ที่ตั้งกระทู้ว่าทำไมพ่อเเม่รักลูกไม่เท่ากันเพราะครอบครัวเราพ่อเเม่มีลูกสองคนเราเป็นคนเล็กเราเป็นคนที่ชอบประหยัดช่วยพ่อเเม่เพราะพี่เราใช้เงินเก่งพี่เราอายุต่างจากเราเเค่2ปีเลยไม่สปอยเราเหมือนพี่บ้านอื่น
เวลาพ่อเเม่จะใช้อะไรพี่ก็ไม่ค่อยได้เราก็เลยต้องเป็นคนที่ทำเองตลอดจนพ่อเเม่ไม่ใช้พี่เเต่กลับมาใช้เราเเค่คนเดียวเราน้อยใจมากทำไมถึงใช้เเค่เราคนเดียวเเต่กับพี่เราไม่ค่อยใช้เวลาเก็บผ้าที่ซักเเล้วเราก็ต้องเก็บให้พ่อเเม่ด้วยทั้งๆที่เราเเยกมาซักเองเเล้วเเต่พี่ยังให้เเม่ซักให้อยู่เเต่ที่เราเก็บให้พ่อเเม่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเเต่เราเเค่รู้สึกว่าทำไมพี่ไม่เก็บให้พ่อเเม่บ้างตั้งเเต่เล็กจนโตมีเเต่เราที่เป็นคนเก็บให้พ่อเเม่บางทีเราต้องเก็บให้พี่ด้วยซํ้าพี้เราไม่เคยเสียสละอะไรให้เราเลยสมมุติว่าเเม่เราซื้อเสื้อผ้ามา2ตัวพี่เราจะเป็นคนเลือกก่อนเเละจะไม่ยอมเสียสละให้เราเลยเวลาพี่อยากได้อะไรก็ได้ทันใจตลอดอยากได้ไอโฟนก็ได้อยากจัดฟันก็ได้อยากได้เวินเเค่เเบมือจอพ่อเเม่ก็ให้เราเลยอยากประหยัดช่วยพ่อเเม่เเต่ทุกอย่างกลัยกลายเป็นว่าเราต้องมารับกน้าที่รับควาทรู้สึกทุกอย่างไว้คนเดียวเเต่นั่นก็ไท่ได้หมายความว่าเราไม่เคยได้อะไรจากพ่อเเม่เลยนะเเต่เเค่อยากมาระบายเพราะน้อยใจพ่อเเม่ยางทีเราเเอบไปร้องให้คนเดียวเพราะไม่อยากให้พ่อเเม่รู้เเบะมีครั้งนึงที่พ่อเรียกเรากับพี่กินข้าวเรากับพี่อยู่ในห้องนอนของตัวเองตอนพ่อมาเรียกเราพ่อเรียกให้ไปยกกับข้าวช่วยเเม่เเต่ตอนไปเรียกพี่เราเรียกให้ไปกินจ้าวเราก็เลยน้อยใจมันอาจจะเป็นเเค่เรื่องเล็กๆเเต่เราโดนปฏิบัติเเบบนี้มาตลอดเราเลยsensitiveกับคำพูดพ่อเเม่มากพอเราพูดว่าทำไมใช้เเต่หนูไม่ใช่พี่บ้างเเม่ก็จะว่าจะเกี่ยวกันทำไมเราไม่มีสิทธิ์ที่จะเกี่ยวเลยหรอเราก็คนนะทำไมมีเเต่เราที่โดนกระทำเเบบนี้จนเราเคยถามเเม่ว่าเเม่ยังเห็นหนูเป็นลูกอยู่มั้ยหรือเห็นหนูเป็นคนใช้เเม่ก็บอกว่าก็รักเท่ากันเเหบะเเต่พี่ใช้ไม่ได้ก็เลยใช้เราเเทนตื่นเช้ามาบางวันเรายัวไม่ไเ้เอ่ยปากทำอะไรเลยคำเเรกที่เเม่พูดกับเราคือใช้เราเราเเค่ก้าวขาเดินออกจากห้องก็คือใช้เลยเเละอีกอย่างหนึ่งตอนเราเกิดมาพ่อเเม่ไม่ได้ตั้งใจให้เราเกิดมาเเค่เรามาก่อนตอนเราถามเเม่เเล้วเราได้ยินคำนั้นก็จุกนิดหน่อยเเต่ก็เจ้าใจเพราะพ่อเเม่ก็ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงพี่เหมือนกันเเละอีกอย่างนึงที่เราน้อยใจพ่อเเม่ก็คือรูปสมัยเด็กขอวเราน้อยมากก รูปที่อัดกรอปมีเเค่รูปเดรยวเเต่กับพี่เรามีเป็นสิบๆรูปในอัลบั้มเราก็มีเเค่ไม่กี่รูปเเต่พี่เรามีเต็มอัลบั้มเลยคิดเเบ้วก็รู้สึกสงสารตัวเองเเต่ควเป็นเพราะเวรกรรมที่เราเคยทำไว้ไม่ดีเเต่ชาติก่อนมั้งเลยทำให้เราเจอเเต่เรื่องเเย่ๆแบบนี้ เรารู้ว่าการคิดมากมันไม่ดีต่อตัวเราเเค่มันก็อดคิดไม่ได้เลยที่จะน้อยใจพ่อเเม่ (ระบายเยอะไปไม่รู้ว่าทุกคนจะอ่านจบมั้ย555)
ทำไมพ่อเเม่รักลูกไม่เท่ากัน
เวลาพ่อเเม่จะใช้อะไรพี่ก็ไม่ค่อยได้เราก็เลยต้องเป็นคนที่ทำเองตลอดจนพ่อเเม่ไม่ใช้พี่เเต่กลับมาใช้เราเเค่คนเดียวเราน้อยใจมากทำไมถึงใช้เเค่เราคนเดียวเเต่กับพี่เราไม่ค่อยใช้เวลาเก็บผ้าที่ซักเเล้วเราก็ต้องเก็บให้พ่อเเม่ด้วยทั้งๆที่เราเเยกมาซักเองเเล้วเเต่พี่ยังให้เเม่ซักให้อยู่เเต่ที่เราเก็บให้พ่อเเม่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเเต่เราเเค่รู้สึกว่าทำไมพี่ไม่เก็บให้พ่อเเม่บ้างตั้งเเต่เล็กจนโตมีเเต่เราที่เป็นคนเก็บให้พ่อเเม่บางทีเราต้องเก็บให้พี่ด้วยซํ้าพี้เราไม่เคยเสียสละอะไรให้เราเลยสมมุติว่าเเม่เราซื้อเสื้อผ้ามา2ตัวพี่เราจะเป็นคนเลือกก่อนเเละจะไม่ยอมเสียสละให้เราเลยเวลาพี่อยากได้อะไรก็ได้ทันใจตลอดอยากได้ไอโฟนก็ได้อยากจัดฟันก็ได้อยากได้เวินเเค่เเบมือจอพ่อเเม่ก็ให้เราเลยอยากประหยัดช่วยพ่อเเม่เเต่ทุกอย่างกลัยกลายเป็นว่าเราต้องมารับกน้าที่รับควาทรู้สึกทุกอย่างไว้คนเดียวเเต่นั่นก็ไท่ได้หมายความว่าเราไม่เคยได้อะไรจากพ่อเเม่เลยนะเเต่เเค่อยากมาระบายเพราะน้อยใจพ่อเเม่ยางทีเราเเอบไปร้องให้คนเดียวเพราะไม่อยากให้พ่อเเม่รู้เเบะมีครั้งนึงที่พ่อเรียกเรากับพี่กินข้าวเรากับพี่อยู่ในห้องนอนของตัวเองตอนพ่อมาเรียกเราพ่อเรียกให้ไปยกกับข้าวช่วยเเม่เเต่ตอนไปเรียกพี่เราเรียกให้ไปกินจ้าวเราก็เลยน้อยใจมันอาจจะเป็นเเค่เรื่องเล็กๆเเต่เราโดนปฏิบัติเเบบนี้มาตลอดเราเลยsensitiveกับคำพูดพ่อเเม่มากพอเราพูดว่าทำไมใช้เเต่หนูไม่ใช่พี่บ้างเเม่ก็จะว่าจะเกี่ยวกันทำไมเราไม่มีสิทธิ์ที่จะเกี่ยวเลยหรอเราก็คนนะทำไมมีเเต่เราที่โดนกระทำเเบบนี้จนเราเคยถามเเม่ว่าเเม่ยังเห็นหนูเป็นลูกอยู่มั้ยหรือเห็นหนูเป็นคนใช้เเม่ก็บอกว่าก็รักเท่ากันเเหบะเเต่พี่ใช้ไม่ได้ก็เลยใช้เราเเทนตื่นเช้ามาบางวันเรายัวไม่ไเ้เอ่ยปากทำอะไรเลยคำเเรกที่เเม่พูดกับเราคือใช้เราเราเเค่ก้าวขาเดินออกจากห้องก็คือใช้เลยเเละอีกอย่างหนึ่งตอนเราเกิดมาพ่อเเม่ไม่ได้ตั้งใจให้เราเกิดมาเเค่เรามาก่อนตอนเราถามเเม่เเล้วเราได้ยินคำนั้นก็จุกนิดหน่อยเเต่ก็เจ้าใจเพราะพ่อเเม่ก็ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงพี่เหมือนกันเเละอีกอย่างนึงที่เราน้อยใจพ่อเเม่ก็คือรูปสมัยเด็กขอวเราน้อยมากก รูปที่อัดกรอปมีเเค่รูปเดรยวเเต่กับพี่เรามีเป็นสิบๆรูปในอัลบั้มเราก็มีเเค่ไม่กี่รูปเเต่พี่เรามีเต็มอัลบั้มเลยคิดเเบ้วก็รู้สึกสงสารตัวเองเเต่ควเป็นเพราะเวรกรรมที่เราเคยทำไว้ไม่ดีเเต่ชาติก่อนมั้งเลยทำให้เราเจอเเต่เรื่องเเย่ๆแบบนี้ เรารู้ว่าการคิดมากมันไม่ดีต่อตัวเราเเค่มันก็อดคิดไม่ได้เลยที่จะน้อยใจพ่อเเม่ (ระบายเยอะไปไม่รู้ว่าทุกคนจะอ่านจบมั้ย555)