ครอบคัวเราไม่มีอะไรเลย ที่เป็นมรกดสักอย่าง...แม้กระทั่งบ้านช่อง อาศัยกับตายายที่บ้านนอก...ตายายมีลูก 5 คน รวมแม่เราแล้ว แม่เราจนสุด นอกนั้นเค้ามีบ้าน มีรถ สร้างครอบครัวกันได้แล้ว...ฐานะเรากะแม่ด้อยสุด ในเครือญาติ...แม่เราไม่ได้ทำงาน น้องคนเล็กกำลังเรียน น้องคนกลางลูก 2 เอามาทิ้งให้เลี้ยง 1 คน เงินทองไม่ค่อยส่ง และหลานกำลังโต ตัวเองก็จะปาไป 30 ล่ะ ..ตัวเราเองอ่ะ ทำงานอยู่ กทม. กลับบ้านปีละครั้ง กลับบ้านทีไรอึดอัดใจทุกที โทดตัวเองทุกครั้งว่าทำไม เราไม่ฟื้นตัวเหมือนคนอื่นๆสักที อยากสร้างบ้านให้แม่น้องหลานอยู่ เราอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง แต่แม้ที่ดินเรายังไม่มีปัญญาซื้อเลย...เงินเดือนเราน้อยนิด ต้องเลี้ยงทั้งบ้านอ่ะ....เป็นแบบนี้เราเองก็มักน้อยใจในโชคชะตาอยู่บ่อยๆนะ ว่าทำไมต้นทุนชีวิตเราต่ำจัง....มีแต่คนดูถูก พูดกระแหนะกระแหน่ใส่....พูดมาละเครียด!!