เริ่มเรื่องเลยคือเราเป็นเพื่อนกันครับ ผมรู้สึกแบบนี้กับเขามาค่อนข้างนานแต่มันไม่ได้เยอะในช่วงแรกๆ รู้สึกว่าเอ้อก็น่ารักดีแต่ก็ไม่อะไรในช่วงแรกๆ คุยเป็นเพื่อนกันปกติ พอผ่านไปยิ่งรู้จักก็เหมือนความรู้สึกผมจะมากขึ้นแต่ในเรื่องของนิสัยหรือเคมีอะไรต่างๆ ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้เข้ากับเขาเลย ส่วนตัวผมเคยคบคนที่ผ่านๆมาเลยได้บทเรียนว่าแค่ชอบกันมันไม่พอมันต้องมีอะไรที่สามารถปรับเข้ากันได้บ้างหรือมีเคมีบางอย่างที่ทำให้เราสามารถมองเห็นภาพอนาคตของความสัมพันธ์ว่า เฮ่ย มันไปกันได้นะ อะไรประมานนี้ แต่กับคนนี้ผมมองไปยังไงมันก็ไม่น่าเวิร์ค อาจจะเป็นเคสที่แย่ด้วยซ้ำ ด้วยนิสัยของเขาหลายอย่างในด้านแนวคิดต่อการใช้ชีวิต ปล. ไม่ใช้แนวคิดแบบปสดนะครับ ที่ผมรู้สึกว่าผมไม่น่าจะเวิร์คแน่ๆ ไม่ควรจะสานต่อไปขึ้นนั้นสุดๆ แต่ยิ่งรู้จักไป ผมยิ่งควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้เรื่อยๆ พอได้ไปช่วยรับฟังอะไรต่างๆในชีวิตเขาตัวผมก็ยิ่งเห็นใจ ยิ่งรู้สึกห่วงใยมากขึ้น มันทำยากมากครับกับการห้ามใจตัวเองไว้ ยิ่งผมมีโอกาสได้เจอเขาบ่อยด้วยเพราะเหตุผลต่างๆ ตัวผมมันก็ยิ่งถลำลึกเข้าไปในห้วงความรู้สึกแบบนั้น 
        ผมเลยอยากถามทุกคนว่ามีวิธีจัดการกับความรู้เหล่านี้ให้มันอยู่ในจุดที่มันควรเป็นไหมครับ สำหรับผมผมแค่อยากเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาแค่นั้น เพราะผมไม่ชอบความทรมานเวลามันเกิดเหตุการณ์ต่างๆที่ทำให้เรางี่เง่าละดาวน์เอง แบบฟีลเฟรนโซนเลยครับ จริงๆถ้าให้พูดง่ายๆคือขอฮาวทูออกจากเฟรนโซนนั่นเองครับ ผมอยากจัดการมันให้ได้ซักนิดก็ดี ควบคุมตัวเองเตือนสติตัวเองให้เก่งขึ้นก็พอครับ