แม่เราตั้งแต่เราเกิดก็เอาเราไปฝากไว้กับย่าพอเราอายุไป7ขวบก็มารับเราไปอยู่ด้วยตอนแรกที่อยู่ด้วยกันก็มีความสุขดีพอผ่านไปไม่นานพ่อแม่ก็เริ่มทะเลาะกันตีกัน ความรุนแรงมันเริ่มจากพ่อ พอทะเลาะกันบ้างครั้งเรากับพี่ก็โดนลูกหลง ครั้งหนึ่งเคยทะเลาะกันแล้วพ่อปัดมีดไปเกือบโดนพี่สาว ที่อายุแค่10-12ขวบ พอเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยเข้าเราก็เลยเริ่มที่จะปรับตัว ไม่พูด ไม่เถียง ทุกครั้งที่พ่อด่าหรือโกรธเราจะไม่ทำอะไรก็ตามที่ทำให้เขาโกรธมากขึ้นเพราะไม่งั้นเราอาจจะโดนทำร้ายร่างกาย ต่อมาพ่อแม่ตัดสินใจซื้อบ้าน เป็นชื่อพ่อ รถเป็นชื่อแม่ แต่ส่วนมาแม่เป็นคนจ่ายค่างวด  พ่อมีงานทำเป็นช่างซ้อมคอม  แต่แม่ไม่ได้มีงานทำ  

แต่จะมีคนโทรมาคุยกับแม่ แม่บอกว่าเป็น เจ้านายแม่ ทุกครั้งที่โทรมาเราก็ต้องเงียบให้เหมือนไม่มีตัวตน จนสุดท้ายได้มารู้ที่หลังว่า เจ้านายที่ว่าคือคนที่แม่ไปหลอกคบด้วยแล้วขอเงินมาใช้ทำให้เราได้มีบ้านมีรถ มีที่เรียน แม่ต้องบินไปต่างประเทศบ่อยๆก็เพื่อไปทำงานไปอยู่ตัวกับ"เจ้านาย"ของแม่ ตอนนั้นคิดถึงแม่มาก อยู่กับพ่อเมื่ออยู่ในนรก มันน่ากลัวอยู่ตลอดเวลา พ่อแกเป็นคนร่าเริงชอบคุยเล่นกับเราแต่ส่วนมากเราจะตึงใส่เรา เพราะเราไม่ไว้ใจเขา ไม่ไว้ใจว่าเขาจะโกรธขึ้นมาเมื่อไหร่ จะทำร้ายร่างกายเราเหมือนไหร่  

จนครั้งสุดท้ายที่แม่บินไปต่างประเทศอีกน่าเป็นเดือน แม่กับพ่อก็ทะเลาะกันเรื่องมีชู้อีก พ่อบอกว่าไม่มี แต่แม่บอกว่ามี พอเราถามหาหลักฐานก็ไม่มี สุดท้ายแม่ยืนคำขาดว่าจะแอบพ่อหนีมาอยู่กับแม่หรือจะอยู่กับพ่อ ด้วยเหตุผลหลายๆอย่างเราเลือกแม่ มันเป็นช่วงโควิดพอดี เราหนีออกจากบ้านกับแม่มาแต่ตัว หนังสือเรียนไม่มี แต่ก็ต้องเรียนให้จบ ม.ต้น เราเครียดมากไม่รุ้จะไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนคนไหน จนร้องไห้ออกมา สรุปแม่มองเป็นเรื่องตลกที่เราร้องไห้เพราะไม่มีเพื่อน? พอเรียนจนเราก็ได้บินไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศ ดรอปเรียนไปปีหนึ่ง แล้วพวกเข้าก็สมัครสอบ o level ให้ (เทียบได้เป็นวุฒิม.หก) แล้วเราก็ได้รู้จักกับเจ้านายของแม่หรือพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงตอนแรกก็ดีกับเรา ซื้อของมาให้บ้าง (ของถูกแต่ก็ซื้อมาให้)เขาเป็นคนขี้เหนียว แรง แล้วก็ใจดำ (กับคนอื่น คนแปลกหน้า) เข้าบอกว่าจะช่วยเราด้านการสอบ แต่จริงๆก็ไม่ได้ว่างช่วยเลย แล้วพวกเขาก็มาขอมีน้องกับเรา(ทำไม)ในเมื่อคำตอบมีอยู่อย่างเดียวคือพวกเขาจะมี เป็นช่วงที่วุ่นวายมา เรากลายเป็นคนไม่มีความฝัน ไม่รู้จุดหมาย เราสอบไม่ผ่าน หลังสอบไม่ผ่าน พ่อเลี้ยงแม่ เริ่มด่าเรา พ่อเลี้ยงชอบพูดกับเราว่าเราเป็นปรสิต เรารู้สึกแย่มา แม่ก็เห็นด้วย สุดท้ายเค้าก็ตัดสินใจให้เราได้สอบอีกรอบ เรารุ้สึกว่างเปล่ามาก มันยาก แต่ไม่มาเกินทำ แต่เราก็ไม่ทำ ทุกอย่างแย่ลงเรื่อยๆ ช่วงเริ่มติวสอบน้องก็คลอด เราต้องค่อยช่วยเล้ยงแต่เค้าก็บอกว่าเราไม่ช่วย? เราต้องไปเรียนสามชั่วโมงกลับมาต้องช่วยเลี้ยงน้องอีกจนดึก ไม่มีเวลาอ่านหนังสือ จนล่าสุดสอบเสร็จ เรากลับมาไทย ตื่นเต้นที่ได้ไปห้าง เดินไปซื้อของให้ตัวเองจนลืมไม่ได้ไปช่วยเลี้ยงน้อง ปล่อยให้พ่อดูคนเดียว  ส่วนแม่ไปทำผม แม่โทรมาพิมพ์แชทด่าเรา หาว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่น้อง พ่อเลี้ยงก็ทั้งด่าทั้งไล่ว่าถ้ามันลำบากหรือไม่อยากอยู่มากก็ไปอยู่บ้านนอกกับยาย เราบอกตรงๆนะ ถ้าไม่มีเราช่วยเลี้ยง เขาคงไม่มีเวลาได้ทำอะไรหรอก ทั้งคู่เลย แม่เลี้ยงน้องคนเดียวยังทำไม่ได้เลยแท้ๆ เพราะเค้าไม่เคย! ไม่เคยเลี้ยงลูกเองเลยสักครั้ง แม่เคยที่แท้งมาหลายรอบ พี่เรารอด เกิดจากความไม่ตั้งใจ  เราก็เช่นกัน  แล้วได้มารู้ที่หลังอีกว่าตัวเราเองมีพี่สาวต่างพ่ออีกคนหนึ่ง ใจแตกไปแล้ว มีลูกตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ แม่ทิ้งให้ยายเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ ยายรักพี่คนโตสุดมาก เพราะสงสาร ที่แม่ไม่ได้เลี้ยง เห็นพี่ต่างพ่อแล้ว เราก็มีแอบคิดว่าเราจะเป็นแบบเค้าไหม โดนทิ้งหน่ะ ตัดหางปล่อยวัด ทุกวันนี้ใช้ชีวิตด้วยความอึดอัดเหมือนขี้ข้าต้องทำงานแลกที่อยู่วันไหนทำช้าโดนด่าอยากหนีก็หนีไม่ได้ ไม่มีที่ไป ยายที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายก็ดูถูกเราว่าเราโง่ ลับหลัง . แม่เค้าพูดว่า ต้องขอบคุณแม่ที่เอาเรามาอยู่ด้วยเพราะถ้าเป็นแม่คนอื่นเขาทิ้งไปแล้ว ? คำนี้ยังติดหัวเราตลอดมา คนเป็นแม่ที่รักลูก จริงๆ เขามีความคิดแบบนี้กันด้วยหรอ?

อยากหนีไปจากที่นี้ สุดใจ อยากหายไป หรือ หายไปตลอดกาลเลยก็ได้ เริ่มเหนือยอีกแล้ว
 

เรื่องจริงยังมีอีกยาว อยากจะเล่าออกไปให้หมด แต่วันนี้พอเเค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ยังต้องไปรับใช่แลกค่าข้าวอยู่.