ทุกคนคะ เราขอปรึกษาระบายหน่อยนะคะ
เรามีปัญหาตั้งแต่เราเริ่มเข้าสอบมหาลัยแล้ว
คือป้าเราเป็นพี่สาวของพ่อเรา เขาบังคับให้เราเรียนมรภ.ใกล้บ้าน แล้วไม่อยากให้เรียนม.รัฐดังๆที่ไกลบ้านเพราะเขากลัวใช้เงินเยอะ  เราไม่ได้มองว่ามรภ.ไม่ดีนะคะแต่เราอยากเรียนมหาลัยคณะที่เราชอบ โอเคสำหรับเราค่ะ แต่พ่อแม่เราก็ไม่บังคับไร เขาให้เรียนตามใจชอบ พอเราติดคณะที่เราชอบ
พอเขารู้ก็มาด่าเราบั่นทอนจิตใจเราว่าหัวสูง ไม่ดูสภาพพ่อแม่ จะเอาเงินไปหมด เราเสียใจมาก
เราพยายามมาตลอดเพื่อได้มันมา ตอนนั้นเราเศร้ามาก ร้องไห้เสียใจจนพูดไม่ออก 
ทำให้เราไม่อยากเจอเขาอีกเลยค่ะ แทบจะโกรธจะเกลียดเลยก็ว่าได้ ป้าว่าเราต่อหน้าพ่อด้วย พ่อไม่ปกป้องเราเลย พ่อทำได้แค่เงียบ ด้วยปลอบตบหลังเบาๆ เพราะว่าป้ามีพระคุณกับพ่อและเรามาก
ป้าเรามีฐานะดีค่ะ  แต่เราไม่ถึงกับจนขนาดนั้น
แม่ทำงานราชการ เงินเดือน3หมื่นอัพ แล้วแม่มีพี่น้องเยอะที่ทำงานราชการดีๆกันทั้งนั้น แต่แม่ไม่เคยขอจากพี่น้องแม่เลย แม่ทำงานเลี้ยงครอบครัวเองตลอด แม่เป็นเสาหลักของบ้าน แต่แม่อยากให้พ่อมีหน้าที่การใช้จ่ายค่าเทอมเราและน้องชายอีก2คน เพราะเขาไม่มีรับผิดชอบการใช้จ่ายเลยภายในบ้านเลย เพราะพ่อมีอาชีพทำนา รายได้ไม่มั่นคง ไม่ค่อยได้เยอะเท่าไหร่ พ่อคอยอาศัยเงินของป้า
ให้ป้าใช้จ่ายแทนพ่อ ทำให้คิดว่าบ้านเราไม่มีเงิน เราเคยได้คุยกับพ่อแล้ว แต่พ่อบอกว่าเครียด ถ้าไม่มีป้าเขาไม่สามารถหาที่พึ่งได้  เราเข้าใจนะคะว่า
พ่อเครียดหลายอย่างเลยค่ะเช่นต้องงดเบียร์ เพราะปกติเขากินทุกวัน เนื่องจากเรื่องสุขภาพแย่ลง
 และมีปัญหากับน้องชายเรา
แล้วพ่อโดนป้าว่าเรื่องน้องชายด้วย
ทำให้พ่อซึมไปช่วงหนึ่ง
แต่พ่อพยายามดีกับป้าตลอดนะคะ ถึงป้าด่าพ่อเรายพ่อจะให้เราไปทำงานให้บ้านป้าทุกๆเย็น ขนข้าวให้เขาบ้าง ป้าก็มีลูกหลานนะคะ
แต่ต่างแยกสร้างครอบครัวกันแล้วค่ะ มีหน้าที่ภาระต้องทำ ไม่ค่อยมาดูป้า
เราพยายามบ่ายเบี่ยงไม่ไปบ้านป้านะคะ แต่มากไม่ได้กลัวมีปัญหากับพ่อ ไม่อยากทำให้พ่อเครียดค่ะ 
เราพยายามอดทนกล้ำกลืนป้าได้ว่าเราทุกวัน 
ว่าเราลูกคุณหนู  หัวสูง  ใช้เงินสิ้นเปลือง สมองจะเรียนไหวหรอ เรียน ม.ดัง เรียนไม่ไหวเดี๋ยวก็รีไทน์หรอก ต้องเรียนพิเศษประกวดวิชานะ ใช้จ่ายเยอะ 
เราไม่รู้เอาความคิดมาจากไหน ทำไมเขาคิดแบบนั้น
บางทีหาที่ร้องไห้เงียบๆ ไม่ไหวปรึกษาแม่ 
แม่ตัดขาดกับป้าเลย ที่ว่าเราวันนั้น 
แม่ไม่อยากให้เราทำงานป้าด้วย แต่เรากลัวพ่อเครียด เราบอกแม่ไปหนูทนได้แม่ หนูไม่อยากให้พ่อเครียดแม่ด้วย แม่ไม่สามารถคุยป้าได้เหมือนกัน 
แม่คุยว่าลูกสาวป้าแทน แต่เขาไม่ดูจัดการไร
ป้ายังว่าเราทุกวันป้าเป็นคนหัวโบราณ ปากจัด ว่าไม่นึกถึงใคร เถียงแกยากด้วยไม่ค่อยยอมรับ ป้าจะดีแค่คนในบ้านเท่านั้น ลูกหลานป้าแท้ๆป้าจะคุยดีมากๆ  บางทีเราโดนเปรียบเทียบ
พอเห็นหลานเค้าเกรดดี บอกเขาเป็นแบบอย่างพอเราทำได้ ก็เอาเราเปรียบเทียบเอาหลานอีกคนเป็นแบบอย่างที่สอบเข้าม.ดัง พอเราสอบม.ดังได้บ้าง
ก็เอาเราเปรียบเทียบหลานอีกคนจบป.โท 
เขาโม้พี่อ่านหนังสือเยอะเขานอนตี1เลยกว่าได้ป.โท
ดูไว้เลยนะเราอ่าไม่แกร่ง เอาใหม่ ป้าสอนป้าสอนนะ
นึกในใจ(แค่ตี1แกร่ว นี่อดนอนเลยจ้านอนเช้าก็มีจ้า) 
ยังชมน้องเรา เป็นน้องชายแฝด เขาเรียนมรภ.ใกล้บ้านป้าชม เชื่อฟังง่าย อยู่ที่มหาลัยแกร่งจริงๆ เก่งๆ
มีการบอกเราว่า เราต้องแกร่งกว่านี้ อยู่ที่นู่นทำแบบนั้นไม่ได้ อยู่ม.ดังๆหัวสูงๆ เดี๋ยวไม่ทันเขานะ
ลำเอียงขนาดนั้น เหมือนเราเป็นอะไรสักอย่างขัดใจแกตลอดเวลา เราอยากพูดนะแต่ โดนว่าไม่ไหวแล้วมีปัญหาอีกเหนื่อยๆ
เขามาว่าเราบั่นทอนจิตใจได้ทุกวัน ชอบย้ำว่าป้าสอน
ความรู้สึกเรา เหมือนแก้ปัญหาได้แค่ว่าปล่อยเขาให้เขาว่า แต่เราต้องทน คือการแก้ปัญหาดีที่สุด  
เราโกรธมากเลยๆ หน้าแทบไม่อยากมองเลย
ผู้ใหญ่ไม่ค่อยรับฟังเด็กหรอกคะ ชอบคิดว่าตัวเองมีประสบการณ์พอ ผ่านโลกมาเยอะกว่าเด็ก คิดว่าเขาถูกเสมอ แต่เรารู้ว่าป้าหวังดีพ่อเรา ไม่ใช่เรา ทุกครั้งที่เราโดนว่าชอบพูดว่าพ่อเหนื่อยขนาดไหน เลี้ยงเรา แต่สิ่งที่เราทำไปก็เพื่อพ่อแม่ทั้งนั้น ทำไมเป็นคำพูดออกมาง่ายดายขนาดนี้ เหมือนเราเป็นภาระอย่างงั้นเราไม่อยากเกิดหรือเป็นภาระของใคร แต่เราเลือกไม่ได้ ถึงยอมด้านมาทำงานบ้านให้ป้าขนาดนี้ไง   
เราไม่สามารถพูดความรู้สึกกับเขาได้เลย
เรากลัวหลายๆอย่าง ส่งถึงมีผลต่อพ่อ
เรารู้ว่าแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง 
เราไม่แน่ใจว่าเราทำแบบนี้ถูกแล้วหรือเปล่า
มีวิธีแก้อื่นอีกมั้ยที่ดีกว่านี้ ที่เราไม่ต้องโดนไรแบบนี้ 
ฟิวใกล้ขาดทุกวันๆ ไม่ไหวแล้วค่ะ รบกวนด้วยนะคะ