สมัยเด็กๆ ผมชอบอ่านตำราพระพุทธศาสนามาก
เรียน วิชาพระพุทธศาสนา ม.1-6 ได้เกรด 4 ทุกตัว คะแนนที่ 1 ห้อง ทุกครั้ง
เข้าปี 1-2 จุฬา แข่งตอบปัญหาธรรม กับนักศึกษาด้วยกันทั้งประเทศ มีคนแข่ง 10,000 คน ได้อันดับ 50 คนแรก
ตอนนั้นท่องจำพุทธประวัติสาวก ประวัตืสาวก หลักธรรมท่องได้หมด ผมเคยเปิดธรรมของหลวงตามหาบัวฟังผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าท่านเทศน์อะไร

พอผมขึ้นปี 3 ได้ปฏิบัติสมาธิ สายหลวงพ่อสด-หลวงพ่อฤาษี-หลวงปู่มั่น ตามลำดับ ได้เข้าถึงอัปนาสมาธิครั้งแรกที่วัดท่าซุง ตอนปี 3 หลวงพี่สมปอง (ท่านจิตโต) เป็นผู้ทักว่า “ขออนุโมทนาบุญกับฌาน 2 ด้วยนะ”

พอเรียนจบ มาบวชกับพระอาจารย์โสภา วัดแสงธรรมวังเขาเขียว ยิ่งเข้าอัปนาสมาธิได้บ่อยมากๆ จนพระอาจารย์ชมว่า “หลวงพี่ภาวนาดีเนอะ”

ผมก็เลิกอ่านตำรา อ่านหนังสือธรรมอีกเลย เพราะรู้สึกว่าเป็นแค่สัญญาไม่ใช่ปัญญา พอผมปฏิบัติสมาธิมากๆ ได้เปิดธรรมของหลวงตามหาบัวฟัง เข้าใจทุกสิ่งที่ท่านเทศน์ เกิดปีติ ปราบปลื้มในธรรมมาก แตกต่างจากตอนที่ผมอ่านตำราเยอะ รู้ข้อธรรมเยอะ แต่ไม่เคยเข้าใจธรรมจริงๆ ฟังเป็นสัญญาในสมอง
แต่พอเลิกอ่านมาปฏิบัติสมาธิกลับเข้าใจธรรมหลวงตามหาบัวมากกว่าเพราะได้สัมผัสธรรมจริงๆ เป็นปัญญาไม่ใช่สัญญา

เข้าใจความแตกต่างระหว่างรู้ธรรมโดยสัญญาจากการอ่าน การฟัง แตกตต่างจากรู้ธรรมโดยปัญญาจากการปฏิบัติธรรมมาก