โดยเฉพาะการจัดการความรู้สึกที่ต้องโดดเดี่ยว  เพื่อนไม่คบ หรือไม่มีคนที่เราเล่าปัญหาชีวิตให้ฟังได้

พอดีมีปัญหาความรัก  แล้วมันลามมากระทบชีวิตประจำวัน
แรกๆก็เพ้อๆลงเฟซบุค  จนเพื่อนมันบอกรำคาญจะเอาลงเฟซทำไม เอ้า... ก็เล่าให้ฟังก็บอกน่าเบื่อ
ก็ไม่รู้จะไปให้ใครปลอบใจ จริงๆก็แค่อยากระบายให้ใครซักคนฟัง

หลังๆเพื่อนก็หายหมด เปิดเฟรนด์ลิสต์ขึ้นมาหาคนที่เราอยากเล่าไรให้ฟังก็ไม่มีใครแล้ว
เฟซบุคเองก็โพสลงมากไม่ได้  จริงๆ  ลงเดือนละโพสเอง

ปัญหาความรักก็ยังคงอยู่  โดนตั้งใจเมิน  ตั้งใจทำให้เราไร้ค่าทุกวันๆ  แบบจงใจทำนะ
จนมันเปลี่ยนจากความช้ำรัก  เป็นความช้ำใจที่อธิบายไม่ถูก

ผมเองก็ลองมองหาข้อผิดพลาด  ก็คิดว่าน่าจะเกิดจากเจ้าเฟซบุคนี่แหละ
ลองพยายามแก้ไขตัวเองดู  โดยการแปะสาระ คำคม ธรรมะ ไม่ก็แชร์เรื่องตลกงี่เง่านิดๆ ลงบนเฟซตัวเอง
แต่ก็ไม่ได้อวดสิ่งที่ตัวเองมีดีนะ มันก็ไม่ช่วยอะไร

พยามทำตัวเองให้ดีขึ้น เก่งขึ้น (แบบเงียบๆ) ลดอีโมตัวเองลง และทำตัวโง่ลงกับคนอื่น
แต่ก็รู้สึกได้เลยว่า ไม่ช่วยให้คนรอบตัวกลับมาแน่ๆ

ทุกวันนี้เริ่มคิดอยากไปเกิดใหม่ ตั้งใจทำให้หลายๆอย่างมันดีแต่แรก แต่มันก็ทำไม่ได้น่ะนะ

เลยลองคิดดูว่า  เราจะอยู่แบบตึวคนเดียวได้มั้ย ยังไงดี