เราเป็นคนกทม. เกิดที่กทม. แต่ต้องย้ายบ้านมาอยู่ตจว. ตอนเรียนจบได้ปีกว่า
วิถีชีวิตที่เคยมีหายไปจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า
ไม่ได้ไปไหน ออกไปแค่ซื้อของ นาน ๆ ทีถึงได้กินข้าวนอกบ้าน
ไม่ได้เจอเพื่อน เพื่อนอยู่กทม.หมด แทบไม่ได้ไปเที่ยว ที่บ้านต้องเปิดร้านทุกวัน
.
ได้ไปกทม.นาน ๆ ครั้ง ประมาณ 6 เดือนครั้ง
ตอนไปรู้สึกดีมาก แต่แอบเหนื่อย เพราะต้องรีบทำธุระ รีบไปที่ๆอยากไป หาคนที่อยากเจอ รีบเที่ยว รีบกลับ
ชีวิตสงบ เพราะอยู่คนเดียวไม่วุ่นวายเหมือนอยู่กับคนที่บ้าน มีเหงาบ้างถ้าไม่ได้ออกไปไหน
แต่ใช้เงินเยอะ เพราะไปนู้นไปนี่ ไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน
.
อยู่ตจว.สบายแต่ไม่มีอิสระ ไม่มีความสุข กินอยู่กับที่บ้าน ช่วยเรื่องเงินที่บ้านบ้างตามวาระ
อยู่กทม.ต้องดูแลตัวเองทุกอย่าง รู้สึกว่าตัวเองโตรับผิดชอบตัวเองได้ แต่ก็ต้องปั้มเงินให้ทัน
.
ที่ต้องอยู่กับที่บ้านที่ตจว.เพราะพ่อป่วยเป็นอัมพฤต์ ต้องช่วยแม่ดูแล เป็นเหตุผลที่ย้ายมา
แต่เราอยู่มาเกือบจะ 10 ปีแล้ว มันเบื่อ เหนื่อย เซ็ง แต่ก็ทำไรไม่ได้ ต้องทำไปตามหน้าที่
.
ความสุขคืองานอดิเรก ดูหนัง ฟังคลิป ดูซีรี่ย์ ดูการ์ตูน อ่านหนังสือ เล่นกับคนที่บ้านบ้าง แต่ต้องดูอารมณ์อีกฝ่ายด้วย
เรารอให้ไม่มีพ่อแม่แล้ว เราจะไปอยู่คนเดียวที่กทม. แต่ตอนนั้นคงจะแก่มาก ๆ อาจไม่มีแรงไปไหนแล้วก็ได้
.
ไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่มีทางออก มีแต่คำว่าหน้าที่ที่ต้องทำ ต้องรออีก 6 เดือนกว่าจะได้เป็นอิสระ แล้วก็กลับมาอยู่ในคุกที่เรียกว่าบ้านเหมือนเดิม