแหละใช้สิทธิ30บาทได้อะ จะได้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินรักษา....
กินlorazepam1mlมานานจนติดยาเพราะขาดละท้องใส้ปั่นป่วนเลยค่ะ แง่ว
..
เราเคยมีสิ่งที่ชอบทำมากๆอยู่นะตั้งแต่เด็กเลยล่ะจนยึดติดว่าแบบสิ่งนี้แหละคืออนาคตของเรา และเราก็มุ่งทำอย่างเดียวเลย...คือวาดรูป
แต่ว่าช่วงนี้เริ่มรู้สึกสับสนในสิ่งที่ชอบซะแล้ว ทั้งที่ทำมาเป็นสิบๆปีได้เกียรติบัตรมาก็ตั้งเยอะแยะแท้ๆ(สมัยเรียน)
แต่จะหันไปทำอย่างอื่นก็ไม่เป็นเลยเคว้งคว้าง เหมือนกับสิ่งที่ยึดถือมาแต่แรกมันหลุดลอยไป
ทว่าสุดท้ายก็วนมาที่วาดรูปอยู่ดี(ทำเป็นอย่างเดียวนี่)ถึงตอนนี้จะได้แค่วาดไปเรื่อยเปื่อยก็เถอะ...เห้อ
..
อีกอย่างคือเรามีพฤติกรรมที่แบบชอบลงโทษตัวเอง
แบบว่าอดอาหารบ้างกินน้อยบ้างไม่นอนบ้าง
รู้สึกมาตลอดว่าเราไม่สมควรได้รับสิ่งดีๆหรอกค่ะ
เราไม่ให้อภัยตัวเองเลยทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม
เกลียดตัวเองมาก แต่ก็ปล่อยชีวิตไปทั้งอย่างนั้น...
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะแค่อยากรู้ความคิดเห็นเฉยๆค่ะ
ด่าได้(แต่เลือกใช้คำนิดนึงนะคะ) แต่ก็แล้วแต่คุณเลยค่ะ
รู้สึกเหนื่อยจังบางครั้งก็อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆสักที
10ปี 20ปี...คงอีกนานเลยกว่าจะถึงวันที่ได้พักตลอดไปนั่น
....จะกลายเป็นกระทู้ขยะไหมนะ...?
คนขี้เกียจ+โรคซึมเศร้า=? (เล่าชีวิต-ความคิดนิดหน่อย)
..
เรามีเป้าหมายว่าถ้ามีชีวิตมันยากก็ไม่ต้องมีสิ(Deadline)
..และเราก็ยึดถือเป้าหมายนี้ซ่อนไว้ในใจตลอดเวลา
รู้ตัวค่ะว่าคิดได้เห็นแก่ตัวมาก แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้หรอกค่ะ
(เพราะต่อให้อยากไปแค่ไหนก็โดนดึงกลับมาอยู่ดี)
เลยใช้ชีวิตตอนนี้รอคนที่ดึง เค้าไม่อยู่ดึงแล้วค่อยไปค่ะ
..
เราตอนนี้ใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อย เรียกได้ว่าสบายเลยล่ะ
เรียนก็จบแค่ม.หก ไม่ต่อมหาวิทยาลัยด้วยเหตุผลโง่ๆและขี้เกียจว่าไม่อยากเป็นหนี้...เรามองว่ามหาลัยยังไม่คุ้ม
และมากกว่าสิ่งอื่นใดคือตอนนั้นเพิ่งเริ่มเข้ารักษาโรคซึมเศร้าค่ะ ที่บ้านเลยห่วงมากกว่าปกติ(สงสัยกลัวเราไปโดดตึกที่มอ)
นาฬิกาชีวิตก็คือพังพินาศหมดแต่ก็ช่างมัน ปล่อยเป็นไป
นอนช่วงตีสี่หรือหกโมงเช้าจนถึงบ่ายสามบางทีห้าโมงเย็น
ตื่นมาอยากกินอะไรก็มีให้กิน(แต่นิสัยเราชอบกินของเดิมๆซ้ำๆกันจนกว่าจะเบื่อ บางทีกินแต่มาม่าเกือบเดือนถึงเปลี่ยนเมนู) ก่อนกินยา แล้วกลับไปนอนเล่นโทรศัพท์หรือวาดรูปบ้างเล่นแมวบ้าง คือเรื่อยเปื่อย
พอช่วงดึกเที่ยงคืนก็ค้นขนมปังมากินก่อนกินยา แล้วก็ไปนอนเล่นโทรศัพท์จนง่วง และก็วนลูป
อาบน้ำแค่อาทิตย์ละสองครั้ง กินอาหารมื้อหลัก กับมื้อดึก(ขนมปังห่อนึง)
..
เอาจริงๆทั้งที่อายุเลขสอง แต่ยังใช้ชีวิตแบบไร้ความรับผิดชอบทุกอย่าง ยังกับเด็กประถมอยู่เลย ครอบครัวก็ตามใจตามกำลังทรัพย์ที่มีนะ พออยู่ได้แบบไม่อดมาก(แต่เราอดเอง)
วันหยุดวันพิเศษอะไรของเขาก็พาไปเที่ยวด้วยกัน
ก็สงสารที่ต้องมาเลี้ยงเรานะ บ่นเราแต่ก็ยอมทำให้แทบทุกอย่าง จนเรามีหน้าที่แค่เล่นกินนอนและอยู่กับพวกเขาต่อไป
แล้วไงต่อเกี่ยวอะไรกับซึมเศร้า...
คือ ยาก็กินนะขาดก็ไม่ได้(เคยลองไม่รู้คิดไปเองไหมแต่อาการมันแย่มาก)
แต่จริงๆส่วนนึงคือยามันถูกด้วยแหละใช้สิทธิ30บาทได้อะ จะได้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินรักษา....
กินlorazepam1mlมานานจนติดยาเพราะขาดละท้องใส้ปั่นป่วนเลยค่ะ แง่ว
..
เราเคยมีสิ่งที่ชอบทำมากๆอยู่นะตั้งแต่เด็กเลยล่ะจนยึดติดว่าแบบสิ่งนี้แหละคืออนาคตของเรา และเราก็มุ่งทำอย่างเดียวเลย...คือวาดรูป
แต่ว่าช่วงนี้เริ่มรู้สึกสับสนในสิ่งที่ชอบซะแล้ว ทั้งที่ทำมาเป็นสิบๆปีได้เกียรติบัตรมาก็ตั้งเยอะแยะแท้ๆ(สมัยเรียน)
แต่จะหันไปทำอย่างอื่นก็ไม่เป็นเลยเคว้งคว้าง เหมือนกับสิ่งที่ยึดถือมาแต่แรกมันหลุดลอยไป
ทว่าสุดท้ายก็วนมาที่วาดรูปอยู่ดี(ทำเป็นอย่างเดียวนี่)ถึงตอนนี้จะได้แค่วาดไปเรื่อยเปื่อยก็เถอะ...เห้อ
..
อีกอย่างคือเรามีพฤติกรรมที่แบบชอบลงโทษตัวเอง
แบบว่าอดอาหารบ้างกินน้อยบ้างไม่นอนบ้าง
รู้สึกมาตลอดว่าเราไม่สมควรได้รับสิ่งดีๆหรอกค่ะ
เราไม่ให้อภัยตัวเองเลยทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม
เกลียดตัวเองมาก แต่ก็ปล่อยชีวิตไปทั้งอย่างนั้น...
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะแค่อยากรู้ความคิดเห็นเฉยๆค่ะ
ด่าได้(แต่เลือกใช้คำนิดนึงนะคะ) แต่ก็แล้วแต่คุณเลยค่ะ
รู้สึกเหนื่อยจังบางครั้งก็อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆสักที
10ปี 20ปี...คงอีกนานเลยกว่าจะถึงวันที่ได้พักตลอดไปนั่น
....จะกลายเป็นกระทู้ขยะไหมนะ...?