คือเรากับย่า ทะเลาะกันแซวกันเรื่องเล่นๆขำๆนี่แหละ  เอาไปเอามาเริ่มขัดใจคำพูดกันและกัน   เราคนหนึ่งที่รู้ว่าย่าป่วยจิตมาตลอด แต่แกไม่เคยยอมรับว่าตัวเองเป็นเลย แกเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ อะไรหายก็บ่น นับไว้หมด ใครมาบ้านทีของหาย   จนวัยที่เราทะเลาะกัน  ย่า ฟาดจานกระเบื้องลงพื้น สะเก็ดจานแตกมาบาดขาเรา เลือดไหลไม่หยุด เย็บ3เข็ม จะบอกว่า เราเป็นคนรักตัวเองมาก ขาแขนต่างๆนาๆ ไม่เคยมีแผลเป็นเลย ดูแลตัวเองมาตลอด วันนี้เสียสุขภาพจิตมาก ถ้าเป็นอุบัติเหตุที่เกิดจากตัวเอง เราไม่ว่า  อันนี้ คนในครอบครัวทำ คือ เอือม เสียใจ มากก   เรายิ่งเรียนแล้วยิ่งปิดผ้าก็อตไปเรียนด้วย เป็นจุดเด่นในสายตาคนอื่น  ขา ก็ต้อง มีรอยแผลเป็นอีก ปล. ค่ายา ต่างไป มีแต่เราจ่ายเอง เจ้าตัว เราไม่ได้นั่งคุยกันนะต่างคนต่างเงียบ แต่ เราเสียใจอะ  ย้ำ คำว่าเสียใจเป็นว่าเล่น   ค่ายาแผลเป็น  ค่า ฟิลม์ใสแปะกันน้ำที่แผล เห้อชีวิต   ต่อไปนี้ เราคงจะไม่คุยไม่อะไรแล้ว  เพราะ เสียสุขภาพจิตมากก