ฉันได้เอาเรื่องนี้ระบายในเอกสารหนึ่ง คิดอยู่นานว่าจะเอามาลงดีไหม
พอจะลงก็ตัดใจไม่ลงทุกทีเพราะทำใจไม่ได้ ตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ได้แต่ก็อยากบอกเล่า
เผื่อเป็นการระบายของตัวเอง เผื่อมีทางออก หรือเผื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเองและคนอื่นมั้ง
จริงๆ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้มันเรื่องดราม่า ที่เป็นป่มในชีวิตฉัน ที่ฉันคิดว่ามันน่าจะดีขึ้น หรือแอบคิดตลอดว่ามันมีช่วงที่ดี หรือน่าจะดี จนแทบจะลืมเรื่องในอดีด จนมันมาเกิดกับน้องฉัน ฉันเลยนึกถึงวันเก่าๆว่าเราเคยเจออะไรหนักๆมาบ้างที่ไม่ควรเจอ และไม่ควรมีใครเจอ จริงแล้วมาทบทวนดูดีๆ ผ่านได้จนถึงปัจจุบันมันผ่านมายาก และต้องอยู่แบบทำใจมาตลอด ฉันว่าฉันไม่ควรเจออย่างงี้น้องฉันก็เช่นกัน แม่ฉัน แกแต่งเรื่องเก่ง ชอบทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าลูกลูกนั้นไม่ดี ชอบดราม่าว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร ลูกไม่สนใจ ผัวทิ้งไรงี้ เอาจริงมันก็มีหลายเรื่องที่แกน่าสงสาร และมีหลายเรื่องที่แกทำตัวแกเอง
เช่น ปัญหาเรื่องเงินทอง แกใช้เงินฟุ่มเฟือยจริงๆ แกจะใช้ไรมันก็สิทธิ์ของแกแระ แต่ว่าใครเอาอกเอาใจหน่อยก็เปย์เขาหมด แล้วคนเข้าหาแกไม่ค่อยมีคนจริงใจ พอมีปัญหา ให้ลูกเคลียร์ ไม่ค่อยเคลียร์เอง เวลาลำบากคือต้องวิ่งกันวุ่น ของในบ้านต้องแอบคนอื่นเอาไปปล่อย ฉันนี่วิ่งให้ตลอดด้วยความเต็มใจ แต่ว่าเสียอย่างเดียวแกไม่เคยเข็ดกับการให้คนอื่นหลอก แกใช้เงินไม่เคยระวัง ช่วงฉันเด็กเป็นงี้ตลอด พอลำบาก ต้องวิ่งเอาอันนูนจำ อันนี้ไปจำ เอาของในบ้านไปขาย ทองที่ป้าให้เป็นของขวัญวันเกิดฉัน ฉันเห็นแม่ลำบากฉันก็ยกให้แม่ ฉันไม่เคยบอกป้าเรื่องนี้ และฉันก็ไม่เคยทวงแกคืน คือตอนเด็กฉันทุ่มเททุกอย่างให้แม่มาก คอมพิวเตอรทีแกซื้อให้ ช่วงแกลำบากฉันเสนอว่าแม่เดียวฉันเอาคอมไปจำให้ แม่จะได้เอาเงินไปใช้ ฉันไม่เคยงอแง หาทางออกช่วยแม่ตั้งแต่เด็กสมัยนั้นที่เล่ามาก็ประมาณม.ต้น พอเริ่มกับมามีเงินหน่อย แม่ก็เปย์เก่ง ไม่ว่าเป็นลูกน้อง เพื่อนฝูง แต่แกก็เปย์ลูกนะ แต่ก็แอบคิดไม่ได้ แม่ค้าคนไหนประจบหน่อย แกเหมาหมด แล้วถามว่าซึ้อมาทำไมเยอะแยะ กินไม่หมด แกบอก แม่รู้ว่าลูกชอบ คือบางอย่างกินแค่ 2อันก็อิ่ม แต่ซื้อเหมาร้านมา เยอะมาก และซื้อมาเหลือก็ทิ้ง เป็นงี้ประจำ ลูกน้องแม่ใครประจบหน่อยอยู่กับแม่ได้ บางคนประจบแต่แม่ ไม่เอาลูกและเราต้องช่วยงานแก เราโดนแกล้งบ้างทำใส่บ้าง บอกแกไปน้อยมากที่แกจะช่วยได้ แต่เข้าใจแกไม่คอยอยู่บ้านต้องวิ่งงานข้างนอก กลับมาก็เลี้ยงลูกน้องจนดึกจนดื่น แกเหมาลูกชิ้น กะรถลูกชิ้นหลายพัน เข้าใจว่าแกเปย์ลูกน้องเพราะทำงานกะแก แต่เลี้ยงเกือบทุกวัน บางทีไม่ได้เลี้ยงแค่ลูกน้อง ให้ลูกน้องพาครอบครัวมาด้วย เกือบทุกวัน แล้วก็เจอเรื่องหมุนเงินไม่ทันบ่อยๆ
มีช่วงหนึ่งติดเพื่อน เลี้ยงเพื่อนทุกวัน คือซื้อของมากินที่บ้าน ช่วงนั้นฉันต้องเรียน มีการบ้าน ต้องเฝ้าร้าน รอจนปิดร้า่นประมาณ 2-3ทุ่ม แกเลี้ยงเพื่อนใช้จานในบ้านกองกองสูงเหมือนบ้านเป็นร้านอาหารขายดีร้านหนึ่ง เดียวจิ่มจุ๋ม เดียวเนื้อย่าง และล้างจานคือหน้าที่ฉัน แล้วฉันร้านจานไม่ทัน แกไม่มีจานใส่เลี้ยงเพื่อน แกด่าฉัน เสียๆหายๆ พาลไปเรื่องนูนเรื่องนี้ บ้างทุบจานใส่ แตกคาที่ล้างจาน บ้างทำลายของ ย้ำนะ แค่เรื่องล้างจานไม่ทันใจแก
และฉันไม่ได้หยุดเลย ทำงานให้แก บางทีการบ้านก็ไม่ได้ทำ
และพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อย เมาก็ทะเลาะกัน ช่วงเวลาที่ครอบครัวเรามีความสุขกัน
นับครั้งได้เลย คือน้อยมาก แต่ฉันก็ไม่เคยท้อ ทะเลาะกันที ไม่พ่อก็แม่ ทำลายข้าวของ เขารู้กันทั้งหมู่บ้านว่าทะเลาะกัน
มีเรื่องดราม่าอยากเล่าเพิ่มเติม ตอนเด็กจำได้ว่าชอบวาดรูปมาก เวลาช่วงหน้าร้านเงียบๆ ชอบวาดรูป มีความสุขมาก มีวันหนึ่งวาดรูปตามแบบในหนังสือ เป็นแค่รูปผู้หญิงผู้ชายยืนใกล้กัน แม่ฉีกรูป แล้วด่าว่าวาดแต่รูปตัวผัวตัวเมีย
ตอนนั้นเด็กมาก ก็เลยเข้าใจมาตลอดว่า วาดรูปผู้หญิงผู้ชายเป็นสิ่งที่ผิด แล้วก็เลิกวาดรูปไปเลย
ช่วงที่แม่ลำบาก แกจะมองว่าลูกดีมาก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันช่วยวิ่งนูนวิ่งนี่แกเต็มที่เพราะไม่คิดว่ามันยากอะไร แกเคยให้ฉันยืมเงินป้าแล้วไม่ยอมคืน แล้วให้บอกป้าว่าฉันทำเงินหาย พอแกกลับมามีเงิน แกก็ไม่คืนเงินป้า และก็ไม่เคยบอกป้าว่าแกเป็นคนยืม
พ่อกับแม่เลิกกันบ่อย แต่ว่าช่วงที่เลิกกันจะเป็นช่วงที่บ้านสงบสุขที่สุด ถึงเวลาพ่อไม่อยู่แม่จะเมามาย อ้วก โวกเว้ง โวยวายเสียใจมากที่สุด แต่มันก็เป็นไรที่ดีที่สุดแล้วที่ฉันจำได้ เริ่มโต ฉันทะเลาะกับแม่บ่อย อยู่กับแม่ไม่ได้ และก็แอบสนิทกับพ่อมากกว่า เวลาไม่สบายใจ จะวิ่งไปหาพ่อ บางทีพ่อแกเลิกกับแม่ก็ไปนอนที่ทำงานบ้างอะไรบ้าง ตอนนั้นแกชอบให้ฉันไปหา แกคอยปลอบใจ แกพยายามบอกให้เข้าในใจแม่ เวลาทะเลาะกันเอะอะอะไรแม่ก็ชอบประจานต่อหน้าลูกน้อง ว่าทั้งเรื่องจริง แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่แกแต่งขึ้นมา เราจะรู้งงๆ ว่ากูเป็นคนแบบนั้นตอนไหนว่ะ ทุกวันนี้คือเลเวลอัพมากยิ่งเล่น facbook ยิ่งหนัก แต่ก่อนเด็กๆ ฉันจำได้ว่าแม่ชอบดูถูกคนอื่น ดูถูกบ้านคนอื่น และฉันคิดว่ามันเท่ส์ คือไม่รู้ว่ามันเรียกว่าดูถูก ฉันทำกับคนอื่นทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจเพราะเหมือนทำตามแม่ จนโตขึ้นเริ่มรู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี ไม่ควรทำกับใคร
ไม่ควรพูดกับใครอย่างงี้ ที่จำได้หลักๆคือ แม่ชอบพูดว่าบ้านนี้กระจอก บ้านนูนกระจอก
แม่มีคนเข้าหาเยอะ จนครั้งหนึ่ง บ้านฉันประสบอุบัติเหตุ แม่ น้อง และพี่คนหนึ่งที่ทำงานในร้าน (เป็นลูกน้องแม่ที่ชอบแม่ เอาจริงเหมือนเป็นกิ๊กแก) แต่แกเหมือนหลอกเขาให้รักเพื่อไว้ใช้งาน (เดียวเรื่องกิ๊กแกเดียวมาเล่าอีกที
ตอนนั้นพ่อไปอยู่ที่อื่นแต่พอ มีเรื่องนี้เกิดขึ้นพ่อกับมาบ้านเพื่อดูแลทุกคน แม่ กับน้อง อาการสาหัส อยู่โรงบาลเกือบปี ฉันทิ้งการเรียนไปเกือบปีเต็มๆ แต่โชคดีมีอาจาย์คอยช่วย ตอนนั้นเหมือนเด็กเกเร คือเรื่องในบ้านลึกๆ เราไม่ค่อยบอกใครมาก กลับไปเรียน เพื่อนมองเราเหมือนเป็นคนอื่น ว่าเราว่าบ้าผู้ชายจนไม่ไปเรียนบ้างอะไรบ้าง แต่เราคงทำตัวไม่น่าไว้ใจระมัง เพราะมีแฟนเป็นคนแรกของกลุ่ม แล้วเหมือนมีแฟนก็กลายเป็นแตกแยกของกลุ่มอะไรประมาณนั้น ชีวิตตอนนั้นมรสุ่มหนักมาก แม่กลับมาจากโรงบาล ก็ต้องหลบหน้าผู้คน หนึหนี้ หนีสิน และก็มีปัญหาบางอย่างที่ออกมาไม่ได้ แกก็เครียดมาก ทำอะไรให้ก็ไม่ได้ดังใจแก แกเควี่ยวข้าวของใส่ จนเราไม่อยากเจอหน้าแก เอาข้าวอะไรไปให้ก็ไม่กิน พอโดนบ่อยช่วงนั้นฉันก็นิสัยไม่ดี ไม่ยอมเอาข้าวไปให้แม่ จนโดนพ่อด่าว่าทำไมไม่ดูแลแม่ พ่อก็เตือนสติว่าแม่ป่วยอยู่นะ เราต้องดูแลแม่
ตอนนั้นเป็นความรู้ผิดเดียวที่ฉันรู้สึกผิดจริงๆว่าทำผิดต่อแม่ แล้วคอยหาข้าว หาน้ำให้แก ไม่ว่าจะโดนอะไรอีกก็ตาม คือเราทะเลาะกันบ่อย เดียวดี เดียวทะเลาะ ฉันแทบไม่เคยทำอะไรถูกใจแก
ช่วงที่บ้านเราเจออุบัติเหตุ บ้านฉันโดนโกง เป็นหนี้ ของที่บ้านโดนขโมย แม่ไม่มีเงินอยู่ในบัญชีเลยสักบาท แกอ้างว่าไม่เคยฝาก เอาไว้ในบ้านแล้วเงินหายหมด อันนี้ฉันไม่รู้จริงๆ เพราะบ้านเราเกิดอุบัตเหตุ ต่างคนต่างวุ่น ช่วง 2-4ปี ช่วงนั้นนั้นบ้านเราสาหัสสากันมาก คือลำบากกันทั้งบ้าน จริงมันมีช่วงขึ้นๆลงๆตลอด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งฉันว่ามันหนักที่สุด ขนาดแม่กับน้องป่วยรักษาที่โรงพยาบาล ก็ยังเจอพยาบบาลใจร้าย ไม่สนใจคนไข้ ใครที่ไม่มีญาติดูแลยิ่งเจอหนัก ปล่อยตามมีตามเกิด บางคนน่าสงสาร เดินไม่ได้ จะเข้าห้องน้ำ เรียกพยาบาล พยาบาลไม่สนใจ จนญาติคนไข้เดินผ่านถึงได้มีคนเอากรวยเอากระโถน หรือพาไปห้องน้ำ ซึ่งฉันดูแลแม่กับน้องที่อยู่ในห้องรวม เดินผ่านก็ต้องคอยช่วยคนไม่มีญาติซึ่งน่าสงสารมากๆ และ พยาบาลหมอ เหมือนไม่คอยปรานีคนไข้สักเท่าไหร่ ภาพที่ฉันจำได้คือน้องฉันยังเล็กมาก และน้องเป้นหนักมาก พยาบาลฉีดยาชา แต่ผ่านไปหลายชั่วโมง จนยาหมดฤทธิ์ ถึงมาทำแผลให้ น้องทำแผลด้วยความทรมาน ตอนนั้นมันทำให้ฉันเกลียดโรงบาลรัฐมาก จริงๆเจอหลายเรื่อง แต่ก็กลัวจะนอกประเด็นมาก แต่มีคนที่เจอหนักกว่าคือป้าคนหนึ่ง ที่อยู่ในห้องรวมรักษาใกล้กัน แกอยู่โรงบาลมาเกือบ2ปี กำลังจะได้กลับบ้าน พยาบาลได้ฉีดยาที่ได้ให้มาใหม่ จนอาการกำเริบ สิ่งที่เราพอจะจำได้พยาบาลไม่รู้สึกผิด แถมพูดอย่างไม่สนใจว่า ก็แค่อยากลองยาตัวใหม่ นั่นเป็นที่มาว่าเราไม่กล้าที่แม่กับน้องให้อยู่กับพยาบาลใจร้ายพวกนั้น คือไม่จำเป็นเราไม่ออกไปไหนเลย กลับมาที่เรื่องครอบครัวเราตอนนั้นแม่มีคนมาเยี่ยมมีญาติมาเยี่ยม แต่มาไม่กีวันก็กลับเพราะต่างคนน่าจะต่างมีงานทำ มีป้าน้า เวียนมาอยู่ดูแล แต่เวียนมาแล้วก็ไป สุดท้ายก็มีฉันที่อยู่ ส่วนพ่อต้องอยู่ร้าน มาเยี่ยมได้นิดหน่อย เพราะบ้านเราเดือดร้อนเรื่องเงินมาก ร้านจึงปิดไม่ได้ ตั้งแต่นั้นบ้านเราเดือนร้อนเรื่องเงินมาก คนที่ไปมาหาสู่แม่ หายเพราะทราบว่าแม่ไม่มีเงิน (มีต่อนะ)
บางทีเรื่องดราม่าในชีวิตก็เยอะไป เก่งแค่ไหนก็รู้สึกแย่ได้ โดยเฉพาะเรื่องพ่อแม่
พอจะลงก็ตัดใจไม่ลงทุกทีเพราะทำใจไม่ได้ ตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ได้แต่ก็อยากบอกเล่า
เผื่อเป็นการระบายของตัวเอง เผื่อมีทางออก หรือเผื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเองและคนอื่นมั้ง
จริงๆ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้มันเรื่องดราม่า ที่เป็นป่มในชีวิตฉัน ที่ฉันคิดว่ามันน่าจะดีขึ้น หรือแอบคิดตลอดว่ามันมีช่วงที่ดี หรือน่าจะดี จนแทบจะลืมเรื่องในอดีด จนมันมาเกิดกับน้องฉัน ฉันเลยนึกถึงวันเก่าๆว่าเราเคยเจออะไรหนักๆมาบ้างที่ไม่ควรเจอ และไม่ควรมีใครเจอ จริงแล้วมาทบทวนดูดีๆ ผ่านได้จนถึงปัจจุบันมันผ่านมายาก และต้องอยู่แบบทำใจมาตลอด ฉันว่าฉันไม่ควรเจออย่างงี้น้องฉันก็เช่นกัน แม่ฉัน แกแต่งเรื่องเก่ง ชอบทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าลูกลูกนั้นไม่ดี ชอบดราม่าว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร ลูกไม่สนใจ ผัวทิ้งไรงี้ เอาจริงมันก็มีหลายเรื่องที่แกน่าสงสาร และมีหลายเรื่องที่แกทำตัวแกเอง
เช่น ปัญหาเรื่องเงินทอง แกใช้เงินฟุ่มเฟือยจริงๆ แกจะใช้ไรมันก็สิทธิ์ของแกแระ แต่ว่าใครเอาอกเอาใจหน่อยก็เปย์เขาหมด แล้วคนเข้าหาแกไม่ค่อยมีคนจริงใจ พอมีปัญหา ให้ลูกเคลียร์ ไม่ค่อยเคลียร์เอง เวลาลำบากคือต้องวิ่งกันวุ่น ของในบ้านต้องแอบคนอื่นเอาไปปล่อย ฉันนี่วิ่งให้ตลอดด้วยความเต็มใจ แต่ว่าเสียอย่างเดียวแกไม่เคยเข็ดกับการให้คนอื่นหลอก แกใช้เงินไม่เคยระวัง ช่วงฉันเด็กเป็นงี้ตลอด พอลำบาก ต้องวิ่งเอาอันนูนจำ อันนี้ไปจำ เอาของในบ้านไปขาย ทองที่ป้าให้เป็นของขวัญวันเกิดฉัน ฉันเห็นแม่ลำบากฉันก็ยกให้แม่ ฉันไม่เคยบอกป้าเรื่องนี้ และฉันก็ไม่เคยทวงแกคืน คือตอนเด็กฉันทุ่มเททุกอย่างให้แม่มาก คอมพิวเตอรทีแกซื้อให้ ช่วงแกลำบากฉันเสนอว่าแม่เดียวฉันเอาคอมไปจำให้ แม่จะได้เอาเงินไปใช้ ฉันไม่เคยงอแง หาทางออกช่วยแม่ตั้งแต่เด็กสมัยนั้นที่เล่ามาก็ประมาณม.ต้น พอเริ่มกับมามีเงินหน่อย แม่ก็เปย์เก่ง ไม่ว่าเป็นลูกน้อง เพื่อนฝูง แต่แกก็เปย์ลูกนะ แต่ก็แอบคิดไม่ได้ แม่ค้าคนไหนประจบหน่อย แกเหมาหมด แล้วถามว่าซึ้อมาทำไมเยอะแยะ กินไม่หมด แกบอก แม่รู้ว่าลูกชอบ คือบางอย่างกินแค่ 2อันก็อิ่ม แต่ซื้อเหมาร้านมา เยอะมาก และซื้อมาเหลือก็ทิ้ง เป็นงี้ประจำ ลูกน้องแม่ใครประจบหน่อยอยู่กับแม่ได้ บางคนประจบแต่แม่ ไม่เอาลูกและเราต้องช่วยงานแก เราโดนแกล้งบ้างทำใส่บ้าง บอกแกไปน้อยมากที่แกจะช่วยได้ แต่เข้าใจแกไม่คอยอยู่บ้านต้องวิ่งงานข้างนอก กลับมาก็เลี้ยงลูกน้องจนดึกจนดื่น แกเหมาลูกชิ้น กะรถลูกชิ้นหลายพัน เข้าใจว่าแกเปย์ลูกน้องเพราะทำงานกะแก แต่เลี้ยงเกือบทุกวัน บางทีไม่ได้เลี้ยงแค่ลูกน้อง ให้ลูกน้องพาครอบครัวมาด้วย เกือบทุกวัน แล้วก็เจอเรื่องหมุนเงินไม่ทันบ่อยๆ
มีช่วงหนึ่งติดเพื่อน เลี้ยงเพื่อนทุกวัน คือซื้อของมากินที่บ้าน ช่วงนั้นฉันต้องเรียน มีการบ้าน ต้องเฝ้าร้าน รอจนปิดร้า่นประมาณ 2-3ทุ่ม แกเลี้ยงเพื่อนใช้จานในบ้านกองกองสูงเหมือนบ้านเป็นร้านอาหารขายดีร้านหนึ่ง เดียวจิ่มจุ๋ม เดียวเนื้อย่าง และล้างจานคือหน้าที่ฉัน แล้วฉันร้านจานไม่ทัน แกไม่มีจานใส่เลี้ยงเพื่อน แกด่าฉัน เสียๆหายๆ พาลไปเรื่องนูนเรื่องนี้ บ้างทุบจานใส่ แตกคาที่ล้างจาน บ้างทำลายของ ย้ำนะ แค่เรื่องล้างจานไม่ทันใจแก
และฉันไม่ได้หยุดเลย ทำงานให้แก บางทีการบ้านก็ไม่ได้ทำ
และพ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อย เมาก็ทะเลาะกัน ช่วงเวลาที่ครอบครัวเรามีความสุขกัน
มีเรื่องดราม่าอยากเล่าเพิ่มเติม ตอนเด็กจำได้ว่าชอบวาดรูปมาก เวลาช่วงหน้าร้านเงียบๆ ชอบวาดรูป มีความสุขมาก มีวันหนึ่งวาดรูปตามแบบในหนังสือ เป็นแค่รูปผู้หญิงผู้ชายยืนใกล้กัน แม่ฉีกรูป แล้วด่าว่าวาดแต่รูปตัวผัวตัวเมีย
ตอนนั้นเด็กมาก ก็เลยเข้าใจมาตลอดว่า วาดรูปผู้หญิงผู้ชายเป็นสิ่งที่ผิด แล้วก็เลิกวาดรูปไปเลย
ช่วงที่แม่ลำบาก แกจะมองว่าลูกดีมาก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันช่วยวิ่งนูนวิ่งนี่แกเต็มที่เพราะไม่คิดว่ามันยากอะไร แกเคยให้ฉันยืมเงินป้าแล้วไม่ยอมคืน แล้วให้บอกป้าว่าฉันทำเงินหาย พอแกกลับมามีเงิน แกก็ไม่คืนเงินป้า และก็ไม่เคยบอกป้าว่าแกเป็นคนยืม
พ่อกับแม่เลิกกันบ่อย แต่ว่าช่วงที่เลิกกันจะเป็นช่วงที่บ้านสงบสุขที่สุด ถึงเวลาพ่อไม่อยู่แม่จะเมามาย อ้วก โวกเว้ง โวยวายเสียใจมากที่สุด แต่มันก็เป็นไรที่ดีที่สุดแล้วที่ฉันจำได้ เริ่มโต ฉันทะเลาะกับแม่บ่อย อยู่กับแม่ไม่ได้ และก็แอบสนิทกับพ่อมากกว่า เวลาไม่สบายใจ จะวิ่งไปหาพ่อ บางทีพ่อแกเลิกกับแม่ก็ไปนอนที่ทำงานบ้างอะไรบ้าง ตอนนั้นแกชอบให้ฉันไปหา แกคอยปลอบใจ แกพยายามบอกให้เข้าในใจแม่ เวลาทะเลาะกันเอะอะอะไรแม่ก็ชอบประจานต่อหน้าลูกน้อง ว่าทั้งเรื่องจริง แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่แกแต่งขึ้นมา เราจะรู้งงๆ ว่ากูเป็นคนแบบนั้นตอนไหนว่ะ ทุกวันนี้คือเลเวลอัพมากยิ่งเล่น facbook ยิ่งหนัก แต่ก่อนเด็กๆ ฉันจำได้ว่าแม่ชอบดูถูกคนอื่น ดูถูกบ้านคนอื่น และฉันคิดว่ามันเท่ส์ คือไม่รู้ว่ามันเรียกว่าดูถูก ฉันทำกับคนอื่นทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจเพราะเหมือนทำตามแม่ จนโตขึ้นเริ่มรู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี ไม่ควรทำกับใคร
ไม่ควรพูดกับใครอย่างงี้ ที่จำได้หลักๆคือ แม่ชอบพูดว่าบ้านนี้กระจอก บ้านนูนกระจอก
แม่มีคนเข้าหาเยอะ จนครั้งหนึ่ง บ้านฉันประสบอุบัติเหตุ แม่ น้อง และพี่คนหนึ่งที่ทำงานในร้าน (เป็นลูกน้องแม่ที่ชอบแม่ เอาจริงเหมือนเป็นกิ๊กแก) แต่แกเหมือนหลอกเขาให้รักเพื่อไว้ใช้งาน (เดียวเรื่องกิ๊กแกเดียวมาเล่าอีกที
ตอนนั้นพ่อไปอยู่ที่อื่นแต่พอ มีเรื่องนี้เกิดขึ้นพ่อกับมาบ้านเพื่อดูแลทุกคน แม่ กับน้อง อาการสาหัส อยู่โรงบาลเกือบปี ฉันทิ้งการเรียนไปเกือบปีเต็มๆ แต่โชคดีมีอาจาย์คอยช่วย ตอนนั้นเหมือนเด็กเกเร คือเรื่องในบ้านลึกๆ เราไม่ค่อยบอกใครมาก กลับไปเรียน เพื่อนมองเราเหมือนเป็นคนอื่น ว่าเราว่าบ้าผู้ชายจนไม่ไปเรียนบ้างอะไรบ้าง แต่เราคงทำตัวไม่น่าไว้ใจระมัง เพราะมีแฟนเป็นคนแรกของกลุ่ม แล้วเหมือนมีแฟนก็กลายเป็นแตกแยกของกลุ่มอะไรประมาณนั้น ชีวิตตอนนั้นมรสุ่มหนักมาก แม่กลับมาจากโรงบาล ก็ต้องหลบหน้าผู้คน หนึหนี้ หนีสิน และก็มีปัญหาบางอย่างที่ออกมาไม่ได้ แกก็เครียดมาก ทำอะไรให้ก็ไม่ได้ดังใจแก แกเควี่ยวข้าวของใส่ จนเราไม่อยากเจอหน้าแก เอาข้าวอะไรไปให้ก็ไม่กิน พอโดนบ่อยช่วงนั้นฉันก็นิสัยไม่ดี ไม่ยอมเอาข้าวไปให้แม่ จนโดนพ่อด่าว่าทำไมไม่ดูแลแม่ พ่อก็เตือนสติว่าแม่ป่วยอยู่นะ เราต้องดูแลแม่
ตอนนั้นเป็นความรู้ผิดเดียวที่ฉันรู้สึกผิดจริงๆว่าทำผิดต่อแม่ แล้วคอยหาข้าว หาน้ำให้แก ไม่ว่าจะโดนอะไรอีกก็ตาม คือเราทะเลาะกันบ่อย เดียวดี เดียวทะเลาะ ฉันแทบไม่เคยทำอะไรถูกใจแก
ช่วงที่บ้านเราเจออุบัติเหตุ บ้านฉันโดนโกง เป็นหนี้ ของที่บ้านโดนขโมย แม่ไม่มีเงินอยู่ในบัญชีเลยสักบาท แกอ้างว่าไม่เคยฝาก เอาไว้ในบ้านแล้วเงินหายหมด อันนี้ฉันไม่รู้จริงๆ เพราะบ้านเราเกิดอุบัตเหตุ ต่างคนต่างวุ่น ช่วง 2-4ปี ช่วงนั้นนั้นบ้านเราสาหัสสากันมาก คือลำบากกันทั้งบ้าน จริงมันมีช่วงขึ้นๆลงๆตลอด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งฉันว่ามันหนักที่สุด ขนาดแม่กับน้องป่วยรักษาที่โรงพยาบาล ก็ยังเจอพยาบบาลใจร้าย ไม่สนใจคนไข้ ใครที่ไม่มีญาติดูแลยิ่งเจอหนัก ปล่อยตามมีตามเกิด บางคนน่าสงสาร เดินไม่ได้ จะเข้าห้องน้ำ เรียกพยาบาล พยาบาลไม่สนใจ จนญาติคนไข้เดินผ่านถึงได้มีคนเอากรวยเอากระโถน หรือพาไปห้องน้ำ ซึ่งฉันดูแลแม่กับน้องที่อยู่ในห้องรวม เดินผ่านก็ต้องคอยช่วยคนไม่มีญาติซึ่งน่าสงสารมากๆ และ พยาบาลหมอ เหมือนไม่คอยปรานีคนไข้สักเท่าไหร่ ภาพที่ฉันจำได้คือน้องฉันยังเล็กมาก และน้องเป้นหนักมาก พยาบาลฉีดยาชา แต่ผ่านไปหลายชั่วโมง จนยาหมดฤทธิ์ ถึงมาทำแผลให้ น้องทำแผลด้วยความทรมาน ตอนนั้นมันทำให้ฉันเกลียดโรงบาลรัฐมาก จริงๆเจอหลายเรื่อง แต่ก็กลัวจะนอกประเด็นมาก แต่มีคนที่เจอหนักกว่าคือป้าคนหนึ่ง ที่อยู่ในห้องรวมรักษาใกล้กัน แกอยู่โรงบาลมาเกือบ2ปี กำลังจะได้กลับบ้าน พยาบาลได้ฉีดยาที่ได้ให้มาใหม่ จนอาการกำเริบ สิ่งที่เราพอจะจำได้พยาบาลไม่รู้สึกผิด แถมพูดอย่างไม่สนใจว่า ก็แค่อยากลองยาตัวใหม่ นั่นเป็นที่มาว่าเราไม่กล้าที่แม่กับน้องให้อยู่กับพยาบาลใจร้ายพวกนั้น คือไม่จำเป็นเราไม่ออกไปไหนเลย กลับมาที่เรื่องครอบครัวเราตอนนั้นแม่มีคนมาเยี่ยมมีญาติมาเยี่ยม แต่มาไม่กีวันก็กลับเพราะต่างคนน่าจะต่างมีงานทำ มีป้าน้า เวียนมาอยู่ดูแล แต่เวียนมาแล้วก็ไป สุดท้ายก็มีฉันที่อยู่ ส่วนพ่อต้องอยู่ร้าน มาเยี่ยมได้นิดหน่อย เพราะบ้านเราเดือดร้อนเรื่องเงินมาก ร้านจึงปิดไม่ได้ ตั้งแต่นั้นบ้านเราเดือนร้อนเรื่องเงินมาก คนที่ไปมาหาสู่แม่ หายเพราะทราบว่าแม่ไม่มีเงิน (มีต่อนะ)